စစ္ေၾကာင့္ ေႂကြတဲ့ ေတာင္တန္းမ်က္ရည္
DVB
·
September 29, 2016
“ေသနတ္သံေတြၾကားေတာ့ ထြက္ေျပးၾကရတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အန္တီလည္း ထြက္ေျပးရတယ္။ အန္တီ့မွာက ငယ္ငယ္က ေဆးထုိးမွားထားတဲ့အတြက္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က မသန္ေတာ့ အခက္အခဲျဖစ္တာေပါ့”လို႔ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္အရြယ္ရွိတဲ့ ရွမ္းတုိင္းရင္းသူႀကီး ေဒၚေသာင္းခင္က ေျပာပါတယ္။
ေဒၚေသာင္းခင္ကို ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕မွာ ေတြ႔ဆံုခဲ့တာျဖစ္ၿပီး သူက ေက်ာက္မဲနဲ႔ မနီးမေ၀းမွာရွိတဲ့ ေတာ့ဆန္ရြာဇာတိ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိမွာေတာ့ ေလးတန္း ေက်ာင္းသား သားငယ္ေလးနဲ႔အတူ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ေပၚမွာ အိမ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး ငွားေနရင္း အမ်ိဳးသားျဖစ္သူရဲ႕ ၀င္ေငြတခုတည္းနဲ႔ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရပ္တည္ေနရသူ တဦး ျဖစ္ပါတယ္။
“တုိက္ၾက ခုိက္ၾကေတာ့ ကေလးငယ္ေတြဆုိလည္း သိပ္ကို အခက္အခဲနဲ႔ ဆံုရတယ္။ စစ္ကျဖစ္ေနေတာ့ ထမင္းကလည္း မခ်က္ရ၊ မစားရ။ လူႀကီးေတြက မစားရလည္း ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ ကေလးေတြကေတာ့ ဗုိက္ဆာလို႔ ငိုၾကတယ္”လို႔ ေဒၚေသာင္းခင္က ရီေ၀တဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ အေ၀းကို ေငးေမာရင္း ေျပာရွာပါတယ္။
ေဒၚေသာင္းခင္ရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အလင္းေရာင္ေတြ ေမွးမိွန္လြန္းလွပါ တယ္။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္၀န္းက်င္ဆုိေပမယ့္လည္း သူ႔ရဲ႕ ႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္ကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ရွိေနတဲ့ အသက္ထက္ ပိုၿပီး အိုမင္းတယ္လို႔ ထင္ရမွာပါ။
“ဗုိက္ဆာေတာ့ အဲ့ဒီမွာ ကေလးေတြက ငို၊ ကေလးေတြ ငိုေတာ့ လူႀကီးေတြက ေပးမငိုခုိင္းဘဲ အသံၾကားရင္ ပစ္ခံရမွာစိုးလို႔ ကေလးေတြ ပါးစပ္ကို လက္၀ါးနဲ႔ပိတ္ၿပီး သားသမီးေလးေတြအတြက္ မိဘေတြက လူၾကမ္းႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ေလ” လို႔လည္း စကားသံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ ဆက္ေျပာတယ္။
ေတာ့ဆန္ဆုိတဲ့ရြာက အရင္က စည္ကားတဲ့ ရြာႀကီးတစ္ရြာျဖစ္ခဲ့ၿပီး အဓိက လက္ဖက္ စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ စီးပြားေရး အဆင္ေျပေနတဲ့ ရြာတစ္ရြာျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ့ဆန္ရြာမွာ စည္ကားေသာ ေစ်းရွိတယ္။ တြဲဖက္အထက္တန္းေက်ာင္း ရွိတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ ပညာသင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္မတိုင္မီ မၾကာခင္ႏွစ္အပိုင္းက ေတာ့ဆန္ရြာ ပံုရိပ္ကို ဆုိလုိတာပါ။
