ဒီမိုကေရစီသို့ ေျခလွမ္း ၉၀
နေသွင်
·
October 1, 2011
အီဂ်စ္မွာ လူထုအံုၾကြမႈနဲ့ အာဏာ႐ွင္ မူဘာရတ္ကို ျဖတ္ခ်နုိင္ခဲ့ျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဒီမုိကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ဖတ္ရပါတယ္။ ေဆာင္းပါး႐ွင္က အီဂ်စ္နိုင္ငံ၊ ကိုင္ရိုေလဆိပ္ကေန ျမို့ထဲကို ကားေမာင္းသြားရင္ ျမင္သမွ် အေဆာက္အအံုေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို စစ္တပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းက ပိုင္တာခ်ည္းမို့ အီဂ်စ္မွာ ဒီမုိကေရစီအျမစ္တြယ္ဖုိ့ မလြယ္ေသးဘူးလို့ ေကာက္ခ်က္ဆြဲပါတယ္။
အင္ဒိုနီး႐ွားမွာေတာ့ ေလဆိပ္ကေန ဂ်ာကာတာျမို့ထဲကိုသြားတဲ့ တလမ္းလံုးမွာ စစ္တပ္ယူနီေဖာင္းေတြကို လံုး၀မေတြ့ရလုိ့ အင္ဒိုနီး႐ွားမွာ ဒီမုိကေရစီအေတာ္ေလးကို အေျခက်ေနျပီပဲလုိ့ အမွတ္ေပးမိပါတယ္။
ကုမၼဏီပိုင္႐ွင္မွ တကၠစီသမားသို့
ဂ်ာကာတာ ေလဆိပ္ကေန ျမို့ထဲကို ကားေမာင္းပို့တဲ့ အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္ တကၠစီဒ႐ုိင္ဘာက အရင္က ေရနံဖက္စပ္ ကုမၼဏီတခုကို ပိုင္ခဲ့ဖူးသူပါ။ စီးပြားေရးသမား ဘ၀ကေန တကၠစီသမားျဖစ္လာသူဆီက ပညာရပ္ဆန္တဲ့ စကားတခြန္း တစြန္းတစ ၾကားရပါတယ္။
“စီးပြားေရးမွာ ကိုယ့္ျပိုင္ဘက္ကို မယွဥ္နုိင္ေတာ့ တကၠစီေမာင္းရတာေပါ့”လို့ သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာပဲ ေျပာပါတယ္။ ဒါကပဲ အင္ဒိုနီး႐ွားရဲ့ လက္႐ွိေဈးကြက္စီးပြားေရးရဲ့ လကၡဏာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ တကၠစီသမားဘ၀မွာ ခရီးသည္ေတြကို ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာကို ပို့ေပးလုိက္၊ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ အနားယူနုိင္၊ မိသားစုကိုလည္း အခ်ိန္ပိုေပးနိုင္တာေၾကာင့္ လက္႐ွိဘ၀က ပိုေက်နပ္စရာေကာင္းတယ္လို့ သူက ခံယူပါတယ္။
“တကၠစီေမာင္းရတာ ေခါင္းမစားရဘူး” လို့ ေျပာပါတယ္။
သူ့ သားတေယာက္က အထက္တန္း၊ သမီးတေယာက္က တကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးနွစ္၊ တကၠစီေမာင္းရင္း မိသားစု စား၀တ္ေနေရးနဲ့ ကေလးေတြပညာေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့နုိင္တယ္လုိ့ လည္း သူက ေျပာျပပါတယ္။
ဂ်ာကာတာလမ္းေတြ ကားၾကပ္ပံုကလည္း မွတ္သားေလာက္ပါတယ္၊ ပံုမွန္နႈန္းနဲ့ ေမာင္းရင္ နာရီ၀က္သာသာၾကတဲ့ခရီးက နွစ္နာရီၾကာပါတယ္။ အင္ဒိုနီး႐ွားမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ နွစ္တုန္းကထက္စာရင္ လူေတြ ပိုခ်မ္းသာလာၾကျပီး၊ ကားစီးနုိင္တဲ့လူ တစစ မ်ားလာတာေၾကာင့္လုိ့ တကၠစီဆရာက ႐ွင္းျပပါတယ္။
အင္ဒိုနီး႐ွားအေ၀းျမင္
အင္ဒိုနီး႐ွားရဲ့ ဒီမုိကေရစီအေျပာင္းအလဲကို က်ေနာ္စိတ္၀င္စားခဲ့တာ ၾကာပါျပီ၊ ၁၉၉၈ လူထုအံုၾကြမႈေၾကာင့္ ဆူဟာတို ျပုတ္က်သြားတဲ့ေနာက္မွာ အင္ဒိုနီး႐ွား ဒီမုိကေရစီ အေျပာင္းအလဲဟာ ျမန္လည္းျမန္၊ လမ္းေၾကာင္းလည္း မွန္တဲ့အတြက္ အားက်ခဲ့တာလည္း ပါပါတယ္။
ဂ်ာကာတာေလဆိပ္မွာ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရးအရာ႐ွိက ဂ်ာတာတာကို ဘာလာ လုပ္သလဲလို့ ေမးပါတယ္။
က်ေနာ္က မီဒီယာသင္တန္း လာတက္တာပါလို့ ရိုးရိုးပဲေျဖလုိက္ေတာ့ ဘာမွ ထပ္မေမးေတာ့ဘဲ ရည္ရည္မြန္မြန္ပဲ ပတ္စ္ပို့(နိုင္ငံကူးလက္မွတ္)စာအုပ္ကို ျပန္ကမ္းေပးလုိ့ အင္ဒိုနီး႐ွားက ထင္ထားတာထက္ေတာင္ ေ႐ွ့ေရာက္ ေနပါလားလို့ အမွတ္ေပးလိုက္ မိျပန္ပါတယ္။
လက္႐ွိသမၼတ ဆူစီလူဘန္ဘမ္းယူဒိုယိုနိုဟာ ဆူဟာတိုေခတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းတေယာက္ျဖစ္ျပီး၊ ၂၀၀၄ ခုနွစ္မွာ လြတ္လပ္ျပီး တရားမွ်တတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲနဲ့ သမၼတ ျဖစ္လာသူပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ နွစ္က သမၼတအျဖစ္ ဒုတိယအၾကိမ္ အေ႐ြးခံရပါတယ္။ သူရဲ့ သမၼတသက္တမ္းအတြင္းမွာ စီးပြားေရးအရ၊ နုိင္ငံေရးအရ၊ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ ၂၀၀၅ ခုနွစ္မွာ ဆူမားၾတားကြ်န္းေပၚက အနွစ္ ၃၀ ၾကာ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡကို အဆံုးသတ္နုိင္ခဲ့ပါတယ္။ စီးပြားေရးပိုင္းမွာ နုိင္ငံတကာ ေငြေၾကးရန္ပံုေငြအဖြဲ့မွာ တင္ေနတဲ့ အေၾကြး အေမရိကန္ေဒၚလာ ၇ ဘီလီယံနီးပါးကို သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ၄ နွစ္ေစာျပီး၊ ၂၀၀၆ ခုနွစ္မွာ ျပန္ဆပ္နိုင္လုိက္ပါတယ္။ တျခားေအာင္ျမင္မႈေတြ အမ်ားၾကီး ႐ွိပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ တျခားတဖက္မွာလည္း ေလာေလာဆယ္အထိ အင္ဒိုနီး႐ွားက အခ်မ္းသာဆံုး လူစာရင္းမွာ ဆူဟာတိုရဲ့ ဂိုကာပါတီက ေခါင္းေဆာင္ေတြ ထိပ္ဆံုးက ႐ွိေနတုန္း၊ ဩဇာလြွႊမ္းေနတုန္းပါပဲ။ ဂ်ာကာတာမွာ က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိ္န္မွာပဲ ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းတခုမွာ အေသခံဗံုးကြဲလို့ လူ ၂၀ ေက်ာ္ ဒဏ္ရာရသြားပါတယ္။ ယူဒိုယိုနုိရဲ့ အစိုးရအေပၚ လူထုေထာက္ခံမႈကလည္း က်ဆင္းေနပါတယ္။ အင္ဒိုနီး႐ွားက သတင္းစာေတြအရေတာ့ သမတကိုယ္တုိင္က သူ့အစုိးရအဖြဲ့ကို အလုပ္မျဖစ္လို့ စိတ္ပ်က္ေနပံုပါပဲ၊ သူ့အမိန့္ေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္တဲ့ေနရာမွာ အစိုးရအဖြဲ့က ေလးဖင့္ေနတာ၊ မနာခံတာေတြေၾကာင့္လုိ့ ဆုိပါတယ္။
