Homeဆောင်းပါး
စီမံကိန္းခ် စီးပြားေရးစနစ္မွ ဆိုရွယ္လစ္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္သို႔ (တ႐ုတ္အေတြ႔အႀကံဳ တေစ့တေစာင္း)
စီမံကိန္းခ် စီးပြားေရးစနစ္မွ ဆိုရွယ္လစ္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္သို႔ (တ႐ုတ္အေတြ႔အႀကံဳ တေစ့တေစာင္း)
DVB
·
August 24, 2016
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက အာဏာသိမ္းပိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ အစိုးရသည္ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ျဖင့္ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္ကို ခ်ီတက္မည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့သည္။ အာဏာသိမ္းရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို ရွင္းျပရာတြင္ ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကြဲမည့္ အႏၲရာယ္ကို ကာကြယ္ရန္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ခ်မွတ္ခဲ့သည့္ ဆိုရွယ္လစ္လမ္းေၾကာင္းေပၚမွ ဦးႏုအစိုးရက ေသြဖည္သြားေနေသာေၾကာင့္ဟု ဆုိခဲ့သည္။
သို႔ျဖစ္၍ အာဏာသိမ္းၿပီး မ်ားမၾကာမီ ပုဂၢလိက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ျပည္သူပိုင္ သိမ္းလိုက္သည္။ ႏိုင္ငံျခားကုန္သြယ္ေရး၊ ျပည္တြင္း လက္လီလက္ကား ေရာင္းဝယ္ေရး၊ ဘဏ္မ်ား၊ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား၊ သစ္လုပ္ငန္း၊ သတၱဳတူးေဖာ္ေရး၊ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္း စသည္တုိ႔အျပင္ ပညာသင္ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ေဆး႐ုံမ်ားပါမက်န္ေပ။ ျပည္သူပိုင္သိ္မ္းပိုက္ရန္ မလိုအပ္ေသာ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းတြင္ လယ္လုပ္သူ လယ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ရိွရမည္ဟူေသာ ဥပေဒျပ႒ာန္းလ်က္ လယ္ယာေျမမ်ားကို အေမြဆက္ခံ၊ ေရာင္းခ်၊ ေပါင္ႏွံျခင္း မျပဳေစရန္ တားျမစ္ပိတ္ပင္လိုက္သည္။ ထို႔ျပင္ မိမိတို႔စိုက္ပ်ိဳးလိုသည့္ သီးႏွံကုိ စိုက္ပိ်ဳးခြင့္မျပဳေတာ့ဘဲ စီမံကိန္းသီးႏွံကိုသာ စိုက္ပ်ိဳးခြင့္ရၿပီး ေစ်းကြက္ေပါက္ေစ်းထက္နိမ့္ေသာ သတ္မွတ္ထားသည့္ ေစ်းႏႈန္းျဖင့္သာ အစုိးရကို ေရာင္းခ်ရေတာ့သည္။
ထုိသို႔ေသာအေျခအေနတြင္ ႏိုင္ငံတကာမွ အကူအညီ အေထာက္အပံ့မ်ား၊ ေခ်းေငြမ်ားမွာလည္း ျပန္ဆပ္ႏိုင္ေခ်ကို သံသယရိွၾကသျဖင့္ ျငင္းပယ္ခံရသည္က မ်ားေလသည္။ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ ဌာနမ်ားတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း၏ လူယံုေတာ္ တပ္မေတာ္သားမ်ားျဖင့္ အစားထုိး ခန္႔အပ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ကိုလိုနီေခတ္လက္က်န္ အဂၤလိပ္က အေမြေပးခဲ့ေသာ ျပည္သူ႔ဝန္ေဆာင္မႈ ယႏၲရားမွာ လံုးဝပ်က္စီးသြားေလသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွ အမိန္႔ေပး ဆုိရွယ္လစ္စီးပြားေရးစနစ္ သေႏၶတည္လာေတာ့သည္။ စီးပြားေရးကို နားမလည္သူမ်ား၏ မွားယြင္းေသာ စီမံခန္႔ခဲြမႈမ်ားႏွင့္ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္ အမိန္႔ေပးစနစ္ေအာက္ရိွ မွားယြင္းေသာ ေပၚလစီမ်ားေၾကာင့္ အျခားေသာ ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံမ်ားနည္းတူ ျမန္မာ့စီးပြားေရးမွာ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးသြားေလရာ ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံစာရင္း ဝင္သြားသည္။ ေနာက္ဆံုး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ လူထုအံုႂကြမႈႀကီး ျဖစ္လာကာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီအစိုးရ ျပဳတ္က်သြားေလေတာ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အသစ္တက္လာေသာ တပ္မေတာ္အစိုးရက ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ ဆိုရွယ္လစ္စီးပြားေရးတည္ေဆာက္မႈ ဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းကာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း တရားဝင္ ေၾကညာခဲ့ေလသည္။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွ ယေန႔ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္အထိ ၂၇ ႏွစ္ၾကာရွည္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးမွာ ယခင္က ဘဝတူ အိမ္နီးခ်င္း လာအုိ၊ ကေမၻာဒီးယားႏွင့္ ဗီယက္နမ္တို႔ိကုိ မမီေခ်။ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ ထူေထာင္ခဲ့ရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ ပိုမိုလက္ဝဲက်ခဲ့၊ ပိုမိုျပင္းထန္ခဲ့ေသာ တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံႏွင့္ ႏိႈင္းစာလ်ွင္ ပို၍ေဝးေသးသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဆုိပါ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္မတူဘဲ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ား၍၊ အေလအလြင့္ႀကီးမားေသာ ျပည္တြင္း လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡကို ရင္ဆိုင္ေနရ၍၊ အေမရိကန္ႏွင့္ အီးယူႏိုင္ငံမ်ားက စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ထားျခင္းခံရ၍ စသျဖင့္ ေျပာဆုိႏိုင္ေသာ္လည္း ေစ်းကြက္စီးပြားေရးကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးရာတြင္ အားနည္းခ်က္မ်ား ရိွေန၍လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
သို႔ျဖစ္၍ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ စတင္က်င့္သံုးၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ နီးပါးအတြင္း ဒုတိယေျမာက္ ကမာၻ႔ထိပ္တန္း စီးပြားေရး အင္အားႀကီးႏိုင္ငံ ျဖစ္လာသည့္ တ႐ုတ္ျပည္၏ အေတြ႔အႀကံဳတခ်ိဳ႕ကို ေလ့လာၾကည့္သင့္သည္။
တ႐ုတ္ဘံုလယ္ယာေျမစနစ္ေအာက္က အငတ္ေဘး
အမွန္တကယ္အားျဖင့္ဆိုရလ်ွင္ တ႐ုတ္ျပည္က ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ တည္ေဆာက္ခဲ့ရာတြင္ အာရွတိုက္ရိွ မည္သည့္ႏိုင္ငံထက္မဆို ပိုမိုၾကာရွည္ခဲ့သည့္အျပင္ ဗဟုိခ်ဳပ္ကိုင္သည့္ စီးပြားေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးရာတြင္ ပိုမိုအစြန္းေရာက္ပါသည္။
၁၉၄၉ ခုႏွစ္က ခ်န္ေကရိွတ္အစိုးရလက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေသာ တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံမွာ လယ္ယာစိုက္ပိ်ဳးေရးႏိုင္ငံမွ ေခတ္မီ စက္မႈလက္မႈႏိုင္ငံေတာ္သို႔ ခ်ီတက္လိုသည္။ သို႔ျဖင့္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္တြင္ စုေပါင္းလယ္ယာစနစ္ကို စတင္ခဲ့သည္။ လယ္သမားမ်ားမွာ ထြက္ရိွလာေသာသီးႏွံကို အစိုးရသတ္မွတ္ထားေသာ နိမ့္က်သည့္ေစ်းႏႈန္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ၾကရၿပီး သူတို႔ဝင္ေငြ၏ ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္းကို အခြန္ေဆာင္ၾကရသည္။
လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး အေျခခံႏိုင္ငံမွ ေခတ္မီ စက္မႈလက္မႈထြန္းကားေသာ ႏိုင္ငံအျဖစ္သို႔ အျမန္ကူးေျပာင္း ေရာက္ရိွလိုေသာ ေမာ္စီတံုးသည္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ “မဟာခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားေရး စီမံကိန္း” ကို ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္သည္။ ထိုစိီမံကိန္းအရ လယ္သမားမ်ားမွာ လယ္ယာကို ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရိွေတာ့၊ လယ္သမားတို႔၏ စုေပါင္းလယ္ယာစနစ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္က စီမံခန္႔ခဲြေသာ “ျပည္သူ႔ဘံုအဖဲြ႔မ်ား” ႏွင့္ အစားထုိးလိုက္ၾကသည္။ ေကာက္ပဲသီးႏွံႏွင့္ သံမဏိထုတ္လုပ္မႈက ေခတ္မီစက္မႈလက္မႈႏိုင္ငံျဖစ္ေရးအတြက္ အဓိကေဒါက္တိုင္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ေသာ ေမာ္စီတံုးက ျပည္သူသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို သံ၊ သံမဏိစက္႐ုံႏွင့္ မုိင္းတြင္းမ်ားသို႔ ပို႔ပစ္သည္။ ထုတ္လုပ္ေရးရည္မွန္းခ်က္ ျပည့္မီေစရန္ အိမ္တြင္း အေသးစား သံမဏိစက္႐ုံမ်ားကိုလည္း တည္ေထာင္ေစၿပီး အိမ္သံုး ဒယ္အုိး၊ ဒန္အုိး၊ ဇြန္း၊ ခက္ရင္းမ်ားကအစ သံရည္က်ဳိပစ္ၾကသည္။ ေလာင္စာအတြက္လည္း စည္းကမ္းမဲ့ခုတ္လဲွသည့္ သစ္ပင္မ်ား၊ လယ္သမားတို႔၏ အိမ္သံုးပရိေဘာဂမ်ား၊ တံခါး-ျပတင္းေပါက္မ်ားကိုပါ ထင္းစုိက္ပစ္ၾကသည္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္က မန္ခ်ဴးရိီးယားေဒသသို႔ လွည့္လည္ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈရန္ ေရာက္သြားေသာ ေမာ္စီတံုးက အရည္အေသြးေကာင္း သံမဏိကုိ ဧရာမစက္႐ုံႀကီးမ်ားျဖင့္ ေက်ာက္မီးေသြးကဲ့သုိ႔ေသာ စံခိ်န္မီေလာင္စာကို အသံုးျပဳမွသာ ရႏိုင္သည္ကို သိရိွသြားေသာ္လည္း အိ္မ္တြင္း အေသးစားသံမဏိစက္႐ုံမ်ားကို ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္းအခ်က္ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းရပ္မပစ္ခဲ့ေပ။ အေတာ္ၾကာမွသာ တိတ္တဆိတ္ ရပ္ဆုိင္းသြားေစခဲ့ေလသည္။
ထုိမဟာခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားေရးစီမံကိန္း (၁၉၅၈-၆၁) ၏ လဲြမွားခြ်တ္ေခ်ာ္မႈေၾကာင့္ ရိကၡာထုတ္လုပ္မႈ အႀကီးအက်ယ္က်ဆင္းကာ တ႐ုတ္ျပည္သူ သန္းေပါင္း အနည္းဆံုး ၁၈ သန္းမွ သန္း ၃၀ ခန္႔ အငတ္ေဘးဆုိက္ကာ ေသဆံုးခဲ့ၾကသည္ဟု ခန္႔မွန္းၾကသည္။
မဟာပစၥည္းမဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးက ေပးတဲ့အေမြ
ထုိ႔ေနာက္ ပါတီတြင္း ၾသဇာက်သြားေသာ ေမာ္စီတံုးက ၁၉၆၆ ခုနွစ္တြင္ “မဟာပစၥည္းမဲ့ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး” ဆိုသည္ကို ဖန္တီးၿပီး ပါတီတြင္း အာဏာသိမ္းမႈ လုပ္ျပန္သည္။ ဤလႈပ္ရွားမႈႀကီးက တ႐ုတ္ျပည္၏ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စီးပြားေရး ဘဝမ်ားကို ဆုိးရြားစြာ ထိခိုက္ပ်က္စီးေစခဲ့သည္။ လူဦးေရ သန္းေပါင္းမ်ားစြာမွာ ဤလူထုလႈပ္ရွားမႈ ကာလအတြင္းတြင္ ဆန္႔က်င္ဘက္အုပ္စုတို႔၏ အၾကမ္းဖက္သည့္နည္းမ်ားျဖင့္ လူပံုအလယ္ အရွက္ခဲြျခင္း၊ အေရးယူ အျပစ္ေပးျခင္း ခံၾကရသည္။ ေမာ္စိီတံုးက ၿပိဳင္ဘက္အျဖစ္ယူဆေသာ သမၼတ လူေရွာက္ခ်ီမွာ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး ကာလအတြင္း ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံရၿပီး ကြယ္လြန္သြားေလသည္။
ဘာသာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ေရွးေဟာင္း သမိုင္းဆိုင္ရာ အေမြအႏွစ္ပစၥည္းမ်ား ဖ်က္ဆီးခံၾကရသည္။ မဟာပစၥည္းမဲ့ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအတြင္း ပုဂၢလိကပိုင္ပစၥည္းမ်ား ဖ်က္ဆီးခံရသူ၊ လူပံုအလယ္စြပ္စဲြ အရွက္ခဲြခံရသူ၊ မတရားဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ခံရသူ၊ ႐ုိက္ႏွက္ခံရ၍ ေသေက် ဒဏ္ရာအနာတရ ျဖစ္သူေပါင္းမွာ ၁ သန္းခဲြခန္႔ရိွသည္ဟု ခန္႔မွန္းၾကေလသည္။ မဟာပစၥည္းမဲ့ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးမွာ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္တြင္ ၿပီးဆံုးသည္ဟု ေမာ္က တရားဝင္ေၾကညာခဲ့ေသာ္လည္း ပါတီဒုတိယဥကၠ႒နွင့္ ျပည္သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ ဦးစီးခ်ဳပ္ လင္ေျပာင္ ေလယာဥ္ပ်က္က်ေသဆံုးသည့္ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္က်မွ အရိွန္ေသေလသည္။
ဤေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈႀကီး ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားအတြင္း သက္ေရာက္မႈ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္တိုသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း တမိ်ဳးသားလံုုး အတိုင္းအတာအရမူ ေရရွည္ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ဆိုးက်ိဳးမ်ား သက္ေရာက္ေစခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ တရုတ္ျပည္သူလူထုက ေမာ္ရည္ရြယ္ခဲ့သည္ႏွင့္ေျပာင္းျပန္ ပါတီႏွင့္ အစိုးရအေပၚ အယံုအၾကည္ ကင္းမဲ့ခဲ့ေလေတာ့သည္။
တိန္႔ေရွာက္ပင္ႏွင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး
ဤသို႔ေသာ အေျခအေနဆိုးမ်ားေအာက္တြင္ တ႐ုတ္ျပည္ကို လမ္းမွန္ေပၚသို႔ ဦးေဆာင္ရန္ တိန္႔ေရွာက္ပင္၏ ပုခံုးေပၚသုိ႔ က်ေရာက္လာေလသည္။ တိန္႔ေရွာက္ပင္က ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကို ႏႈန္းစံတန္ဖုိးမ်ားျဖင့္ ေလွနံဒါးထစ္ မွတ္ယူယံုၾကည္သူမဟုတ္၊ လက္ေတြ႔သည္သာ အမွန္တရား၏ မွတ္ေက်ာက္ဟု လက္ခံယံုၾကည္သူ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံ့တာဝန္ကို ျပန္လည္ထမ္းေဆာင္ရန္ အခိ်န္က်လာသည့္ ၁၉၇၈ မွစ၍ သူပထမဆံုး ႀကိဳးစားရသည္မွာ ႏုိင္ငံေတာ္ကို ဦးေဆာင္ေနသူမ်ား၏ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈကို မူလတရားေသ စဥ္းစားေတြးေခၚပံုမွ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းရန္ ျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႔ႏွင့္ခ်ိန္ထိုး၍ အမွန္တရားကို လက္ခံသိမွတ္ျပဳရန္ပင္ျဖစ္ၿပီး သူ၏ ထင္ရွားေသာ လံႈ႔ေဆာ္ေျပာဆုိမႈမွာ “Seek truth from facts” အခ်က္အလက္မ်ားမွ အမွန္ရွာဆိုသည့္စကား ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ျပင္ စီးပြားေရး ဖံြ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ပုဂၢလိက လယ္ယာလုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳသည့္စနစ္က ဘံုအဖဲြ႔ျဖင့္ စုေပါင္းလုပ္သည့္ စနစ္ထက္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ ပုိမိုတိုးတက္သည္ဆုိလ်ွင္ စနစ္ေကာင္းဟု လက္ခံရမည္ဆိုသည္ကို ထင္ရွားေစရန္ “ႂကြက္ရေအာင္ ဖမ္းေနသ၍ ေၾကာင္ျဖဴတာ မည္းတာက အေရးမႀကီးပါ” “It matters not whether the cat is black or white, as long as it catches mice." ဟု ေျပာခဲ့ေလသည္။ ထို႔ျပင္ အရင္းရွင္စနစ္ ျပန္လည္လႊမ္းမိုးလာမွာကို စိုးသည့္၊ ခ်မ္းသာျခင္းကို အေကာင္းမျမင္ၾကေသာ ပါတီတြင္းမွ ကြန္ျမဴနစ္လက္ေဟာင္းႀကီးမ်ားကို “ဆင္းရဲျခင္းဟာ ဆုိရွယ္လစ္ဝါဒမဟုတ္၊ ခ်မ္းသာျခင္းက ဂုဏ္က်က္သေရ” (“Poverty is not socialism. To be rich is glorious.”) ဆိုသည့္စကားကို ေျပာကာ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈမ်ားကို ေျပာင္းလဲေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရေလသည္။
၁၉၈၀ ခုႏွစ္ပိုင္းမ်ား၌ လက္ေတြ႔ စတင္လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ ေစ်းကြက္အေျခခံမူမ်ား မိတ္ဆက္ျခင္းကို အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္သည္။ ပထမအဆင့္အေနျဖင့္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳိးေရးလုပ္ငန္းတြင္ စုေပါင္းပိုင္ဆုိင္ လုပ္ကိုင္ျခင္းစနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းကာ တဦးခ်င္း လုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ား ဝင္ေရာက္လာေအာင္ ဖြင့္ေပးၿပီး စြန္႔ဥိီးတီထြင္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား ပၚေပါက္လာေစရန္ ခြင့္ျပဳျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိအဆင့္တြင္ စက္မႈလုပ္ငန္း အမ်ားအျပားမွာ ႏိုင္ငံပိုင္အျဖစ္ ဆက္လက္ရိွေနေသးသည္။
ဒုတိယအဆင့္စတင္ေသာ ၁၉၈၀ ေနာက္ပိုင္းႏွင့္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားေလာက္တြင္ ႏုိင္ငံပိုင္လုပ္ငန္းမ်ား ပုဂၢလိကပိုင္ ျပဳလုပ္ျခင္းႏွင့္ ကန္ထ႐ုိက္စနစ္ျဖင့္ လုပ္ကိုင္ျခင္းတုိ႔ကို ခြင့္ျပဳလုပ္ကာ ေစ်းႏႈန္းထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း၊ စက္မႈလုပ္ငန္း အက်ိဳးစီးပြားကာကြယ္သည့္ ေပၚလစီႏွင့္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားကို ႐ုပ္သိမ္းျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘဏ္လုပ္ငန္းႏွင့္ ေရနံေလာင္စာဆီ လုပ္ငန္းမ်ားကိုမူ ႏိုင္ငံေတာ္က ဆက္လက္ခ်ဳပ္ကိုင္ထားခဲ့သည္။
သုိ႔ျဖင့္ ပုဂၢလိကက႑မွာ သိသိသာသာ ႀကီးထြားလာၿပီး ၂၀၀၅ ခုႏွစ္၌ တ႐ုတ္တျပည္လံုး ဂ်ီဒီပီ၏ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းခန္႔ ရိွလာသည္။ ၁၉၇၈ မွ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္အတြင္း အဆက္မျပတ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာခဲ့ၿပီး စီးပြားေရး တိုးတက္မႈႏႈန္းမွာ တႏွစ္ကို ၉ ဒသမ ၅ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ရိွခဲ့သည္။ IMF ၏ အဆိုအရ ယခုအခါ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသည္ လူတဦးက် ၀ယ္ယူစားသံုးမႈႏႈန္းတြင္ ကမာၻ႔အႀကီးဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္ၿပီး ေစ်းကြက္ေပါက္ေစ်းျဖင့္ တြက္ေသာ GDP အရ ကမာၻ႔ ဒုတိယအႀကီးဆံုး စီးပြားေရးႏိုင္ငံ ျဖစ္လာပါသည္။
စီးပြားေရး ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ျခင္းအတြက္ အတိုခ်ဳပ္ အေၾကာင္းရင္းမ်ား
