မေန႔ညကပဲ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းယဥ္ေက်းမႈပါတဲ့စာအတိုေလး ေရးျဖစ္တယ္။ ကေန႔မနက္မွာ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္း ယဥ္ေက်းမႈဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၅၅ဝဝ က မဟုတ္၊ ႏွစ္ေပါင္း ၈ဝဝဝ ကတည္းက ထြန္းကားခဲ့ တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို ဖတ္ရတယ္။ ဒိအရင္မွာ ကြန္မင့္တခုလည္းလာတယ္။ အိႏၵဳျမစ္က်ဥ္း၊ စစ္တလင္းမွာ၊ ခ်စ္ရင္းနစ္ရ၊ မင္းဒႆလို၊ ကိုယ္ကဆိုရင္၊ ႕႕႕႕႕ ငိုမွာလား၊ ရယ္မွာလားတဲ့။ အဲတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အိႏၵဳျမစ္နား အလည္သြားပါတယ္။ အိႏၵဳျမစ္ဝွမ္းယဥ္ေက်းမႈႀကီးဟာ ေၾကးေခတ္မွာေပၚထြန္းခဲ့ၿပီး၊ ကေန႔ ပါကစၥတန္၊ အိႏိၵယနဲ႔ အာဖကန္ နစၥတန္ေဒသေတြမွာ ထြန္းကားခဲ့တာပါ။ ႏိုင္းလ္ျမစ္၊ မက္ဆိုပိုေတးမီးယားနဲ႔ ျမစ္ဝါျမစ္ေခၚတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးေတြလည္း ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။ မက္ဆိုပိုေတးမီးယားဆိုတာ ကေန႔ကာလ အီရတ္၊ ဆီးရီးယား၊ ကူဝိတ္၊ တူရကီ-ဆီးရီးယား နယ္စပ္နဲ႔ အီရန္-အီရတ္ နယ္စပ္ေဒသေတြမွာျဖစ္ပါတယ္။ မက္ဆိုပိုေတးမီးယားထဲမွာ ဆူးမားနဲ႔ အခါဒီယန္၊ ဘက္ဘီလိုနီယန္နဲ႔ အဆီးရီးယား အင္ပါယာေတြ ပါဝင္ၾကပါတယ္။ ဒီစာမွာ ယဥ္ေက်းမႈႀကီးေတြ အေၾကာင္းက ဒီေလာက္ပါ။ အိႏၵဳျမစ္က်ဥ္း၊ စစ္တလင္းဆိုတာနဲ႔ အိႏၵဳျမစ္ရဲ႕ ပထဝီသာမက ရာမစစ္တိုက္တဲ့ေနရာကိုပါ ရွာမိတယ္။ သီရိလကၤာမွာပါ။ ေမာရိယဘုရင္စစ္ပြဲကို ျပန္လွန္ရတယ္။ အာေသာကမင္းတရားရဲ႕ ကာလိဂၤစစ္ပြဲႀကီးက အိႏၵိယႏိုင္ငံ အေရွ႕ေတာင္ဖက္မွာ ရွိတဲ့ ၾသရိသျပည္နယ္မွာျဖစ္တာပါ။ ဖတ္ေကာင္းလွတဲ့စာကို ဆက္စပ္ၿပီးနားမလည္တာ အမွန္ပါ။ စာေတြမွာ ရသပါမွ တန္းဝင္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ရသဆိုတာ စိတ္ခံစားမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျဖစ္ေစတာပါ။ လူဆိုတာ စိတ္ခံစားမႈကိုယ္စီရွိၾကတယ္။ စိတ္ခံစားမႈေတြကို ပိုသထက္ပိုေစ၊ ကဲသထက္ကဲေစေအာင္ ဖန္တီးတာကို ရသတဲ့။ အဲလိုျဖစ္အာင္ေရးဖြဲ႔သူေတြက နာမည္ရၾက တယ္။ အေျပာအေဟာေကာင္းရင္ ဖိတ္ၾကားခံရတယ္။ အႏုပညာေတြမွန္သမွ် အဲလိုခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာတရားကေတာ့ အဲတာေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေအာင္ သြန္သင္ေပးတယ္။ က်င့္ၾကံေစတယ္။ အေတြးအေခၚထဲမွာ စစ္ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ကတည္း ရသေျမာက္တဲ့စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ေတးဂီတေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ပါ တယ္။ သင္ယူရတာက ေဆးပညာသိပၸံ၊ လုပ္ရျပန္ေတာ့ႏိုင္ငံေရးပါ။ ဝါသနာပါေသးတာကသုတ။ အဲဒီမွာ ဝိေရာဓိေတြက ရွိရွိလာေတာ့တယ္။ ေဆးပညာမွာ အေထာက္အထားပါရတယ္။ သုတမွာ လည္း အကိုးအကားေတြလိုတယ္။ စိတ္ကူးစိတ္သန္းနဲ႔ ေျပာတာေတြ ေရးတာေတြကို (ဟိုက္ပိုသီးဆစ္) လို႔သတ္မွတ္ၿပီး၊ သုေတသနတန္းမဝင္ပါ။ ဘာသာတရားစာနဲ႔ သမိုင္းဘာသာရပ္ေတြမွာ ရသေတြပါလာရင္ တမ်ိဳးတမည္ ျဖစ္ကုန္ေတာ့ တယ္။ မူရင္းအစစ္အမွန္နဲ႔ ေသြဖည္လာတယ္။ အဖြဲ႔အႏႊဲ႔ေတြ ေကာင္းေလေလ အခ်က္အလက္မွန္ နဲ႔ ေဝးကြာေလေလ၊ သစၥာတရားနဲ႔လြတ္ေလေလ၊ ဓမၼနဲ႔ကင္းေလေလ ျဖစ္တတ္တယ္။ ကိုယ့္ဘုရင္ အေၾကာင္းကို ေရးဖြဲ႔ၾကတာမ်ိဳးေတြ။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းေတြကို ဖြဲ႔ႏႊဲ႔ ျပတာမ်ိဳးေတြ၊ ေဟာေျပာခ်က္ေတြနဲ႔ အဘိဓမၼာမွာ အပိုအဆာေတြကိုပါ ေရာထည့္ၾကတယ္။ ဒီစစ္ပြဲက ပိုျပင္းထန္ပါတယ္။ တခါတခါ ျမန္မာဘာသာျပန္ရာမွာ မူရင္းနဲ႔မရင္းႏွီးသူတခ်ိဳ႕က အသံထြက္နဲ႔ လြဲတတ္ၾကတာ သတိထားမိတယ္။ ဥပမာ (ဘန္ဂလို) ကို (ဘဂၤလား) လို႔ျပန္တယ္။ (အူတရာ) ကို (ယူတရာ) လို႔၊ ဘုန္းႀကီးေတြကေတာ့ ပါဠိသံနဲ႔ (ဥတၲရ) လို႔ ထြက္ၾကတယ္။ အဂၤလိပ္လိုစာေတြကိုပါ သေဘာမေတြ႔တာမ်ိဳး ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ဥပမာ ကမၻာႀကီးျပားၿပီစာအုပ္။ (ဖလက္တ္)ကို ဘာသာျပန္တာ ဒီစာလံုးထက္သင့္ေတာ္တာမေတြ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ကို မဖတ္ေသးရင္ ကမၻာႀကီးသည္ လိေမၼာ္သီးကဲ့သို႔ လံုးဝန္းေသာသဏၭာန္ရွိသည္ဆိုတဲ့ ပထဝီက မွားသြားၿပီလား စဥ္းစားမိၾကမယ္။ စာေရးဆရာ (ေသာမတ္စ္ ဖရိဒ္မင္း) က စီးပြားေရးလုပ္ရမွာ ေနရာတကာ တေျပးညီျဖစ္သြားၿပီ၊ ေစ်းကြက္တခုတည္းသာျဖစ္သြားၿပီလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ငယ္စဥ္က ေဗာ္လကာျမစ္ေရ နီေတြေတြလို႔ဖတ္ရေတာ့ တကယ္ပဲ ျမစ္ေရနီေနသလား ေတြးမိ တယ္။ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ လႊမ္းမိုးရာ ဆီုဗီယက္ယူနီယံမွာရွိလို႔ တင္စားတာပါ။ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္၊ ကာရံကိုက္ေအာင္စာဖြဲ႔ၾက၊ ကဗ်ာဖြဲ႔ၾကတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ရန္ျဖစ္ခ်င္လာတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ကမၻာႀကီးက ျပားခ်ပ္ေနတယ္။ အႏွစ္အစစ္မဲ့ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရသေတြေရာ သုတေတြပါေပးခဲ့ၾကကုန္ေသာ စာေရးဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ ေက်းဇူးေတာ့ မေမ့ပါ။ ေဒါက္တာတင့္ေဆြ ၁၄-၆-၂ဝ၁၆