အိုစမာဘင္လာဒင္တို့ တုိင္းျပည္ကလာခဲ့တယ္
ဂ်ာကာတာက မီဒီယာသင္တန္းကို အာဖဂနစၥတန္က သတင္းသမားတေယာက္လည္း လာတက္ပါတယ္။ မုတ္ဆိတ္ဖားလ်ား၊ ၀န္ရံုပြပြနဲ့ ရန္လိုေနတဲ့ လူေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ အသားျဖူျဖူ၊ ကိုယ္ဟန္နြဲ့နြဲ့နဲ့ ဟာသအလြန္ ေျပာတတ္တဲ့ အသက္ ၂၁ နွစ္အ႐ြယ္၊ သူ့ကိုယ္သူ မာလ်ာလို့ မိတ္ဆက္ပါတယ္၊ မာယာလို့ အလြယ္ မွတ္ထားလုိက္ပါတယ္။
ေကာ္ဖီနားခ်ိန္၊ ေန့လည္စာစားခ်ိန္၊ ညစာစားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ဟာသေတြ အဆက္မျပတ္ ေျပာတတ္သူပါ။ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္းကြာတာ၊ သူ့ရဲ့ စကားလံုးတုိင္းကို ေသခ်ာ နားမလည္တာေၾကာင့္ သူ့ပံုျပင္သာ ဆံုးသြားေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မရယ္ပါ။ အဲဒီအခါမွ သူက “ျပီးျပီေလ၊ တေယာက္မွ မရယ္ၾကပါလား၊ ခင္ဗ်ားတို့ ရယ္ေအာင္လို့ က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ အားစိုက္ရတယ္မွတ္လဲ” လို့ မ်က္လံုးျပူးမ်က္ဆံျပူးနဲ့ အားမလို အားမရျဖစ္ေတာ့မွ လူေတြက တဟားဟား ပြဲက်တတ္ပါတယ္။
တခ်ိန္မွာေတာ့ သူက ပံုျပင္တပုဒ္ကို အခုလို ေျပာျပပါတယ္။
“အခ်ိန္က အာဖဂန္နစၥတန္ကို တာလီဘန္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ လူတေယာက္က စက္ဘီးစီးရင္း ခပ္ေအးေအး သီခ်င္းညည္းလားတုန္းမွာ တာလီဘန္လံုျခံုေရးတပ္သားတဦးက ဖမ္းလုိက္ပါတယ္။ စစ္ေမးဖုိ့ တာလီဘန္ အရာ႐ွိတေယာက္ဆီ ေခၚသြားပါတယ္။
အရာ႐ွိ။ သူသီခ်င္းညဥ္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာ စက္ဘီးေခါင္းေလာင္းကိုေရာ တီးေသးလား။
တပ္သား။ မတီးပါဘူး ဆရာ။
အရာ႐ွိ။ ေအး၊ ဒါျဖင့္ သူ့ကို ျပန္လြွႊတ္ေပးလိုက္၊ သီခ်င္းဆုိတဲ့အမႈ မေျမာက္ဘူး။”
တာလီဘန္ေခတ္မွာ သီခ်င္းညည္းရင္ေတာင္ ရာဇ၀တ္မႈေျမာက္တဲ့အေၾကာင္းပါ၊ သူ့ပံုျပင္ကို နားေထာင္ျပီး တာလီဘန္ေခတ္ အာဖဂနစၥတန္ထက္ ငါတို့ အေျခအေနကမွာ အမ်ားၾကီး သာေသးတာပဲလုိ့ စိတ္ကူးမိပါတယ္။
သင္တန္းအတြက္ သူယူလာတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါးက အာဖဂနစၥတန္က အမ်ဳိးသမီးေတြက သူတို့ ေနဖုိ့ အိမ္အတြက္၊ အုတ္ဖုတ္တာအစ၊ လက္သမားလုပ္တာအဆံုး ေယာက်ာၤသားေတြရဲ့ အကူအညီမယူဘဲ သူတုိ့ဘာသာ ေဆာက္ၾကတဲ့ အေၾကာင္း။
သူက အေမရိကန္အစိုးေပၚလစီကို ေ၀ဖန္ေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ နွစ္ကထက္ စာရင္ အာဖဂနစၥတန္ အေျခ အမ်ားၾကီး တုိးတက္လာတယ္လို့ ယံုၾကည္သူ။
အင္ဒိုနီး႐ွား အေျခအေန မေရာက္သည့္တုိင္ေအာင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့ သူ့နုိင္ငံမွာ တဖက္မွာ အေသခံ ဗံုးခြဲသမားေတြေတာ့ ေၾကာက္ရေပမယ့္ တဖက္မွာေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သတင္းယူနုိင္တဲ့ အေျခအေန။
ဂနၵီတုိ့ တုိင္းျပည္က ဇာတ္ဆရာ
သင္တန္းမွာ အသက္အၾကီးဆံုးက အိနၵိက ေဘာင္းထုပ္ ေခါင္းေဘာင္းတေထာင္ေထာင္၊ နႈတ္ခမ္းေမြွႊး မုတ္ဆိတ္ေမြးနဲ့ ဗလဗ်စ္နဲ့ ဂ်က္စီ၊ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ေပမယ့္ အကြက္ေကာင္းေစာင့္ျပီး အတည္ေပါက္နဲ့ ရယ္စရာေျပာတတ္သူ။ ေဆးပညာနဲ့ ဘြဲ့ရထားေပမယ့္ သတင္းေထာက္လုပ္လုိက္ ဗီဒီယို မွတ္တမ္း႐ုိက္လုိက္၊ ေၾကာ္ျငာ႐ုိက္လုိက္..။ ပိုက္ဆံရတာ အကုန္လုပ္တယ္လို့ ခပ္႐ြွႊင္႐ြွႊင္ ေျပာတတ္သူ။ ေရဒီယုိသတင္းေဆာင္းပါးကို သဘင္ဆန္ဆန္ သံေန သံထားနဲ့ ဖြဲ့တတ္နြဲ့တတ္လြန္းလုိ့ သင္တန္း ဆရာက နွစ္ခါျပန္လုပ္ခုိင္းရသူ၊ သူက က်ေနာ္တို့ထဲက အသက္အငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ မာလ်ာကို “ငါသတင္းေထာက္စလုပ္တုန္းက မင္းေမြးေတာင္မေမြးေသးဘူး ကိုယ့္လူ”လို့ စကားနာထိုးတတ္ေသးတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီမုိကေရစီစနစ္မွာ အိနၵိယက ၀ါရင့္သမၻာရင့္မုိ့ နုိင္ငံေရးအေၾကာင္းေျပာရင္ သူက အလုိလို ဆရာျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္၊ ေလေအးေအးနဲ့ “အိနၵိယ ဒီမုိကေရစီက အေျခက်ေနျပီးသား၊ ဥပေဒေတြကလည္း အသားက်ေနျပီးသား၊ မီဒီယာကလည္း ပါ၀ါ႐ွိသလားမေမးနဲ့၊ ေနရာတကာ သတင္းေထာက္ကဒ္ျပလုိက္ရင္ ကိစၥက ျပတ္ေရာ၊ အစိုးရအရာ႐ွိေတြက အာဏာ႐ွိတုန္း လာဘ္စားတယ္ဆိုရင္ စားေပါ့၊ ေအး သူတို့ အာဏာမဲ့သြားတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ဥပေဒအတုိင္းခံရမွာပဲ၊ အိနၵိယ ေထာင္ေတြမွာ အဲ့သလို အရာ႐ွိဆိုးေတြနဲ့ ျပည့္လို့ . ကိုယ့္လူတုိ့ေရ”
သင္တန္းအတြက္ သူယူလာတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါးက အိနိၵယက လူငယ္ပညာတတ္ေတြ အေမရိကားကိုသြားဖို့ ႐ူးသြပ္ၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ မိဘေတြကလည္း သူတုိ့သားေတြ အေမရိကန္ဗီဇာရဖုိ့ ေလယာဥ္ပ်ံ႐ုပ္နဲ့ ဘုရားေက်ာင္းတခုမွာ ယၾတာေခ်ၾကတဲ့အေၾကာင္း။
ဆူဟာတိုရဲ့ တုိင္းျပည္မွာ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နိုင္ငံေရးေနာက္ခံမတူတဲ့ သတင္းေထာက္ေတြ ဆူဟာတိုရဲ့ အင္ဒိုနီး႐ွားမွာ ဆံုတာကို အဓိပၸာယ္႐ွိတယ္လို့ က်ေနာ္က ယူဆပါတယ္။ သင္တန္းခန္းမေနရာကလည္း ဆူဟာတိုေခတ္က အတုိက္အခံေတြ ခိုေအာင္းရာေနရာလုိ့ သိရေတာ့ ပို့လုိ့ေတာင္ သေဘာက်မိပါတယ္။ ဂ်ာကာတာမွာ ၇ နွစ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဩစေၾတးလ်သူ သင္တန္းနည္းျပက “အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အင္ဒိုနီး႐ွား မီဒီယာက အေတာ္ေလး လြတ္လပ္ပါတယ္၊ တခ်ိန္တည္းမွာ အသေရဖ်က္မႈနဲ့ တရားစြဲခံရတဲ့ ကိစၥေတြလည္း မ်ားပါတယ္၊” လုိ့ ေျပာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို့ သင္တန္းသားေတြကို ေန့လည္စာတည္ခင္းတဲ့ သတင္းဌာန အေဆာက္အဦးေ႐ွ့၊ စာပြဲေတြ ခင္းထားတဲ့ ေနရာမွာ မနွစ္တုန္းကေတာ့ အစြန္းေရာက္သမား တေယာက္က လက္ပစ္ဗံုးတလံုး ပစ္သြင္းခဲ့ပါေသးတယ္။
ဂ်ာကာတာ ျမို့ထဲမွာ ကားလုိက္စီးရင္း ျမို့လည္တေနက ရင္ျပင္တခုအေရာက္မွာ ဂ်ာကာတာျမို့ခံ သတင္းသမား ဘက္စတီက “ဒီမွာဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဆနၵကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေဖာ္ထုတ္လုိ့ရတယ္။ ဖရီးဘားမားလို့ သြားေအာ္လို့ ရတယ္” လို့ ေျပာပါတယ္။
ေနာက္ တေနရာအေရာက္မွာေတာ့ “အဲဒီီေနရာေပါ့။ ၁၉၉၈ လူထုအံုၾကြမႈတုန္းက ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ေသနတ္နဲ့ ပစ္သတ္ခံလုိက္ရတာေလ။” သူက လမ္းဆံုတေနရာကို ညြွႊန္ျပပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ နွစ္ဆုိေတာ့ ဘာမွ သိပ္မၾကာေသး။ ဒါေပမယ့္ သူတို့က သမုိင္းထဲက အျဖစ္အပ်က္တခုလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျပန္ေျပာနိုင္တဲ့ အေျခအေန။ ျမန္မာျပည္မွာက လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ ၂၀ က အျဖစ္ အပ်က္ေတြကိုေတာင္ သမုိင္းထဲ မထားခဲ့နုိင္ေသး။ ထားခဲ့လုိ့ မျဖစ္ေသး။ ဂ်ာကာတာမွာ႐ွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ၂၀၀၇ သံဃာအေရးအခင္းနွစ္ပတ္လည္ ဆနၵျပသူေတြကို ရဲက ဖမ္းသြားတဲ့ အင္တာနက္ သတင္းေတြ ဖတ္ရပါတယ္။
သူတုိ့ ေနရာ၊ ငါတို့ေနရာ
ဂ်ာကာတာကသတင္းသမား ဗစ္ထရီက “ငါတုိ့ နုိင္ငံျပဿနာက ေနရာတုိင္းမွာ အက်င့္ပ်က္ခ်စားေနတဲ့ ျပသနာပဲ”လုိ့ ေျပာေတာ့ အိနၵိက ဂ်က္စီကလည္း “အိနၵိယမွာလည္း အခုခ်ိန္ထိ အေျပာင္းအလဲေတြက လုပ္ေနရတုန္းပါပဲ“လို့ ေျပာပါတယ္။ အိနၵိယမွာ အကတိလုိက္စားမႈေတြ မ်ားတဲ့အတြက္ အကတိလုိက္စားမႈတုိက္ဖ်က္ေရး ဥပေဒျပဌာန္းဖုိ့ အစာငတ္ခံ ဆနၵျပတဲ့ အန္နာ ဟာဇာရီ ကို သူက ဥပမာေပးပါတယ္။
အာဖဂန္နစၥတန္က မာလ်ာကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း “အာဖဂနစၥတန္ကေရာ ဘာထူးလို့လဲ၊ အကတိ လုိက္စားမႈတုိက္ဖ်က္ေရးအတြက္ ဖြဲ့ထားတဲ့ ေကာ္မတီကိုယ္တုိင္က လာဘ္စားေနတာ”လို့ ခ်က္က်က် ေျပာေတာ့ ရယ္ၾကျပန္ပါတယ္။