အဲဒီလို အေျခအေနေတြက ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္မွာ စတင္ ယိုယြင္းခဲ့ တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ တုိက္ပြဲေတြေၾကာင့္ ေဒသခံေတြဟာ ေနရပ္ကို စြန္႔ခြာခဲ့ရတယ္။ ဒီႏွစ္ဆန္း ေဖေဖာ္၀ါရီလေလာက္မွာ ေနရပ္ကို စြန္႔ခြာၿပီး ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေနထိုင္ၾကရတယ္။ စစေရာက္ခ်င္းမွာ စစ္ေရွာင္စခန္းေတြမွာ ေနထုိင္ေပမယ့္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပန္သြားၾကတဲ့သူ ေတြ ရွိတာေၾကာင့္ စစ္ေရွာင္စခန္းေတြမွာ မေနေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ အိမ္ငွားေနရတဲ့ ေဒၚေသာင္းခင္တို႔လို ေဒသခံေတြ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ေပၚမွာ အမ်ားအျပား ရွိေနပါတယ္။ ျပန္ဖို႔ကလည္း တုိက္ပြဲေတြ အေျခအေနကို စိတ္မခ်တာေၾကာင့္ မျပန္ရဲၾကတဲ့သူေတြ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ေပၚမွာ ရွိေနပါတယ္။
တုိက္ပြဲေတြေၾကာင့့္ ေနရပ္ကို စြန္႔ခြာရတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ႀကံဳရာက်ပန္း လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ၾကတယ္။ ငွားေနရတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးေတြကလည္း တလကို က်ပ္သံုးေသာင္းေလာက္ ေပးေနရတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးေတြပါ။ အမ်ားစုကေတာ့ အဲဒီလို အခန္းက်ဥ္းေလးေတြနဲ႔ မိသားစုလုိက္ ေနၾကပါတယ္
ေဒၚေသာင္းခင္အဖုိ႔ ေတာ့ဆန္ရြာမွာ ေနစရာအိမ္ ရွိတယ္။ ၿခံရွိတယ္။ မိဘေတြ လက္ငုတ္လက္ရင္း လက္ဖက္ၿခံရွိတဲ့အတြက္ အလုပ္မရွား။
အခုေတာ့ ထိုသို႔ မဟုတ္။
ေျခတစ္ဖက္ မသန္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ က်ည္သံ၊ အေျမာက္သံေတြ ၾကားတဲ့အခါတုိင္း ေထာ့နင့္ ေထာ့နင့္နဲ႔ အေျပးတပိုင္း သားငယ္ေလးရွိရာ ေက်ာင္းကို ေျပးခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းမွာ သားငယ္ေလးကို ရွာခဲ့ရတယ္။ ကံမေတာ္လွ်င္ သားငယ္ေလးကို မေတြ႔ခင္ က်ည္ဆန္နဲ႔ ေတြ႔သြားႏုိင္သည္။ သို႕ေသာ္ မိဘတို႔ ေမတၱာကား က်ည္အပါအ၀င္ ဘယ္အရာကိုမွ မေၾကာက္။ သားငယ္ေလးကို ေတြ႔ျပန္ေတာ့ ခ်ီပိုးၿပီး ေထာ့နင့္နင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေျခတဖက္ႏွင့္ ေျပးရခဲ့ရသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္လည္း ေျပးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလုိအျဖစ္ေတြကို မခံစားႏုိင္ေတာ့တာနဲ႔ပဲ ေဒၚေသာင္းခင္ ေတာ့ဆန္ဆုိတဲ့ ေမြးဖြားရာ ဇာတိေျမေလးကို နီးလ်က္ႏွင့္ အေ၀းက လွမ္းေမွ်ာ္ရင္း ေရေျမရပ္ျခားမွာ ဆင္းရဲဒုကၡနဲ႔ မြန္းမြန္းက်ပ္က်ပ္ ေနရတဲ့ ဘ၀ကို တြယ္ကပ္ေနရတာလို႔ ရွမ္းေတာင္တန္းႀကီးေတြကို ေငးၾကည့္ရင္းက ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆိုတယ္။
အခ်ိဳ႕ေတြ ရြာကို ျပန္သြားၾကေပမယ့္ သူတို႔ေတြ ဘာေၾကာင့္ ေမြးရပ္ေျမကို လြမ္းၿပီး ခက္ခက္ခဲခဲ ရပ္တည္ေနၾကတာလည္း ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေဒၚေသာင္းခင္နဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း အတူေနခဲ့သည့္ ေတာ့ဆန္ရြာကေန ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ေပၚ စစ္ေရွာင္ရင္း အေျခခ်ေနသူ မေအးေအးသင္းကလည္း
