လူ႔စိတ္တံခါးနဲ႔ ရသစာေပ
DVB
·
October 28, 2016
ဒီဘက္ေခတ္ လူငယ္ေတြ စာဖတ္အား နည္းလာၾကတယ္။ စာဖတ္အား နည္းလာၾကတာနဲ႔အမွ် ရသစာေပ ဆိုတာကလည္း ေပ်ာက္ကြယ္ေနသလို ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ၾကာသြားသလဲဆိုေတာ့ ၂၆ ႏွစ္လံုးပါပဲ။ ကေလာင္သြားထက္ထက္ေတြ၊ လက္ရည္မေသြးဝံ့ေအာင္ လုပ္ထားခဲ့သလို၊ ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီးေတြကလည္း ေထာင္ထဲမွာ တသီတတန္းႀကီး ျဖစ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ စာေပအေရးအသားေတြကို ေကြ႔ကာ၊ ဝိုက္ကာ၊ လွည့္ကာ ပတ္ကာနဲ႔ ေရးၿပီး စာေပစိစစ္ေရးဆိုတာကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရတာ အားလံုး အသိပါပဲ။
ဒီကေန႔ အခ်ိန္အခါမွာေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အစိုးရကိုလည္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရြးခ်ယ္ေပးႏုိင္ခဲ့သလို စာေပစိစစ္ေရး ဆိုတာလည္း အရင္လို ေကြ႔ဝိုက္လွည့္ပတ္ေနစရာ မလိုအပ္ေတာ့ဘူး။ ကေလာင္ေတြေသြးလို႔ ရသေတြ ျပန္ရွင္သန္လာဖို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရေတာ့မွာပါ။
ဒါေၾကာင့္လည္း စာဖတ္ရွိန္ ျမႇင့္တင္ေရးအတြက္ ရသစာေပ အႏုပညာေဆြးေႏြးပြဲတခုကို မႏၲေလး စာေရးဆရာမ ၆ ေယာက္က မႏၲေလး လူထုေနရာမွာ က်င္းပခဲ့တယ္။ ေအာင္တိုဘာ ၂၃ ရက္ေန႔ကေပါ့။ စာေပအသိုင္းအဝိုင္းက သမာၻရင့္ ဝါရင့္ စာေရးဆရာႀကီးေတြ အားလံုး တက္ေရာက္ၾကသလို မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ စာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြလည္း တက္ေရာက္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ စာေရးဆရာမ မဝင့္(ျမစ္ငယ္)၊ စာေရးဆရာမ ႏွင္းဆီေအာင္၊ စာေရးဆရာမ မကို၊ စာေရးဆရာမ ေခ်ာအိမာန္၊ စာေရးဆရာမ ခရမ္းျပာနဲ႔ စာေရးဆရာမ မိုးႏွင္းေဝတို႔က အက္ေဆးရသ၊ ေဆာင္းပါးရသ၊ ကဗ်ာရသ၊ ဝတၳဳတိုရသ၊ မဂၢဇင္းဝတၱဳရွည္ရသနဲ႔ အေတြးစာစု ရသေတြအေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ မႏၲေလးတိုင္း ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကေတာ္လည္း ဒီပြဲကို တက္ေရာက္အားေပးတာ ေတြ႔ရတယ္။
စာဖတ္ရွိန္ျမႇင့္တင္ဖို႔ ဆိုရင္ ေရးတဲ့သူကလည္း အရွိန္ျမႇင့္တင္ဖို႔ လိုသလို ဖတ္တဲ့သူေတြကလည္း အရွိန္ျမႇင့္တင္ဖို႔ လိုတယ္လို႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကေတာ္က မုဒိတာစကား ေျပာၾကားသြားတယ္။
စာေရးဆရာမ ၆ ေယာက္လံုး ေဆြးေႏြးသြားခဲ့တာေတြက မွတ္သားစရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ စြဲက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ စကားလံုးေတြလည္း ရွိတယ္။
“ရသစာေပ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းဟာ စာနာမႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းပါပဲ”
“ဝတၳဳတိုေတြသည္ ႏွလံုးသားရဲ႕ အာဟာရဆိုရင္ ေဆာင္းပါးေတြသည္ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အာဟာရပါပဲ”
“ဘယ္လိုစာကိုပဲ ေရးေရး ခံစားမႈေတာ့ ရွိရမယ္”
“ကဗ်ာဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို သူမ်ားရင္ဘတ္ထဲ ပစ္သြင္းလိုက္တာပါပဲ” တဲ့ ။
စာေပ ဆိုတာဟာ လူတေယာက္ရဲ႕ အသိစိတ္ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏုိင္စြမ္းရွိတဲ့ စြမ္းအားထက္ လက္နက္တခုဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္။ စာေပက ေပးတဲ့ ရသ၊ စာေပက ေပးတဲ့ ဗဟုသုတ၊ စာေပက ေပးတဲ့ အသိပညာေတြက လူတေယာက္ရဲ႕ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို၊ အက်င့္အၾကံနဲ႔ စိတ္ေနစိတ္ထားကို လံုးဝေျပာင္းလဲပစ္ႏုိင္တဲ့အထိ စြမ္းအားထက္ၾကပါတယ္။ ရသစာေပေတြက ေပးတဲ့ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊ နာက်င္ျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္း၊ ဝမ္းသာျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ခ်မ္းေျမ့ျခင္း စတဲ့ စတဲ့ ရသေတြကိုသာ လူငယ္မ်ုဳိးဆက္ေတြ ထိေတြ႔ခံစား သိျမင္ၾကမယ္ဆိုရင္ ဒီကေန႔ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အခ်ဳိ႕ေသာ မႈခင္းကိစၥေတြ ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။
စာေရးဆရာမ မကိုကေတာ့ အက္ေဆးရသအေၾကာင္းကို ေျပာသြားတယ္။ ဝတၳဳ၊၊ ေဆာင္းပါး ေရးတဲ့အခါမွာ သိသာေစတဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္တဲ့။ ရသစာတမ္းကို ေရးတဲ့အခါ ေရးေနတဲ့သူမွာ တာဝန္ရွိတာလား၊ ဖတ္တဲ့သူမွာ တာဝန္ရွိတာလား ဆိုတာ ေတြးမိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ကိုယ္က ဝတၳဳလို႔ ခံစားသိနဲ႔ ေရးခဲ့ေပမယ့္ စာဖတ္သူက ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ သူ ခံစားရသလို ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းတပ္သြားတာမ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္။
