ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အႀကီးဆံုးရတနာသိုက္
DVB
·
January 25, 2017
တိုင္းျပည္တျပည္ရဲ႕ တန္ဖိုးအႀကီးမားဆံုးနဲ႔ သံုးလို႔မကုန္ခန္းႏိုင္တဲ့ အရင္းအျမစ္ဆိုတာ အဲဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္… ေျမေပၚ ေျမေအာက္ သဘာဝသယံဇာတေတြဆိုတာ ထုတ္ယူသံုးစြဲတာ ၾကာလာရင္ တေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကုန္ခန္းသြားမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လူသားအရင္းအျမစ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြ ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ခန္းသြားႏိုင္တဲ့ ရတနာသိုက္ႀကီးနဲ႔ တူပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း တိုင္းျပည္အေပၚ ေစတနာရွိ၊ အေျမာ္အျမင္ရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ သူ႔တို႔နိုင္ငံရဲ႕ ျပည္သူျပည္သားေတြအေပၚ အေလးထား ေလးစားတတ္႐ံုမက တိုင္းျပည္ရဲ႕ တန္ဖိုးအရွိဆံုး ျပည္သူလူထုရဲ႕အားကို ယံုၾကည္ကိုးစားတတ္ၾကတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အင္အားေတြ ပိုမိုျပည့္ဝလာေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးတတ္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အင္အားကို စုစည္းအသံုးခ်နိုင္ဖို ့စီမံအားထုတ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကေတာ့ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာနဲ႔ ျပည္သူ႔ အင္အားကို မကိုးစား မယံုၾကည္ဘဲ လက္နက္နဲ႔ အာဏာကိုသာ ကိုးစားအားထားတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ သံခြာေအာက္မွာ က်ေရာက္ခဲ့ရေတာ့ ႏွစ္ပရိေစၦဒၾကာျမင့္စြာ ျပည္သူျပည္သားေတြ အင္အားခ်ည့္နဲ႔ခဲ့႐ံုမက ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်ျခင္း မခံခဲ့ရတာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္အတြက္ ႀကီးမားစြာ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရပါတယ္။ လူမွား၊ စနစ္မွားနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အမွားေတြေအာက္မွာ ျပည္သူလူထုအားေတြ အေဟာသိကံျဖစ္ခဲ့တာ ရာစုႏွစ္ဝက္ေက်ာ္္လာေတာ့ ေနာက္ဆံုး တိုင္းျပည္လည္း ဗုန္းဗုန္းလဲၿပီး ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံစာရင္းဝင္လို႔ အရာရာမွာ တျခားတိုင္းျပည္ေတြေနာက္မွာ ေရာက္ခဲ့ရၿပီး အဘက္ဘက္က ခြၽတ္ၿခံဳက်ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။
ဒီေတာ့ စစ္အာဏာရွင္အဆက္ဆက္ ေခတ္ဆိုးေခတ္ပ်က္ေတြေအာက္မွာ ႏိုင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ အင္အားနဲ႔ အရည္အေသြးေတြဆိုတာဟာ ထုတ္ေဖာ္အသံုးခ်ျခင္း မခံရတဲ့ ရႊံ႕အလူးလူးနဲ႔ ေျမေအာက္က နဝရတ္ေက်ာက္မ်က္ရတနာလို အေရာင္မွိန္ၿပီး တန္ဖိုးမေပၚလြင္ခဲ့ရသလို တိုင္းျပည္အတြက္လည္း ႀကီးစြာဆံုး႐ံႈးခဲ့ရပါတယ္။
ကမာၻ႔ေျမပံုမွာ အစက္အေျပာက္အရြယ္သာရွိၿပီး သဘာဝသယံဇာတဆိုတာ မူးလို႔ ရွဴစရာေတာင္မရွိတဲ့ သူ႔နိုင္ငံကို အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ က်ားတေကာင္ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ စင္ကာပူနိုင္ငံရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ လီကြမ္ယုဟာ အဲဒီအခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ခဲ့တာမို႔ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အႀကီးဆံုုးရတနာသိုက္ႀကီးကို တူးေဖာ္အေရာင္တင္ၿပီး အျပည့္အဝ အသံုးခ်ခဲ့တာျဖစ္တယ္။
