မွန္ကန္တဲ့ဥပေဒေတြ ျပ႒ာန္းလို႔ အက်င့္ဆိုးေတြကို ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္တယ္
DVB
·
June 14, 2016
ျမန္မာစကားမွာ သံုးၾကတဲ့ အက်င့္ပါတယ္၊ အထံုပါတယ္ဆိုတာ အေတြးအႀကံ၊ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူတရပ္ကို ထပ္ဖန္တလဲလဲ ျပဳပါ၊ က်ဴးလြန္ပါမ်ားတဲ့အခါ မသိစိတ္ထဲအထိ စြဲၿငိသြားတဲ့အဆင့္ကို ေရာက္ၿပီး အလိုအေလ်ာက္ ေတြးႀကံ၊ ေျပာဆို၊ ျပဳမူေနေတာ့တာကို ဆိုလိုၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲ့ဒါကို အဂၤလိပ္စကားမွာေတာ့ Habit လို႔ သံုးႏႈန္းၾကပါတယ္။ Have a bit, have a bit and become habit လို႔လည္း တခ်ိဳ႕က ဆိုၾကပါတယ္။ နည္းနည္း နည္းနည္းခ်င္း လိုက္စားရင္း အက်င့္၀သီစ႐ုိက္အျဖစ္ ေရာက္ရွိသြားတာပါပဲ။
စစ္အာဏာရွင္ေတြ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ စိတ္တိုင္းက် ဗိုလ္က်ဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့ ေခတ္ဆိုး ေခတ္ပ်က္ႀကီးေအာက္မွာ ရွင္သန္႐ုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြမွာလည္း အဲ့ဒီေခတ္ပ်က္ႀကီးက ျပ႒ာန္းလိုက္တဲ့ အက်င့္ဆိုး၊ အထံုစ႐ုိက္ဆိုး မ်ားစြာကပ္ၿငိလို႔ မေကာင္းတဲ့ အေလ့အထ အေထာင္အေသာင္းေတြထဲမွာ နစ္မြန္းေနခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္လား။
အမိႈက္ဆိုလည္း ႀကံဳရာ ျဖစ္သလို ပစ္ၾကရတယ္။ အမိႈက္ပံုးဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာ မရွိ၊ အမိႈက္ကို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ပစ္ရင္ အေရးယူ အျပစ္ေပးၿပီး ထိန္းေၾကာင္းေပးမယ့္ ဥပေဒကလည္း ေကာင္းေကာင္းမရွိဆိုေတာ့ လမ္းေဘးျဖစ္ျဖစ္၊ ေရေျမာင္းထဲျဖစ္ျဖစ္ ပစ္ၾကတာ မဆန္းေတာ့ဘူးေပါ့။ ကြမ္းေသြးဆိုလည္း ႀကံဳသလိုေထြးက်၊ အိမ္ခြန္လည္းမေဆာင္၊ ၀င္ေငြခြန္လည္းမေဆာင္၊ မီးရထား တန္ဆာခြန္ေတာင္ မေဆာင္ၾကေတာ့ဘူး။ ေရွာင္လို႔ရေအာင္လည္း ေခတ္က ခြင့္ျပဳထားတာကိုး။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူတဲ့ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ မေပးရေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္ေလ။ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ မရွိဘူး မဟုတ္လား။
လမ္းကူးရင္လည္း ျဖစ္သလို ကူးၾကရတယ္။ လူကူးတံတား၊ မ်ဥ္းက်ားေတြက လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိ၊ လူမကူးသင့္တဲ့ ေနရာေတြမွာ အကာအရံေတြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ တတ္မထားဘူးဆိုေတာ့ မီးပိြဳင့္မီးနီလည္း ကူး၊ ကိုယ့္အသက္ကို ပဓာနမထားဘဲ ကားေတြၾကား စြန္႔စြန္႔စားစား ကူးၾကရတာ မဟုတ္လား။ တျခားသူေတြ တန္းစီေနတာသိလည္း ၾကားျဖတ္၀င္၊ အပင္ပန္းမခံဘဲ လူလည္လုပ္၊ ကလိမ္ကက်စ္နည္းေတြနဲ႔ လူေပၚလူေဇာ္လုပ္၊ အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က် အရွက္္မဲ့ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္နည္းေတြ သံုးတဲ့ အက်င့္ေတြ နိစၥဓူ၀ လုပ္လာခဲ့ၾကေတာ့ သမား႐ုိးက်ကိစၥေတြလို ျဖစ္လာၿပီး အဲဒီအက်င့္ဆိုးေတြ အေသြးထဲအသားထဲထိေရာက္ၿပီး အလင္းတည္လာခဲ့ေတာ့တာေပါ့။
အလုပ္ခ်ိန္ဆိုလည္း ေနာက္က်သြားမယ္၊ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းဆို ရသေလာက္ ခိုးၾကေတာ့တာ မဟုတ္လား။ အမႈအခင္း ရင္ဆိုင္ရရင္လည္း ဥပေဒေၾကာင္းအရ မရင္ဆိုင္ၾကေတာ့ဘူး၊ ေငြနဲ႔လိုက္မယ္၊ အဆက္အသြယ္နဲ႔ လိုက္မယ္၊ ဒါေတြဟာ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုစနစ္ မမွန္၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ မမွန္ခဲ့ေတာ့ ဥပေဒေတြက ေလ်ာ့ရဲၿပီး လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးတရပ္လံုး ယိုယြင္းျခစားေအာင္ ေခတ္ဆိုးႀကီးက ခြင့္ျပဳခဲ့တာကိုး။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေတြးေကာင္းေတြးၾကမယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ ယိုယြင္းပ်က္ဆီးခဲ့တာ ႏွစ္ပရိေစၦဒ ၾကာေညာင္းခဲ့မွေတာ့ အဲ့ဒီ ဂၽြတ္တက္ေနတဲ့ အက်င့္ဆိုးေတြ ျပင္လို႔ မရနိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္ပ်က္ေကာင္းပ်က္ၾကမယ္။ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏဆိုတဲ့စကား ရွိပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ၾကားျဖတ္ၿပီး စင္ကာပူႏိုင္ငံဟာ ကမာၻ႔ထိပ္တန္း အသန္႔ရွင္းဆံုး တိုင္းျပည္ေတြထဲ ပါ၀င္လာ ျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ေဆာင္ခဲ့သလဲဆိုတာ အက်ဥ္းခ်ံဳး ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္မွာ မေလးရွားႏိုင္ငံက ခြဲထြက္ခဲ့စမွာ သယံဇာတဆိုတာ ဘာမွ မယ္မယ္ရရမရွိတဲ့ ရႊံ႕ေတာညႊံေတာသာသာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံသာ ျဖစ္တယ္။ ေနထိုင္သူအမ်ားစုကလည္း တ႐ုတ္ျပည္၊ အိႏၵိယျပည္ကေန ေရျခားေျမျခားကို စြန္႔စားထြက္ခြာလာၾကတဲ့ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားေတြနဲ႔ ေဒသခံ မေလးရွားလူမ်ိဳးေတြဆိုေတာ့ ပညာတတ္သူ အလြန္နည္းပါးၿပီး ဆင္းရဲၾကတယ္။ လူမ်ိဳးေရးပဋိပကၡေတြျဖစ္၊ ရာဇ၀တ္သား လူဆိုးဂိုဏ္းေတြ အလြန္ေပါၿပီး ႐ုိက္က်ႏွက္က်၊ သတ္က်ျဖတ္က်နဲ႔ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ မရွိဘူး။ ဥပေဒေတြက ေလ်ာ့ရဲေတာ့ လူေတြကလည္း စည္းကမ္းမရွိဘူး။ လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံေရာက္ရွိေနတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ တခ်ိဳ႕အပိုင္းေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ဆင္တူတယ္။
အဲဒီမွာ စင္ကာပူကံေကာင္းတာက လီကြမ္ယုဆိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ကို ရလိုက္တာပါ။ အေျမာ္အျမင္ရွိၿပီး အရည္အခ်င္းပါရွိတဲ့ လီကြမ္ယုဟာ မနီးမေ၀းက ေအာင္ျမင္စျပဳေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြကို ေလ့လာရင္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို အားက်ခဲ့သတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ အေတာ္သန္႔ရွင္းတယ္ဆိုပဲ။ ကမ္းနားလမ္းတို႔၊ ဆူးေလဘုရားလမ္းတို႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း ဆိုတာေတြဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အမိႈက္သိမ္းတဲ့စနစ္ေတြ၊ ေရဖ်န္းတဲ့စနစ္ေတြနဲ႔ အခုေခတ္ စင္ကာပူက (Orchard) ေအာ့ခ်ာဒ္လမ္းမႀကီးလို ေနမွာေပါ့၊ အလြန္သန္႔ရွင္းလွပတယ္လို႔ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဒီေတာ့ လီကြမ္ယုက ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၁ ရက္ေန႔မွာ ပထမဆံုး “Keep Singapore Clean” စင္ကာပူကို သန္႔ရွင္းစို႔ဆိုတဲ့ စီမံခ်က္နဲ႔ လူထုကို ပညာေပးေရး အစီအမံနဲ႔ တကြ အမိႈက္ပုံးေတြ ေနရာခ်၊ အမိႈက္သိမ္းစနစ္ေတြ ထူေထာင္ၿပီး အင္တိုက္အားတိုက္ စတင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သတဲ့။ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂ ရက္ေန႔မွာ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုင္ရာ ျပည္သူ႔က်န္းမာေရးဥပေဒ (Environmental Public Health Act) ကို ျပ႒ာန္းခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီဥပေဒထဲမွာ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ အမိႈက္ပစ္တာကို ေငြဒဏ္ခ်မွတ္ၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့ ဥပေဒတရပ္လည္း ပါ၀င္တယ္။ အမ်ားပိုင္ေနရာေတြမွာ စည္းကမ္းမဲ့ အမိႈက္စြန္႔ပစ္တဲ့သူေတြကို ပထမအႀကိမ္ဆိုရင္ ေဒၚလာ ၅၀၀ နဲ႔ ထပ္က်ဴးလြန္ရင္ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ ထိ ေငြဒဏ္ခ်ႏုိင္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အက်င့္မေဖ်ာက္ႏိုင္တဲ့သူတခ်ိဳ႕က ေဆာင္ရမယ့္ဒဏ္ေၾကးက နည္းတာေၾကာင့္ ဥပေဒကို မေထမဲ့ျမင္ျပဳၿပီး အမိႈက္ဆက္ပစ္ေနတာ ေတြ႔လာရေတာ့ လူေရွ႕သူေရွ႕ အမိႈက္ေကာက္ရတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ (Corrective Work Order) နဲ႔ ပိုမိုျပင္းထန္တဲ့ ေငြဒဏ္ေတြ ထပ္ျဖည့္ခဲ့ရတယ္။ အခုေနာက္ဆံုး အမိႈက္ပစ္ေငြဒဏ္က ေပါ့ေတာ့ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ပထမအႀကိမ္ပစ္သူကို စင္ကာပူေဒၚလာ ၂၀၀၀၊ ဒုတိယအႀကိမ္ပစ္သူကို ေဒၚလာ ၄၀၀၀၊ တတိယအႀကိမ္နဲ႔ အထက္ဆိုရင္ ေဒၚလာ ၁၀,၀၀၀ ထိ ခ်မွတ္ႏိုင္ပါတယ္။
စင္ကာပူမွာ စံခ်ိန္တင္ခဲ့တဲ့ အမိႈက္ပစ္ေငြဒဏ္ကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလတုန္းက ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားတေယာက္ဟာ သူေနထိုင္တဲ့ တိုက္အေပၚထပ္ကေန ေအာက္ကို ေသာက္ၿပီးသား စီးကရက္အတိုေတြ အႀကိမ္ ၃၀ ေက်ာ္ ေတာက္ထုတ္ လႊင့္ပစ္ခဲ့တာကို ေစာင့္ၾကည့္ကင္မရာမွာ လက္ပူးလက္ၾကပ္မိတာမို႔ ဒဏ္ေၾကးေငြ စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၉,၈၀၀ တိတိ ေပးေဆာင္ခဲ့ရပါတယ္။
စင္ကာပူမွာ တံေတြးကို ေတြ႔ကရာေထြးရင္လည္း ဒဏ္ေငြ ေဒၚလာ ၁၀၀၀၊ ခိုစာေကၽြးရင္ ေဒၚလာ ၅၀၀၊ အမ်ားပိုင္လမ္းကို ပိတ္ဆို႔ေအာင္ ေလတံခြန္လႊတ္တမ္းကစားရင္ ေဒၚလာ ၅၀၀၀၊ စည္းကမ္းမဲ့ လမ္းျဖတ္ကူးရင္လည္း ေဒၚလာ ၁၀၀၀ အျပင္ ေထာင္ဒဏ္ ၃ လအထိ က်ခံရႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္းႏုိင္ငံေလးဆိုေတာ့ စည္းကမ္းဥပေဒေတြ ပိုတင္းက်ပ္ရတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ခ်က္ခ်င္း ညစ္ပတ္နံေစာ္သြားမွာ မဟုတ္လား။
ကဲ အခု ျမန္မာႏုိင္ငံဘက္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ရေအာင္။ ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔အတူ ျပည္သူအမ်ားစု မဲဆႏၵေတြနဲ႔ ေရြးေကာက္ခံခဲ့ရလို႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဧၿပီလက ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ လႊဲေျပာင္းယူခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အစိုးရကေတာ့ အစိုးရျဖစ္ျဖစ္ျခင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြနဲ႔ ပါတီ၀င္ေတြကို အမိႈက္ေကာက္ခိုင္းျခင္းနဲ႔ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး သန္႔ရွင္းေရးစီမံခ်က္ကို စတင္ခဲ့တာ လူတိုင္းသိၿပီးသားပါ။