“ရြာမွာက ခု ၿငိမ္းခ်မ္းလုိက္၊ ေတာ္ၾကာေန ပစ္ခတ္ၾကနဲ႔ ဆုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ပစ္ၾကမလဲ၊ ရြာကလူေတြ ဘယ္လုိ ေျပးၾကရမလဲ။ ပုန္းၾကရမလဲဆုိတာ မေျပာႏုိင္ဘူးေလ။ ရြာကို မျပန္ရဲေသးတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းက အဲ့ဒါပဲ” လို႔ ဆိုပါတယ္။
ေဒၚေသာင္းခင္တို႔၊ မေအးေအးသင္းတို႔လို ရွမ္းတုိင္းရင္းသား တုိင္းရင္းသူ တအာင္း၊ ပေလာင္ တုိင္းရင္းသား တုိင္းရင္းသူမ်ား အမ်ားအျပားရဲ႕ ဘ၀ေတြကိုပင္ စစ္က နင္းေျခနပါတယ္။ သူတို႔ ဘယ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရမလဲ။
ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕မွာ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနတဲ့ ေဒသခံ တစ္ဦးက “ဒီလုိအရာေတြ၊ ဒီလုိ လူေတြ ဒီလုိ ေသြးခ်င္းသားရင္း တုိင္းရင္းသား ညီအကိုေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြကို လက္ေတြ႔ျမင္ရေတာ့ စစ္ဆုိတာ ဘာလဲ။ စစ္ ဘာေၾကာင့္ တုိက္ေနၾကတာလဲ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ စစ္ဆုိရင္ ကာကြယ္ေရးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္လွန္ေရးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး” လို႔ သူ႔ခံစားခ်က္ကို ဆိုပါတယ္။
“စစ္ဆုိတာ ဘာေၾကာင့္ပဲ တုိက္တုိက္ ေသၾက ပ်က္စီးၾကတာပဲေလ “ လို႔လည္း ၄င္းက ဆက္ေျပာပါတယ္။
အဲဒီလို စစ္ေရွာင္လာတဲ့သူေတြ ဘာေတြ လုိအပ္သလဲ။ ကိုယ့္ေဒသမွာ ျပန္ေနခ်င္တာက သူတို႔ရဲ႕ အဓိက ျဖစ္ေနတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ပဲလို႔ စစ္ေရွာင္ျပည္သူေတြကို အနီးကပ္ ကူညီေနတဲ့ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ ဇီ၀ိတလူမႈေရးအသင္း ေခါင္းေဆာင္ ဦးတင္ေမာင္သိန္းက ဆိုပါတယ္။
“အဓိက စစ္ေဘးေရွာင္လာတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ဘာေတြ လုိအပ္လဲ ဆုိရင္ ေနေရး စားေရး ၀တ္ေရး အခက္အခဲေတြလို႔ အေပၚယံ ျမင္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြ အဓိကလုိအပ္တာ အဲ့ဒါေတြ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ေဒသကို ကိုယ္ ျပန္ေနခ်င္တာဟာ သူတို႔ရဲ႕ အဓိက လုိအပ္ခ်က္ပဲ” လို႔ ၄င္းက ေျပာပါတယ္။
“သူတို႔ေတြ ေနရပ္ကို ျပန္ခ်င္ၾကတာကို ေလ့လာမိတယ္။ သူတို႔ေတြမွာ မိဘ ဘုိးဘြားေတြ ေခါင္းခ်ရာ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ရာ အလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ဓေလ့ေတြကို သူတို႔ ျမတ္ႏုိးၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဘယ္သူမဆုိ ကိုယ့္ေဒသေလာက္ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ေမြ႔စရာေကာင္းတဲ့ ေနရာ ရွိပါ့မလားဆုိတာ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္” လို႔လည္း ဦးတင္ေမာင္သိန္းက ဆိုပါတယ္။
တုိက္ပြဲေတြ မရပ္စဲႏုိင္ဘဲ ဆက္လက္ ျဖစ္ပြားေနမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ေတာင္တန္းသားတို႔အတြက္ ေပးဆပ္ရမႈ မ်က္ရည္ေတြ ပင္လယ္ေ၀ၾကရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
