“ကြယ္လြန္သူတို႔ကိုု ကၽြႏု္ပ္တို႔ မေမ့ေသးသမွ် သူတို႔ဟာ ကြယ္လြန္သည္ မဟုတ္ေသးေပ။” (ေဂ်ာ့အဲလီးေယာ့) ျမန္မာသစ္ ရသစံုမဂၢဇင္း အမွတ္ ၃ မွာ ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာ ကိုေသာ္ (ေရဦး) အတြက္ ေရးထားတဲ့ ဆရာပိုင္စိုးေ၀ရဲ႕ ေဆာင္းပါးထဲက စကားလံုးေတြပါ။ ကြယ္လြြြန္သူ ကဗ်ာဆရာေတြ ထဲမွာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေမ ၃၀ ဒီပဲယင္း႐ုိက္ပြဲႀကီးအေၾကာင္း ဒီပရဂၤ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သြယ္၀ိုက္ေရးသား ခဲ့တဲ့ ဆရာလွသန္းကို ေျပးျမင္မိတယ္။ သူက ကဗ်ာဆရာ ၾကည္ေမာင္သန္းေပါ့။ ေနာက္တေယာက္က ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာႀကီး တင္မိုး၊ ေနာက္တဦးက ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာႀကီး ၾကည္ေအာင္၊ ေနာက္တေယာက္က လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း၀ိုင္း ေရးခဲ့သူ ကြယ္လြန္သူ ဆရာ ဗန္းေမာ္ညိဳႏြဲ႔၊ ေနာက္ မတ္လေတာ္လွန္ေရး ကဗ်ာရွင္ ကြယ္လြန္ၿပီးတာ ၃ ႏွစ္ၾကာတဲ့ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ (၁၀ ေမ ၁၉၃၉ - ၁၉ ၾသဂုတ္ ၂၀၁၃) တို႔ကုိ ေျပးျမင္မိလိုက္တာေပါ့။ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာကေတာ့ ကဗ်ာအျပင္၊ ၀တၳဳတို၊ ေဆာင္းပါးနဲ႔ ၀တၳဳရွည္ စသျဖင့္ စာမ်ိဳးစံုေရးသူ စာေရးဆရာႀကီး မဟုတ္ပါလား။ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၁၉ ကြယ္လြန္တာမို႔ အခုဆို သူ မရွိတာ ၃ ႏွစ္ၾကာၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့ ေမ ၁၀ ရက္ ၁၉၁၉ ခုႏွစ္ဖြားမို႔ ေနာက္သံုးႏွစ္ၾကာမယ့္ ၂၀၁၉ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၁၀ ရက္က်ရင္ အသက္ ၁၀၀ ျပည့္ေတာ့မွာပါ။ အခုႏွစ္ ၂၀၁၆ ေမလ ၁၀ ရက္ကေတာ့ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနဦးမယ္ဆို သူ႔ရဲ႕ ၉၇ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ေပါ့။ ဒဂုန္တာရာ ၉၇ ျပည့္ ေန႔ရက္မွာ သူ အရင္က ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာျပည္အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေမွွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္။ “ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးဟာ ဒီေလာက္ၾကာမယ္လို႔ မထင္ခဲ့ဘူးဗ်ာ။ ၁ ႏွစ္ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ ေလာက္နဲ႔ ၿပီးလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ အခုေတာ့ ဒီေလာက္ထိ ၾကာၿပီး လူမ်ိဳးစုေတြလည္း နာလွပါၿပီ။ ျပည္သူေတြလည္း နာလွပါၿပီဗ်ာ။ အဲ့ဒီေတာ့ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္မယ့္ဟာကို က်ေနာ္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုခ်င္တယ္ဗ်ာ။” ဒါကေတာ့ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ သူ႔ရဲ႕ ၉၁ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔က အေလးအနက္၊ အမွတ္တရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုခ်င္ေၾကာင္း ဒဂုန္တာရာက ေၾကညာသြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု သူ ကြယ္လြန္ၿပီး ၃ ႏွစ္ၾကာခ်ိန္အထိ ပေလာင္-ရွမ္းတိုက္ပြဲသံေတြ၊ ပေလာင္တပ္ေတြနဲ႔ တပ္မေတာ္ တိုက္ပြဲသံေတြက ၾကားေနရတုန္း မဟုတ္လား။ ရွမ္း-ပေလာင္ ဒုကၡသည္ေတြ၊ ရခုိင္နဲ႔ ခ်င္းဒုကၡသည္ေတြ ထြက္ေျပးေနၾကရတုန္းေလ။ ရခုိင္ဒုကၡသည္ေတြ ထြက္ေျပးေနၾကရတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားေနရတယ္။ ခ်င္းဒုကၡသည္ေတြသတင္း မၾကားရပါ။ ဒါေပမယ့္ ရခိုင္ျပည္နယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ နယ္နိမိတ္အတြင္း ခ်င္းလူမ်ိဳးေတြလည္း တြဲကာ ေနထိုင္ေနၾကတယ္။ တိုက္ပြဲၾကားမွာ ခ်င္းေတြလည္း ေျပးေနၾကတာပဲ။ ကခ်င္နယ္ေျမမွာေကာ အခုစာေရးေနခ်ိန္အထိ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတုန္းပါ။ ကခ်င္ဒုကၡသည္ေတြလည္း အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသး။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ပြဲေတြက ထပ္ျဖစ္ေနေသး။ ထပ္ကာ ထြက္ေျပး။ ဒုကၡသည္ ၂ ထပ္ကြမ္းေတြ မ်ားမ်ားလာေန။ ရွမ္း၊ ပေလာင္၊ ရခိုင္နဲ႔ ခ်င္း၊ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀ဆိုး ဘ၀ပ်က္ေတြကို ျမင္ေနရတာ တျပည္လံုးက ျပည္သူေတြေရာ စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္ပါ့မလား။ ဒဂုန္တာရာသာ ရွိေနေသးလ်င္ျဖင့္ မည္သုိ႔ ကဗ်ာေရးစပ္ဦးမည္ မသိ။ ဒဂုန္တာရာဟာ ကဗ်ာေရး၊ စာေရးတာအျပင္ ပန္းခ်ီနဲ႔ ဂီတဘက္မွာလည္း ပါရမီရွိသူပါ။ ဒီလို အႏုပညာ ေရးရာေတြနဲ႔အတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲေရးေတြမွာလည္း ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသးပါတယ္။ သူ႔ေမြးေန႔ ၉၇ ႏွစ္ေျမာက္မွာ သူေရးသားခဲ့တဲ့ ေနရီရီစာအုပ္တိုက္၊ ဒုတိယအႀကိမ္ထုတ္ “ဖ်တ္ကနဲေတြ႔ရေသာ ႐ုပ္ပံုလႊာကားခ်ပ္မ်ား”  စာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ သူ႔အတၳဳပတၱိကို ေဖာ္ျပေပးပါမယ္။

ဒဂုန္တာရာ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ က်ဳိက္လတ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ထိုင္ကူျမစ္တန္းရြာ၌ အဘ ဦးဘအုန္းနဲ႔ အမိ ေဒၚဖြားရွင္တို႔မွ ၁၉၁၉ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၀ ရက္ စေနေန႔တြင္ ေမြးဖြားသည္။ တဦးတည္းေသာ သားျဖစ္၍ အမည္ရင္း ဦးေ႒းၿမိဳင္ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ ၇ လမ္း ေအာင္ေဇယ်မဂၤလာ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္း၊ က်ိဳက္လတ္အမ်ဳိးသားေက်ာင္း (၁၉၂၇-၃၆)၊ ရန္ကုန္ ေရေက်ာ္မက္သဒစ္ေက်ာင္း (၁၉၃၆-၃၇)၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (၁၉၃၇-၄၀) တို႔၌ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ တကသအမႈေဆာင္ (၁၉၃၉)၊ အိုးေ၀မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာနဲ႔ မ်ဳိးညြန္႔မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ (၁၉၄၀)၊ တာရာမဂၢဇင္း ထုတ္ေ၀သူနဲ႔ အယ္ဒီတာ (၁၉၄၆)၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္း ဥကၠ႒ (၁၉၅၀)၊ စာေပမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ (၁၉၅၁)၊ စာေပသစ္မဂၢဇင္း စတင္ထုတ္ေ၀သူႏွင့္ အယ္ဒီတာ၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကြန္ဂရက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အၿမဲတမ္းေကာ္မတီ ဒုတိယဥကၠ႒၊ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ အမ်ဳိးသားစာေပညီလာခံ ဗဟိုေကာ္မတီ ဒုတိယဥကၠ႒၊ ျမန္ႏိုင္ငံစာေရးဆရာ စာေပကလပ္ အတြင္းေရးမႉး၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ ကဗ်ာဆရာသမဂၢ ဥကၠ႒ တာ၀န္မ်ားကို ယူခဲ့သည္။ ၁၉၃၄ ခု ေဖေဖာ္၀ါရီလ တကၠသိုလ္ သိပၸံမဂၢဇင္းပါ ၿမိဳင္သဇင္ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ေရးသည့္ မႈန္ျပာရီ၀တၳဳသည္ ပထမပံုႏွိပ္၀တၳဳ ျဖစ္သည္။ ကဗ်ာဆရာ၊ ႐ုပ္ပံုလႊာအဖြဲ႔အႏြဲ႔၊ ခရီးသြားမွတ္တမ္းႏွင့္ စာေပ၊ အႏုပညာ၊ ႏိုင္ငံေရး ေ၀ဖန္ေရးဆရာ အျဖစ္လည္း ထင္ရွားသည္။ ထင္ရွားေသာ စာအုပ္မ်ားမွာ ေမ (၁၉၄၁၊ ၄၇၊ ၆၃၊ ၇၄)၊ ဒဂုန္တာရာ၏ ဒဂုန္တာရာ (၁၉၅၀)၊ ဒဂုန္တာရာ၏ ဒဂုန္တာရာႏွင့္ သူ၏ကဗ်ာ (၁၉၆၇)၊ ႐ုပ္ပံုလႊာ (၁၉၅၅၊ ၆၃)၊ စပယ္ဦး ၀တၳဳတိုမ်ား (၁၉၆၁၊ ၉၂)၊ အလကၤာကဗ်ာမ်ား (၁၉၆၂)၊ ၾကာပန္းေရစင္ (၁၉၆၃)၊ ဒဂုန္တာရာ၏ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ (၁၉၆၉၊ ၇၄)၊ ဒို႔ေခတ္ကိုေရာက္ရမည္မွာ မလြဲပါ (၁၉၇၉)၊ မာယာကဗ်ာမ်ား (၁၉၉၁)၊ ၾကယ္ရိပ္ပန္းႏု ၀တၳဳတိုမ်ား (၁၉၉၃၊ ၂၀၀၄)၊ စိမ္းျမဧရာ (၁၉၉၄)၊ စႏၵယားဆရာ (သို႔မဟုတ္) မဟာအခ်စ္ (၁၉၉၅) ႏွင့္ သုနာပရႏၲ (၁၉၉၅) တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ဒဂုန္တာရာ၏ ကေလာင္ကြဲမ်ားမွာ ၿမိဳင္သဇင္၊ ေမာင္နန္းႏြယ္၊ ေစာထြတ္၊ ေစာတင္မူ၊ ေဌးၿမိဳင္၊ ေမာင္သစၥာ၊ ေမာင္ဘတင့္၊ ေမာင္စ၊ ဗညားသီဟ၊ ေမာင္စိမ္းျမ၊ ဦးဒဂုန္၊ ေမာင္လင္းထက္၊ ေမာင္ၾကာညြန္႔ စသည္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ျဖည့္ေျပာရရင္ေတာ့ သူ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္က ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။  အထက္က သူ႔ အတၳဳပတၱိမွာ သူ အက်ဥ္းစံခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ လ ေန႔ရက္ေတြ မပါေသး။ ဒဂုန္တာရာဟာ သူနဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္သူေတြအေၾကာင္း ႐ုပ္ပံုလႊာေတြေရးတယ္။ ဒီထဲမွာ ေဟမာေန၀င္းအေၾကာင္း ေရးေတာ့ ေဟမာ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာခ်ိန္ သူက ေထာင္ထဲေရာက္ေနေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ လတ္တေလာ လိုအပ္ေနတဲ့ ဒဂုန္တာရာ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ အခုထိ မျပည့္စံုေသးတာကိုပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒဂုန္တာရာက ၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ သူ႔ရဲ႕ ၉၁ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုခ်င္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့တာကို ဆက္ပါမယ္။ သူက ….. “ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရွိဘဲနဲ႔ ဘာမွလုပ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရွိမွ အကုန္လုပ္လို႔ရတယ္။ သမိုင္းအေတြ႔အႀကံဳ အရေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရေအာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနည္းနဲ႔႔ပဲ သြားရပါမယ္။ ဒီနည္းကေတာ့ ရန္သူမရွိ မိတ္ေဆြသာရွိ၊ မုန္းသူမရွိ ခ်စ္သူသာရွိ၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ရန္သူကို မိတ္ေဆြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာေအာင္ လုပ္တာ။ ဒီသေဘာတရား ကိုင္ထားပါ။ တဘက္က ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုသေဘာထားတာ မသိႏိုင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ္ကေတာ့ ရန္သူလို႔ သေဘာမထားရင္၊ ဒါ ရန္သူမရွိဘူးေပါ့။ ရန္သူမရွိရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရမွာပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရမွသာလွ်င္ တိုင္းျပည္အက်ဳိး သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္ႏိုင္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အားနည္းသလဲ။ ညီညြတ္ေရးအားနည္းလို႔၊ ဘာျဖစ္လို႔ ညီညြတ္ေရး အားနည္းသလဲ။ တန္းတူအခြင့္အေရး၊ လြတ္လပ္ေရး အားနည္းလို႔ ညီညြတ္ေရး အားနည္းတာ။ ညီညြတ္ေရး အားေကာင္းရင္ ေကာင္းသေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအားလည္း ေကာင္းမွာပဲလို႔ ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ လုပ္ၾကပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ လုပ္ၾကပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။ ညီညြတ္ေရး အဓြန္႔ရွည္ပါေစ။ တန္းတူအခြင့္အေရးျဖင့္ လြတ္လပ္ေရး အဓြန္႔ရွည္ပါေစလို႔ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။” ဒါဟာ ဒဂုန္တာရာရဲ႕ ၉၁ ႏွစ္ျပည့္ ေျပာစကားဆိုေပမယ့္ သူကြယ္လြန္ခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ဒီမူ၀ါဒကို စြန္႔မသြားပါ။ ဒဂုန္တာရာအေၾကာင္းကေတာ့ ေရးလို႔မကုန္တတ္ပါ။ သူကိုယ္တိုင္ကပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကို  ေအာင္ဆန္း (သုိ႔မဟုတ္) အ႐ုိင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အ႐ုိင္း၀ိေသသ၊ အိုးေ၀မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ဦးေအာင္ဆန္း၏ ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ား စသည္ စသည္ ႐ုပ္ပံုလႊာအမ်ိဳးမ်ိဳး ေရးခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀၊ စစ္သားဘ၀၊ စာေပသမားဘ၀ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ သူမ်ား႐ုပ္ပံုလႊာေတြ ေရးခဲ့သူ ဒဂုန္တာရာကိုယ္တိုင္လည္း သူ႔အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေရးသားၾကတာေတြ ေတြ႔ရတာပါ။ ဆရာႀကီးပါရဂူ၊ တကၠသိုလ္ ေန၀င္းတို႔က သူ႔အေၾကာင္း ေရးခဲ့ဖူးတာကို ဒဂုန္တာရာက ျပန္ေျပာ ျပန္ေရးခဲ့ဖူးတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ဆန္း႐ုပ္ပံုလႊာကို အပိုင္းပိုင္းခြဲ ေရးသားခဲ့ဖူးတဲ့ ဒဂုန္တာရာအေၾကာင္းကို ပံုစံမ်ိဳးစံု၊ ဘက္စံုက ေရးသင့္လွပါတယ္။ မံုရြာက စာေရးဆရာႀကီး ဦးအံ့ေမာင္က ဒဂုန္တာရာဟာ လံုးခ်င္းစာအုပ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ေလာက္ ထုတ္ခဲ့တယ္လို႔ သူ႔ေဆာင္းပါးမွာ ေရးထားပါတယ္။ ဦးအံ့ေမာင္ကပဲ  “ျမန္မာဘာသာစကား မေပ်ာက္သေရြ႕ သူ႔စာမ်ား၏အလွ လက္ပေနဦးမည္။” လို႔ ၂၀၁၅ ေမ ၅ ရက္ထုတ္ စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာပါ ဘာပန္းလို႔ေခၚမလဲ ေဆာင္းပါးမွာ ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။ ဆရာ ရဲသွ်မ္းကလည္း “ဒဂုန္တာရာဟာ စာေပသစ္ကို လမ္းေဖာက္ေပးခဲ့သူ” လို႔ တင္စားပါတယ္။ ဒဂုန္တာရာဟာ သူ႔စာေတြထဲ အေရာင္ေတြကို ေရးဖြဲ႔ရာမွာ အနုစိတ္က်လွသူပါ။ အနီကိုေတာင္မွ ဟသၤာျပဒါး အနီလို႔ ေရးတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဆရာရဲသွ်မ္းကပဲ ဒဂုန္တာရာရဲ႕ စာေပေက်းဇူး ေဆာင္းပါးအတြင္း “အလွေဗဒ၊ ေ၀ါ့ဒစၥေနးအျပာ၊ ပန္းႏုေရာင္၊ ေရႊအိုေရာင္ စကားလံုးေတြ ထြင္ခဲ့သူ၊ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ အႏုပညာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတဲ့ ႏွလံုးေသြးလွည့္ပတ္မႈနဲ႔ အသက္ရွင္သူ ” လို႔ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏွလံုးေသြးနဲ႔ ဘ၀မွာ အသက္ရွင္သန္သြားခဲ့သူ ဒဂုန္တာရာ၊ ရန္သူကို မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့ ဒဂုန္တာရာ၊ ရန္သူမရွိ မိတ္ေဆြသာရွိလိုတဲ့ ဒဂုန္တာရာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ လုပ္ပါလို႔ တဖြဖြ တိုက္တြန္းရွာခဲ့သူ ဒဂုန္တာရာ၊ ျမန္မာ့ျပည္တြင္းစစ္ ရပ္စဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုခ်င္သူ ဒဂုန္တာရာဟာ အခုဆိုရင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တာ ၃ ႏွစ္ၾကာသြားခဲ့ၿပီ။ ၁၀ ေမ ၂၀၁၆ မွာ သူ႔အသက္ ၉၇ ႏွစ္ျပည့္။ ေနာက္ ၃  ႏွစ္ၾကာရင္ ဒဂုန္တာရာ ႏွစ္တရာျပည့္ ေရာက္လာေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္စဥ္ကတည္းက လိုလားခဲ့တဲ့ တန္းတူေရး၊ လြတ္လပ္ေရး၊ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြ ရဖို႔ကေတာ့ ႀကိဳးစား ႐ုန္းကန္ေနရတုန္းပါ။ ေမာင္တူး