တ႐ုတ္ျပည္ ဤသို႔ တိုးတက္ဖံြ႔ၿဖိဳးလာျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရွင္းျပေသာ သီအုိရိီမ်ားစြာ ရိွပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္ေသာ စီမံကိန္းခ် စီးပြားေရးစနစ္မွ ဆုိရွယ္လစ္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္သို႔ ေျပာင္းလဲရာတြင္ ဆုိရွယ္လစ္စနစ္၏ မေကာင္းေသာ အစဥ္အလာမ်ား၊ လုပ္ငန္းခြင္က်င့္ဝတ္မ်ား၊ ေစ်းကြက္ကို ဆန္႔က်င္သည့္ ဝါဒျဖန္႔ခိ်မႈမ်ားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း ကာလရွည္ၾကာ ပညာေရး ေနာက္က်ခဲ့ရမႈမ်ားတို႔သည္ အခြင့္မသာေသာ အခ်က္အလက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ေအာင္ျမင္ျခင္းအေၾကာင္း ေထာက္ျပေသာ သိီအုိရိိီတခုမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈ ေလ်ွာ့ခ်ၿပီး ေဒသဆိုင္ရာ အစိုးရမ်ားကို ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳလုပ္ျခင္း (Privatization) လုပ္ငန္းအား နည္းအမ်ိဳးမိ်ဳးျဖင့္ စမ္းသပ္လုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိသို႔ စမ္းသပ္လုပ္ေဆာင္မႈမွ အေကာင္းဆံုးနည္းကိုယူကာ ေဆာင္ရြက္ေစျခင္းျဖင့္ စီးပြားေရးကို တြန္းအားျဖစ္ေစသည္။ အခိ်ဳ႕ေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ကိစၥမ်ားတြင္ တိန္႔ေရွာက္ပင္မွာ အစျပဳသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ခြင့္ျပဳေထာက္ခံခ်က္ေပးသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ စီးပြားေရး ဖံြ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ ျမင့္မားလာေအာင္ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳႏိုင္ေသာ ေဒသဆိုင္ရာ အစိုးရအရာရိွမ်ားကို ရာထူးတိုးတက္ေပးျခင္းျဖင့္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳးစားေစသည္။ သို႔ျဖင့္ ေဒသဆိုင္ရာႏွင့္ ျပည္နယ္အစိုးရမ်ားမွာ အၿမဲတမ္းလိုလို “ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ ဆာေလာင္ေနသူ” မ်ား ျဖစ္ေနၾကၿပီး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ား လြယ္ကူေစေရးအတြက္ ဗ်ဴ႐ုိကရက္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ား ေလ်ွာ့ခ်ျခင္း၊ မလိုအပ္ေသာ အတားအဆီးမ်ား ဖယ္ရွားျခင္းႏွင့္ လိုအပ္ေသာ အေျခခံအေဆာက္အဦမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ေျမေနရာ၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး၊ လ်ွပ္စစ္မီး၊ သတင္းဆက္သြယ္ေရး စသည္တုိ႔ အဆင္သင့္ အလြယ္တကူ ရရိွႏိုင္ရန္ စီစဥ္ေပးျခင္း၊ အခြန္သက္သာခြင့္ျပဳျခင္း စသည္တို႔ကို ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ဖိတ္ေခၚလုပ္ကိုင္လာၾကေလသည္။ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ားအတြက္ တ႐ုတ္၏ ႀကီးမားေသာ ေစ်းကြက္ကလည္း မက္ေမာစရာ ေကာင္းေပသည္။
ထုိ႔ျပင္ တ႐ုတ္ျပည္၏ ေအာင္ျမင္မႈမွာ ၁၉၆၀ ႏွင့္ ၇၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္းက ဂ်ပန္က စတင္ခဲ့ၿပီး အာရွက်ားေလးေကာင္ႏွင့္ အျခားေသာ စက္မႈႏိုင္ငံသစ္မ်ား က်င့္သံုးခဲ့သည့္ ပို႔ကုန္ဦးေဆာင္သည့္ တိုးတက္မႈ (Export-led growth) မဟာဗ်ဴဟာကို က်င့္သံုးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုၾကပါသည္။
ရဲထြန္း(သီေပါ)