စစ္ပြဲဟာ ဆိုးက်ိဳးေတြကိုသာ ေပးတယ္လို႔ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ စစ္သားတစ္ဦးဘ၀နဲ႔သာ ေနခဲ့ရတဲ့ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ စစ္သားတစ္ဦးက
“ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြလည္း စစ္ ခဏခဏ ျဖစ္ေနတဲ့ ဒီလုိ အညိဳေရာင္ေဒသကို မလာခ်င္ၾကဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းကလည္း စစ္ေၾကာင့္ ဒီေဒသမွာ မက်င္းပခဲ့ရဘူး။ ဒီေတာ့ ကိုယ္စားလွယ္ မရခဲ့ဘူး။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသ အေၾကာင္းအရာေတြ မေရာက္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနထိ ဆံုးရံႈးခဲ့တယ္” လို႔ ဆုိပါတယ္။
လတ္တေလာ အေျခအေန ဆိုရင္ေတာ့ စက္တင္ဘာလဆန္္းက ေနျပည္ေတာ္မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံ ၂၁ ရာစု ပင္လံုအစည္းအေ၀းမတုိင္မီ ကပ္လ်က္ ရက္ပိုင္းမွာပင္ ေတာ့ဆန္မွာ တုိက္ပြဲျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါလား။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း စက္တင္ဘာလအတြင္းမွာပဲ ေက်ာက္မဲကို ေျပာင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
တုိက္ပြဲေတြေၾကာင့္ ေတာ့ဆန္မွာ စာသင္ဖို႔ အခက္အခဲ ရွိေနလို႔ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ေပၚမွာ စာသင္ေနရတယ္။ အဲလို စာလာသင္ရတာက တန္းလံုးကြ်တ္ ေျပာင္းလာၿပီး ေတာ့ ဆရာေတြပါ လုိက္ပါ ေျပာင္းေရႊ႕ စာသင္ရတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို ေက်ာက္မဲမွာ တက္ၿပီး စာသင္ၾကတဲ့ အမ်ားစုကို ေမတၱာအိုးေ၀ ပညာဒါနသင္တန္းေက်ာင္း၊ ေအာင္ဆုပန္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ က်ားငါးေကာင္ တိုင္းရင္းေဆးတိုက္ အစရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာ လက္ခံထားတယ္။ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အ႒မတန္း ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီႏွစ္ရဲ႕ ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီ အစတုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းတက္ႏုိင္ဖို႔ ေက်ာင္းကို ျပန္ျပင္ေပးတာေတြ ရွိပါတယ္လို႔ ေက်ာက္မဲ မဲဆႏၵနယ္ အမွတ္ (၂) က ျပည္နယ္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ စိုင္းထြန္းဉာဏ္က ဆိုပါတယ္။
“ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ဖုိ႔ ဘာအရင္လုပ္ရလဲ ဆုိေတာ့ ပထမဆံုး က်ဥ္ဆန္က်ထားလို႔ ေပါက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသြပ္မုိးေတြ” ဟု ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ မဲဆႏၵနယ္ အမွတ္(၂) ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ စိုင္းထြန္းဉာဏ္က ဆုိသည္။
ဒီလို ျပင္ဆင္တာေတြ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္လည္း အခု စက္တင္ဘာလမွာ ျပန္ျဖစ္လာတဲ့ တုိက္ပြဲေတြေၾကာင့္ပဲ အခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ေပၚ တက္လာရၿပီျဖစ္ပါတယ္။
“ဒီႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္ရင္ ေတာင္ေပၚကို ျပန္မွာ။ ေတာင္ေပၚမွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ေလ။ အုိးစည္ေတြ တီးၾကတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ မုန္႔ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္” လို႔ ေလးတန္းအရြယ္ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးတစ္ဦးက ဆိုတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မိဘႏွစ္ပါးက ရြာတြင္ ရွိမေန။ အိမ္နီးခ်င္း တုိင္းျပည္တခုတြင္ စီးပြားရွာေနၾကတဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႔ေတြ ပညာသင္ၾကားေရးအတြက္ ကူညီေပးေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးတပါးက ဆိုပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ကေလးငယ္က မိဘေတြ ရြာမွာ ရွိမေနတာကို မသိပါဘူး။
ေတာ့ဆန္ရြာနဲ႔ အနီးတစ္၀ုိက္ရြာေတြမွာ အရင္က ရွမ္း႐ုိးရာ ရွမ္းအုိးစည္သံေတြနဲ႔ တန္ေဆာင္တုိင္ လျပည့္ည၊ သီတင္းကၽြတ္ လျပည္ညေတြဆုိလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္အတိ ရွိေနခဲ့တယ္လို႔ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ရွမ္းတုိင္းရင္းသား တဦးက ဆုိပါတယ္။
“႐ုိး႐ုိးေလးေတြးေတြး၊ ဆန္းဆန္းပဲေတြးေတြး စစ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္နယ္အတြက္ ဘာေကာင္းက်ိဳးေပးလဲ ခုထိ ကြ်န္ေတာ္ မသိေသးဘူး။ စစ္ျဖစ္ရင္ အခ်င္းခ်င္း အတူေနလာတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အတူေန တုိင္းရင္းသားေတြပဲ အတူတူ ေသကုန္တယ္။ ၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြလဲ ဒုကၡေရာက္ၾကရတာပဲ” လို႔ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ကို လာေနတဲ့ ေတာ့ဆန္ရြာက တအာင္းတုိင္းရင္းသားတစ္ေယာက္ကလည္း ေျပပါတယ္။
ေဒၚေသာင္းခင္ ရင္ထဲက ေျပာခ်င္ေနတဲ့ စကားသံေတြကေတာ့ “စစ္မတုိက္ၾကပါနဲ႔၊ ညီအကိုအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနၾကပါလို႔ စစ္သားေတြကို အႀကီးကေန အငယ္ကို ဆံုးမသလုိ ေျပာခ်င္တယ္ ” လို႔ ဆိုပါတယ္။
စစ္သည္ စီးပြားကို ေႁခြေလၿပီ။ စစ္သည္ လူသားအရင္းျမစ္ကို ေႁခြေလၿပီ။ စစ္သည္ ႐ုိးရာထံုးတမ္း အလွအပမ်ားနဲ႔ ဘုိးဘြားတို႔ အေမြကို တစစီ ေႁခြေလၿပီ။
စစ္သည္ ေတာင္တန္းႀကီး တစ္ခုလံုးရဲ႕ မ်က္ရည္ကို ေႁခြေလခဲ့ၿပီ။
စစ္ေၾကာင့္ ဆံုးရံႈးသြားတဲ့ အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြကို ျပန္ရွာလို႔ ရပါတယ္။ စစ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားတဲ့ စိုက္ခင္း စိုက္ပင္ေတြကို ျပန္စုိက္လို႔ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း
ပ်က္စီးသြားသည္ကား မိဘဘုိးဘြား အေမြထားခဲ့သည့္အိမ္ ျဖစ္ေနပါမူ။
ပ်က္စီးသြားသည္ကား မိဘ ဘုိးဘြား ေခါင္းခ်ခဲ့သည့္ ေနရာ ျဖစ္ေနပါမူ။
ပ်က္စီးသြားသည္ကား မိဘဘုိးဘြား ခ်န္ထားရစ္သည့္ ဓေလ့႐ုိးရာ အစဥ္အလာ ျဖစ္ေနကာမူ။
ပ်က္စီးသြားသည္ကား မိဘဘုိးဘြား ခ်န္ထားခဲ့သည့္ ယဥ္ေက်းမႈအေမြ ေစတီပုထုိး ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ရာေတြ ျဖစ္ေနပါမူ။
မင္းရဲစစ္ႏုိင္