စင္ကာပူနိုင္ငံဟာ မလႊဲမေရွာင္သာတဲ့ အေျခအေနတရပ္ေၾကာင့္ မေလးရွားႏိုင္ငံကေန ၁၉၆၅ ခုနွစ္မွာ ဆႏၵမပါဘဲ ခြဲထြက္ခဲ့ရၿပီး လြတ္လပ္တဲ့ႏိုင္ငံအျဖစ္ကို ရယူခဲ့တဲ့အခါတုန္းက သဘာဝသယံဇာတဆိုတာ ဗလာနတၳိနဲ႔ အားကိုးစရာဆိုလို႔ ပညာမတတ္သူ လူဦးေရမ်ားတဲ့ ၁ ဒသမ ၈၇ သန္းသာသာရွိတဲ့ လူသားအရင္းအျမစ္သာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရတာပါ။
ျခေသ့ၤတပိုင္း ငါးတပိုင္း သတၱဝါဆန္းရွိတဲ့ ကၽြန္းေပါက္စႏိုင္ငံေလးရဲ႕ဖခင္ လီကြမ္ယုဟာ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ လူသားအရင္းအျမစ္ကို ဘယ္လို တယုတယတန္ဖိုးထားၿပီး ျမႇင့္တင္ အသံုးခ်ခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္။
မေလးရွားပါလီမန္ကေန အထုတ္ပယ္ခံရၿပီးတဲ့ေနာက္ အားကိုးအားထားစရာဆိုလို႔ အမ်ားစုက အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနၿပီး လူဦးေရအားျဖင့္ ၂ သန္းေတာင္မျပည့္တတ္တဲ့ သူ႔ႏိုင္ငံသားေတြကို ထမင္းအိုးတည္ေပးနိုင္ဖို႔ တခုတည္းေသာနည္းလမ္းက တိုင္းျပည္ကို လူ႔လုပ္အားေပၚ အေျခခံတဲ့ စက္မႈႏိုင္ငံအျဖစ္ကို ေျပာင္းလဲပစ္ရမယ္ဆိုတာ လီကြမ္ယုက ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။
အိမ္နီးခ်င္း အာရပ္ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ဝိုင္းဝန္းသပိတ္ေမွာက္ ဆန္႔က်င္မႈခံခဲ့ရေတာ့ အေနာက္ကမာၻနဲ႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ကုန္သြယ္မႈေတြလုပ္ၿပီး ထြက္ေပါက္ရခဲ့တဲ့ အစၥေရးလ္နိုင္ငံရဲ ့နမူနာပံုစံကို အတုယူခဲ့တယ္။ စင္ကာပူဟာ သူ႔ရဲ႕အင္အားႀကီး အိမ္နီးခ်င္း ၂ ႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ မေလးရွားနဲ႔ အင္ဒိုနီးရွားတို႔ရဲ႕ မိတ္ဖက္သေဘာမေဆာင္တဲ့ ဆက္ဆံမႈေတြကို ေက်ာ္လႊားၿပီး ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ရင္းႏွီးျမဳႇပ္ႏွံမႈေတြရေအာင္ ဆဲြေဆာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။
အဲဒီလို ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမဳႇပ္ႏွံမႈေတြ ဝင္ေရာက္လာဖို႔အတြက္ လူတိုင္းဘဝ ေအးခ်မ္းလံုၿခံဳမႈ ရွိဖို႔၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးဖို႔ ႏိုင္ငံေရးတည္ၿငိမ္ဖို႔၊ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈ ကင္းရွင္းဖို႔၊ အလုပ္သမားသမဂၢေတြ၊ ယူနီယံေတြရဲ႕ အခ်ိန္မတန္ခင္ စြက္ဖက္မႈေတြ ကန္႔သတ္ခဲ့သလို၊ အခြန္ေကာက္ခံမႈ မႀကီးေလးေစေအာင္ အထူးဂ႐ုျပဳ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ လူအမ်ားစု အျမန္ဆံုး အလုပ္အကိုင္ေတြရၿပီး ထမင္းအိုးေတြ တည္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ တဖက္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတယ္။
လီကြမ္ယုရဲ႕ ပီေအပီပါတီဟာ လြတ္လပ္တဲ့ အလုပ္သမားသမဂၢေတြကို ဖိအားေပး ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခဲ့ၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အစိုးရအစီအစဥ္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ National Trade Union Congress (NTUC) ရဲ႕ေအာက္ကို ဝင္ေရာက္ေစခဲ့တယ္။ တဦးခ်င္းျဖစ္ျဖစ္၊ အတိုက္အခံပါတီ ျဖစ္ပါေစ ႏိုင္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အမ်ိဳးသားေရး၊ ေကာ္ပိုေရးရွင္း ညီညြတ္မႈ ထိခိုက္ႏိုင္တယ္၊ ၿခိမ္းေျခာက္လာတယ္လို ့ယူဆခဲ့ရင္ အက်ဥ္းခ်ံဳးၿပီး အျပစ္ဒဏ္စီရင္ ေထာင္ခ်ခဲ့တယ္။