ဝတၳဳ ဆိုတာကေတာ့ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္၊ အလွည့္အေျပာင္းေလးေတြနဲ႔ ဇာတ္အိမ္ေလး တည္ေဆာက္ၿပီး ရသအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရးဖြဲ႔တာမ်ဳိးမို႔ လူစိတ္ဝင္စားမႈကေတာ့ ပိုမ်ားပါတယ္။ ဝတၳဳတိုေတြကို ေရးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ ပါရမယ္၊ ဥပမာ- အခ်စ္၊ အမုန္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း စသည္)ေပါ့။ ဇာတ္ေကာင္ ေမြးတတ္ရမယ္။ ေနာက္ ဇာတ္လမ္း အခ်ိတ္အဆက္ အေရးႀကီးသလို စကားေျပ၊ စကားေျပာ အေရးအသားကလည္း အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဇာတ္လမ္း အခ်ိတ္အဆက္၊ အတက္အက်ဟာ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ရဲ႕အား ျဖစ္ပါတယ္။ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းအစဟာ အသက္ျဖစ္သလို အဆံုးဟာလည္း အသက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းအဆံုးမွာ စာေရးသူ ေပပးခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္(မက္ေဆ့)ကို ထိေရာက္ဖို႔ အတြက္ တိတိက်က်ကို ေပးရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ စာေရးဆရာမ ေခ်ာအိမာန္ ေျပာတဲ့စကားပါ။
စာေရးဆရာမ၊ ကဗ်ာဆရာမ ခရမ္းျပာကေတာ့ ကဗ်ာရသအေၾကာင္းကို ေျပာသြားတယ္။ ကဗ်ာရသ ဆိုတာ လူသားတေယာက္မွာ ပထမဆံုး ထိေတြ႔ခြင့္တဲ့ အရာလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ကဗ်ာေရးဖြဲ႔ၿပီး သူမ်ား ရင္ဘတ္ထဲ၊ သူမ်ားႏွလံုးသားထဲကို ပစ္သြင္း ခံစားခိုင္းလိုက္တဲ့ ရသတမ်ဳိးပါပဲ။
ဆရာမခရမ္းျပာက ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က် ရြတ္ဆိုျပတယ္။ လတ္တေလာ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ စက္ေလွေမွာက္တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီထဲက ေက်ာင္းဆရာမေလးတေယာက္ကို သူ႔အေမက ေမွ်ာ္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေရးဖြဲ႔ထားတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ပထမအႀကိမ္ မတၱရာ စက္ေလွေမွာက္တုန္းက ပါသြားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ဆရာမ ရြတ္ေနတဲ့ ကဗ်ာက ရင္ဘတ္ထဲကို တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ လာထိၿပီး ရင္ထဲမွာ စို႔နစ္နစ္ႀကီး ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။
စာေရးဆရာမေတြ ေျပာသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဓိကကေတာ့ ရသစာေပ ျပန္လည္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတာနဲ႔အမွ် လူသားရင္းျမစ္ေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြလည္း ေျပာင္းလဲလာပါလိမ့္မယ္။ ဝတၳဳတို၊ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး၊ ရသစာတမ္း စတာေတြကို ခြဲျခားသတ္မွတ္ဖို႔အတြက္ အလႊာပါးပါးေလး ရွိပါတယ္တဲ့။ အဲဒီအလႊာပါးပါးေလးက ဘယ္လို စကားလံုးေတြနဲ႔မွ ျခယ္မႈန္းျပလို႔မရတဲ့အရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအလႊာကို ျမင္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ လုပ္စရာတစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ရပါမယ္။ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ရင္း ရင္ဘတ္နဲ႔ ခံစားတတ္လာမယ္ဆိုရင္ ခုနကေျပာတဲ့ ရသေတြကို အလိုလို ခြဲျခားသြားနုိင္ပါလိမ့္မယ္ လို႔လည္း ေျပာသြားခဲ့တယ္။
လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ ရသစာေပေတြ မ်ားမ်ားေရးႏုိင္္ဖို႔အတြက္ စာဖတ္ရွိန္ကို အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ျမႇင့္တင္ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္အသိဉာဏ္နဲ႔ စာမ်ားမ်ား ဖတ္လာၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ရသေတြဟာ လူသားေတြရဲ႕ စိတ္တံခါးေတြကို ဖြင့္ေပးတဲ့အရာ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ အရာ၊ စာနာနားလည္မႈေတြကို ျမႇင့္တင္ေပးတဲ့အရာ၊ လူသားအခ်င္းခ်င္း အမုန္းမပြားျခင္းကို ဖန္တီးေပးတဲ့အရာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးတဲ့အရာ ဆိုတာကို အားလံုးလည္း လက္ခံလာလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါေၾကာင္း ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။
သင္းသင္းေသာ္