ၿပီးခဲ့တဲ့လတုန္းကလည္း စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ အမိႈက္မပစ္ဖို႔၊ ကြမ္းတံေတြး မေထြးဖို႔၊ လမ္းပိတ္မကစားဖို႔၊ ေစ်းမေရာင္းဖို႔ စတဲ့တားျမစ္ခ်က္ေတြ၊ ဥပေဒေတြကို ျပစ္ဒဏ္ေတြနဲ႔ အစိုးရသစ္က ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ျပည္သူတခ်ိဳ႕လည္း ၀င္ေရာက္ပူးေပါင္းလာၾကၿပီး ကြမ္းတံေတြး စနစ္တက်ေထြးဖုိ႔ ပညာေပးလုပ္ငန္းေတြ တႏုိင္တပိုင္ လုပ္ေဆာင္လာၾကတာဟာ ၀မ္းေျမာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဥပေဒ၊ တားျမစ္ခ်က္ေတြ တဘက္ကထုတ္ျပန္ရင္း အျခားတဘက္မွာ ျပည္သူလူထု လိုက္နာႏိုင္ေအာင္၊ စည္းကမ္းတက် ေနႏိုင္ေအာင္ လိုအပ္တဲ့ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ အမိႈက္ပံုးေတြ လိုအပ္တဲ့ေနရာမွာ လံုလံုေလာက္ေလာက္ရွိေနဖို႔ အမိႈက္ပံုးေတြကိုလည္း ပံုမွန္သိမ္းတဲ့စနစ္ေတြ၊ မွန္ကန္တဲ့ အမိႈက္စြန္႔ပစ္တဲ့စနစ္ေတြ၊ ဒီအတြက္ လိုအပ္တဲ့ စက္ပစၥည္းကိရိယာ၊ အေျခခံအေဆာက္အအံုေတြ တည္ေဆာက္ရမွာပါ။
ႏုိင္ငံတႏိုင္ငံျဖစ္ျဖစ္၊ ပါတီတရပ္ အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ လူပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းစီအတြက္ ျဖစ္ျဖစ္ မွန္ကန္တဲ့ တရားဥပေဒ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြဆိုတာ မရွိမျဖစ္ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံလို ႐ုပ္ပိုင္းစိတ္ပိုင္း အဘက္ဘက္က ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနတဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ဆို ပိုလို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ တရားဥပေဒဟာ လူေတြရဲ႕ အသိတရားနဲ႔ ႏွလံုးသားကို ေျပာင္းလဲမေပးႏိုင္ေပမယ့္ အက်င့္ဆိုး၊ စ႐ုိက္ဆိုး၊ အေလ့အထဆိုးေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ ျပဳဳျပင္ေပးႏိုင္စြမ္း ရွိပါတယ္။
ဥပေဒျပ႒ာန္းတယ္ဆိုတာ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ အေျခအေနေတြနဲ႔အညီ အတင္းအေလွ်ာ့ လုပ္သင့္ရင္လုပ္၊ ျပင္ဆင္သင့္ရင္ ျပင္ဆင္ဖို႔လည္း လိုတယ္။ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေပမယ့္ စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ ေနလိုသူေတြ ေငြဒဏ္ေဆာင္ႏိုင္လို႔ အမိႈက္ပစ္ခ်င္သလို မပစ္ႏိုင္ေအာင္ ေထာင္ဒဏ္ထည့္သင့္ရင္ ထည့္ဖို႔လိုတယ္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆုိရရင္ေတာ့ ေဆာင္းပါးအထက္ပိုင္းမွာ ေရးျပခဲ့တဲ့အတိုင္း စင္ကာပူႏိုင္ငံ တည္ေထာင္စကလို သူ႔ႏိုင္ငံသားေတြကို စည္းကမ္းရွိရွိ ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြလို ေနတတ္လာေအာင္ အေလ့အထေကာင္းေတြ ထူေထာင္ေပးရာမွာ သင့္ေတာ္တဲ့ ဥပေဒေတြ ျပ႒ာန္းလို႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့အတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သစ္ တည္ေထာင္ခန္းမွာ လိုအပ္တဲ့ ဥပေဒေတြ ျပ႒ာန္းလို႔ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးက စြဲကပ္လာတဲ့ အက်င့္ဆိုးေတြ ေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်ိန္ ေရာက္လာၿပီမို႔ အေျပာင္းအလဲနဲ႔အတူ လိုက္ပါၾကဖို႔ ေလးေလးနက္နက္ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။
မင္းေကာင္းခ်စ္
ဇြန္လ (၂) ရက္ေန ့ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္