အိႏၵိယသမုဒၵရာနဲ႔ ေတာင္တ႐ုတ္ပင္လယ္ကို ဆက္စပ္ေပးေနတဲ့ မလႅကာေရလက္ၾကားရဲ႕ ပင္လယ္ဝမွာ တည္ရွိေနတဲ့ စင္ကာပူရဲ႕ ပထဝီဝင္တည္ေနရာ မဟာဗ်ဳဟာက်ေနတာကို အသံုးခ်ၿပီး ပင္လယ္ကူးသေဘၤာဆိပ္ကမ္းနဲ႔ ကုန္ေသတၱာစခန္းေတြကို အက်အန တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ ကမာၻ႔အဆင့္မီေလဆိပ္၊ စက္မႈဇုန္ႀကီးေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာေငြေၾကးအဖြဲ႔အစည္းေတြ အလြယ္တကူ လုပ္ကိုင္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကို ဖန္တီးေပးလိုက္ေတာ့ ကမာၻ႔ကုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္း ဗဟိုခ်က္မကို သိမ္းပိုက္သလို ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီလို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရင္း ၇ ႏွစ္ေလာက္အတြင္း ၁၉ရ၂ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ စကၤာပူရဲ႕ တမ်ိဳးသားလံုးကုန္ထုတ္လုပ္မႈတန္ဖိုး (GDP) ဟာ ဂဏန္း ၂ လံုးထိ ခုန္တက္လာခဲ့တယ္။ အဓိက ရင္းႏွီးျမဳႇပ္ႏွံတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကေတာ့ အေမရိကန္၊ ဂ်ပန္နဲ ့အေနာက္ႏိုင္ငံေတြပါပဲ။
အဲဒီလို ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမဳႇပ္ႏွံမႈေတြ အလံုးအရင္းနဲ႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ စင္ကာပူအစိုးရဟာ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ ့အႀကီးဆံုးရတနာသိုက္ႀကီးကို အေရာင္သဖို႔ လူသားအရင္းအျမစ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး၊ လုပ္ငန္းခြင္အတတ္ပညာ တတ္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္ေရးကို အာ႐ံုစိုက္ၿပီး အစြမ္းကုန္အားထုတ္ခဲ့တယ္။ စက္မႈလက္မႈေက်ာင္းေပါင္းမ်ားစြာ ဖြင့္ခဲ့တယ္။ သတင္းနဲ႔ နည္းပညာရပ္ေတြ၊ ေရနံဓာတု နည္းပညာရပ္၊ အီလက္ထေရာနစ္နယ္ပယ္၊ ေဆးဝါးနဲ႔ အစားအစာ ထုတ္လုပ္မႈ စတဲ့ နည္းပညာရပ္နယ္ပယ္ေတြအတြက္ ေငြေၾကးေတြ စိုက္ထုတ္သံုးစြဲၿပီး ႏိုင္ငံတကာကုမၸဏီႀကီးေတြကို မကြၽမ္းက်င္ေသးတဲ့ သူ႔ႏိုင္ငံသားေတြကို နည္းပညာ၊ အတတ္ပညာေတြ သင္ၾကားေပးေစခဲ့တယ္။
စက္မႈလုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ အလုပ္မရတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြကို အစိုးရအစီအစဥ္နဲ႔ လူအင္အား အသံုးခ်မႈမ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားလုပ္ငန္း၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ သြတ္သြင္းလုပ္ကိုင္ေစခဲ့တယ္။ PET (Pre Employment Training) လို႔ ေခၚတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မဝင္ခင္ ပညာသင္ၾကားျခင္း၊ အေျခခံမူလတန္း၊ အလယ္တန္းကေန တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြအထိ ပညာေရးစနစ္မွာလည္း အဂၤလိပ္စာဘာသာရပ္ကို ေက်ာင္းသံုး ႐ံုးသံုးဘာသာရပ္ ျဖစ္ေစခဲ့႐ံုမက တျခားဘာသာမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေပါင္းစပ္သင္ၾကားတဲ့ပညာေရး (multinationals education) ကို အသံုးျပဳခဲ့တယ္။