အိနၵိယနဲ့ အင္ဒိုနီး႐ွားက မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္ အေျခအေန၊ လူလတ္တန္းစားေတြ ၾကီးထြားေနတယ္လုိ့ နားလည္ထားတဲ့ က်ေနာ္က “အင္ဒိုနီး႐ွားနဲ့ အိနၵိယအတြက္ကေတာ့ သိပ္ပူစရာမလုိပါဘူး၊”လုိ့ ၀င္ေျပာေတာ့ “ျမန္မာျပည္က်ေတာ့ေရာ ဘယ္ေတာ့ေျပာင္းမလဲ“လို့ ၀ုိင္းေမးၾကပါတယ္။
“ျမန္မာျပည္လား၊ ေနာက္ ၂ နွစ္ေလာက္ၾကာရင္ ငါတုိ့ ရန္ကုန္မွာ ဆံုခ်င္ဆံုရမွာေပါ့။”
ေလာေလာဆယ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ့ အစိုးရနဲ့ စကားေျပာေနတာကို သတိရရင္း ေျပာမိျပီးမွ ဘရိတ္ျပန္အုပ္ဖုိ့ ၾကိုးစားရပါတယ္။
“အေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖုိ့က အေျခအေန နွစ္ရပ္လုိတယ္ ထင္တာပဲ၊ လူေတြ ကုန္းေကာက္စရာမ႐ွိ၊ စားစရာမ႐ွိတဲ့ ငတ္ရင္ငတ္၊ အဲသလုိ မငတ္ရင္ လူလတ္တန္းစားေတြ ၾကီးထြားေပါ့၊ က်ေနာ္တို့ ျမန္မာျပည္က အဲဒီ အေျခအေနနွစ္ခုလံုး မကုိက္ေတာ့ အေျပာင္းအလဲ မျဖစ္ေသးတာထင္တာပဲ။”
အေတြးကိုယ္စီ
မျပန္ခင္ တညမွာ က်ေနာ္က မာလ်ာနဲ့ ဂ်က္စီကို အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ဖုိ့ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္၊ သူတုိ့ နွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ၀င္ရပ္လုိက္ျပီး “တေယာက္က အုိစမာဘင္လာဒင္တို့ တုိင္းျပည္က၊ ေနာက္ တေယာက္က မဟတၱမၼဂနၵီတုိ့ တုိင္းျပည္က၊ အလယ္ကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ့ တုိင္းျပည္က ေပါ့ကြာ။”
ဒါေပမယ့္ သူတုိ့က က်ေနာ့္ကို တျခားအမည္နဲ့ ကင္ပြန္းတပ္ခ်င္တပ္နုိင္ပါတယ္၊ ျမို့ထဲမွာ ကားစီးတုန္းက အင္ဒိုနီး႐ွားသတင္းေထာက္ ဘက္စတီက လစ္ဗ်ားက ကဒါဖီနဲ့ ျမန္မာျပည္က သန္းေ႐ြွႊနဲ့ ယွဥ္ရင္ ဘယ္သူက ပိုရက္စက္သလဲလို့ က်ေနာ့္ကို ေမးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ မျပန္ခင္ ညစာစားပြဲမွာ ဂ်ာကာတာက မိတ္ေဆြေတြက ဂ်ာကာတာလာၾကတဲ့ ျမန္မာမွန္သမွ် ရည္မြန္ၾကတာခ်ည္းပဲလို့ ေျပာေတာ့လည္း ကိုယ့္လူမ်ဳိးအတြက္ အမွန္ပဲ ဂုဏ္ယူရ၊ စကားအထအန ေကာက္တတ္တဲ့ အိနၵိယက ဂ်က္စီက “အိနၵိယနဲ့ အာဖဂန္စၥတန္က လာတဲ့လူေတြက်ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ သေဘာေပါ့” လုိ့ ၀င္ေထာက္ေတာ့ ရယ္ရ၊ ေပ်ာ္ရပါတယ္။
တေနရာမွာေတာ့ တခ်ိန္လံုး အ႐ြွႊန္းေဖာက္လာတဲ့ အာဖဂန္စနစၥတန္က မာလ်ာက “ေအးဗ်ာ၊ အာဖဂန္နစၥတန္ဆုိရင္၊ လူေတြက အိုစမာဘင္လာဒင္၊ တာလီဘန္၊ အေသခံဗံုးခြဲသမား ဆုိတာေလာက္ပဲ သိထားၾကတယ္၊ ငါတို့ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ လက္ထက္မွာပဲ လူေတြရဲ့ အဲသလို အျမင္ေတြကို ေျပာင္းလဲသြားေအာင္လုပ္ရမယ္။”လုိ့ ေတြးေတြးဆဆ ေျပာပါတယ္။ သူ့စကားက အေလးအနက္မို့ ဘယ္သူမွ မရယ္ၾကေတာ့ပါ။