အဲဒါအျပင္ စင္ကာပူအစိုးရဟာ သူ႔ႏိုင္ငံသားေတြ အလုပ္အကိုင္ေတြရဖို႔ အစဥ္အၿမဲ ေျပာင္းလဲတိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ထဲမွာ နည္းပညာအတတ္ပညာ ေနာက္မက်ရစ္ဖို႔ဆိုတာ Pre Employment Training လို႔ ေခၚတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မဝင္ခင္ ပညာသင္ၾကားျခင္း အတန္းပညာေတြနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူးဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာ လူ႔အရင္းအျမစ္ ၂၁ ဦး ေကာ္မီတီကို ဖြဲ႔စည္းၿပီး အသိပညာကို အေျခခံတဲ့ စီးပြားေရးဘဝကို ထူေထာင္ဖို႔ စင္ကာပူရဲ႕ လူသားအရင္းအျမစ္ သေဘာထားအျမင္ကို ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပေစမယ့္ အစီအမံေတြ ေရးဆြဲေစခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေကာ္မတီကေန Continuing Education & Training ( CET) လို႔ ေခၚၾကတဲ့ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေလ့လာသင္ၾကားေရးစနစ္တရပ္ကို သူ႔ႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ တည္ေထာင္ခဲ့တယ္။
စင္ကာပူအစိုးရဟာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔မွာ လုပ္ငန္းခြင္အမ်ိဳးအစားအလိုက္ အဆင့္မီ စနစ္က်ဖို႔၊ လုပ္ငန္းခြင္ကၽြမ္းက်င္မႈ စံရည္စံညႊန္းေတြ သတ္မွတ္ဖို႔၊ သူ႔ႏိုင္ငံသားေတြကို ေလ့က်င့္ေပးဖို ့ Work Development Agency ( WDA) ကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။ ေႏွာင္မွာ WDA ဟာ Singapore Workforce Skills Qualifications (WSQ) စင္ကာပူ လူ႔အရင္းအျမစ္၊ ကၽြမ္းက်င္မႈ အရည္အေသြးသတ္မွတ္ျမႇင့္တင္ေရးအဖြဲ႔လို႔ လူသိမ်ားလာတယ္။ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ရဲ႕ တတိယအပိုင္းအေရာက္မွာေတာ့ WDA ဟာ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ လက္တြဲၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ကၽြမ္းက်င္မႈအရည္အေသြးဆိုင္ရာ မူေဘာင္ ၃၄ ခု (WSQ Framework) ခုကို ေရးသားျပဳစုလို႔ ကၽြမ္းက်င္မႈဆိုင္ရာ စံရည္စံညႊန္း (Competency Standards) ေတြ သတ္မွတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
အဲဒါအျပင္ စင္ကာပူအစိုးရဟာ သူ႔ႏိုင္ငံသားအားလံုးအတြက္သာမက ဧည့္ႏိုင္ငံသားေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ပါ SkillsFuture Singapore (SSG) အစိုးရဘုတ္အဖြဲ႔နဲ႔ သက္ႀကီးပညာသင္ၾကားေရးအင္စတီက်ဴ့ (Institute for Adult Learning) ကို စင္ကာပူပညာေရးဝန္ႀကီးဌာန Ministry of Education (MOE) ေအာက္မွာ ဖြဲ႔စည္းေပးခဲ့ျပန္တယ္။ SkillsFuture Singapore (SSG) အစီအစဥ္ေအာက္မွာ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားေတြဟာ ၉၅% အစိုးရစရိတ္နဲ႔ အခမဲ့နီးနီး မိမိအားသန္ရာ လုပ္ငန္းခြင္ အတတ္ပညာေတြ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈေတြ သင္ၾကားျမႇင့္တင္ႏိုင္တယ္။
ကဲ အခု ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္ လွည့္ၾကည့္ၾကရေအာင္။ ရဟန္းရွင္လူ မိဘျပည္သူေတြရဲ႕ အသက္ေသြးေပါင္းမ်ားစြာ ေပးဆပ္ရင္းႏွီးခဲ့ရၿပီးမွ စစ္အာဏာရွင္ေတြ မလြႊဲမေရွာင္သာ ခြင့္ျပဳေပးခဲ့ရတဲ့ မပီျပင္ေသးတဲ့ ဒီမိုကေရစီ အကူးအေျပာင္းကာလမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေနဟာ တႏိုင္ငံလံုးက သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အလုပ္လက္မဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြကို အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြရေစဖို ့အေျခအေနေတြ အျမန္ဆံုးဖန္တီးေပးဖို႔ လိုအပ္ေနတယ္။
ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ ေလာက္ကေန စတင္ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့ၿပီး ယေန႔ထိတိုင္ ေတာက္ေလာင္ေနဆဲ ျပည္တြင္း စစ္မီးလွ်ံနဲ႔ ျပာပံုႀကီးေအာက္ထဲက ထိုးထြက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရာမွာ အစၥေရးလ္ပံုစံကို အတုယူခဲ့ၿပီး ညြန္ေတာႀကီးထဲက ႐ုန္းထြက္ခဲ့တဲ့ စင္ကာပူနမူနာကို ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႔ အတုယူသင့္တာေတြကို အတုယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း တပံုစံတည္းကို ပံုေသကားခ်ပ္ ေကာ္ပီမကူးသင့္ပါဘူး။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ေနာက္ခံသမိုင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပထဝီဝင္အေနအထား၊ ျပည္သူအမ်ားစုရဲ႕ဆႏၵအား စတဲ့ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္ၿပီးမွ အသင့္ေတာ္ဆံုးပံုစံနဲ႔ သြားၾကရမွာပါ။ ဒီေနရာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လူသားအရင္းအျမစ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္တခုကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လူသားအရင္းအျမစ္ ၈၀% ေက်ာ္ဟာ ၿမိဳ႕ျပေတြမွာ ရွိမေနပါဘူး။ ေက်းလက္ေတာရြာေတြနဲ႔ ေတာင္တန္းေဒသေတြ၊ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ တည္ရွိေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း NLD အစိုးရသစ္ရဲ႕ စီးပြားေရးမူဝါဒ ၁၂ ခ်က္ကို ေရးဆြဲရာမွာ အထက္ပါ အခ်က္ေတြကို ၿခံဳငံုခ်မွတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ျမင္သာပါတယ္။
ဒီေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အႀကီးဆံုးရတနာသိုက္ႀကီးကို အေျပာမဟုတ္ လက္ေတြ႔ တူးေဖာ္ အသံုးခ်လိုတယ္ဆိုရင္ ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္ေအာင္၊ ေခတ္မီလယ္ယာလုပ္ငန္းဆိုင္ရာ အသိပညာ အတတ္ပညာေတြ ကၽြမ္းက်င္လာ ေအာင္ အေထာက္အကူျပဳေပးဖို႔ လိုသလို၊ စက္႐ံု အလုပ္႐ံုေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားလုပ္ငန္း စတဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းေတြ၊ ဌာနဆိုင္ရာဝန္ထမ္းေတြ၊ ပညာေရးဝန္ထမ္းေတြ၊ ေတာင္တန္းေဒသ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြက ႏိုင္ငံသားအရင္းအျမစ္ေတြကို အသံုးခ်ႏိုင္ဖို႔ စီမံကိန္းေတြ စနစ္တက် ခ်မွတ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးဦးေမာ့လာဖို႔ လယ္ယာလုပ္ငန္းကို ဗဟိုျပဳၿပီး လူအင္အားသံုး စက္မႈလုပ္ငန္းေတြနဲ႔အတူ အသိပညာကို အေျခခံတဲ့ စီးပြားေရးဗ်ဴဟာ (Knowledge Based Economy) ကို ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕အင္အားကို အျပည့္အဝ အသံုးခ်ဖို႔ အစြမ္းကုန္ေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုပါေၾကာင္း မီးေမာင္းထိုးလိုက္ပါတယ္။
မင္းေကာင္းခ်စ္
ဇန္န၀ါရီလ ၂၂ ရက္ေန႔ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္
