ႀကံ့ခုိင္ေရးပါတီက သူရဦးေရႊမန္း အပါအ၀င္ ၁၇ ဦးကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ထုတ္ပစ္လိုက္သလဲဆိုတာ မသိရေသးပါဘူး။ အထုတ္ခံရတဲ့ လူေတြထဲက အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဗဟိုေကာ္မတီမွာ ပါတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အစည္းအေ၀းမေခၚဘဲ၊ မဲမခြဲဘဲ ထုတ္တာဆုိရင္ ႀကံ့ခုိင္ေရးပါတီဟာ ဘယ္လိုဒီမိုကေရစီကို က်င့္သံုးသလဲဆုိတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ နမူနာတခုကေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (အန္အယ္လ္ဒီ) မွာ ဦးေအာင္ႀကီးက စြပ္စြဲတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ကိစၥ ေပၚခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြန္ျမဴနစ္ အိုဂ်ီဆုိၿပီး စြပ္စြဲခံရသူေတြထဲမွာ သတင္းစာဆရာႀကီး ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္လည္း ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး မဲခြြဲၾကတဲ့အခါ ဦးေအာင္ႀကီးက သူ႐ႈံးရင္ ထြက္မယ္လို႔ စိန္ေခၚၿပီး သူ႐ႈံးသြားတယ္။ သူတို႔တအုပ္လံုး ထြက္သြားတယ္။ အန္အယ္လ္ဒီဟာ ဒီမိုကေရစီပါတီအျဖစ္ သမုိင္းတင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ႀကံ့ခုိင္ေရးပါတီအတြက္ကေတာ့ အခုတခါပါဆုိရင္ ဒုတိယအႀကိမ္လို႔ ေျပာရပါမယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲအႀကိဳ  ႀကံ့ခိုင္ေရးပါတီတြင္း ညအခ်ိန္ အာဏာသိမ္းပြဲလို႔ ေျပာၾကတဲ့ ညကလည္း လက္နက္ကိုင္ေတြ ပါတယ္လို႔ မီဒီယာေတြက ေရးၾကပါတယ္။ ျဖစ္သြားတဲ့ေနရာက အစိုးရ႐ုံးစိုက္ရာ၊ ဒီမုိကေရစီ ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ ဗဟိုခ်က္မျဖစ္တဲ့ လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အဦေတြရွိတဲ့ ေနျပည္ေတာ္မွာပါ။ ဒီမုိကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈအတြက္ ေကာင္းတဲ့အစဥ္အလာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရးမွာ ထာဝရ ရန္သူ-မိတ္ေဆြ ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ တုိင္းျပည္အက်ဳိးအတြက္ ေလွ်ာ့တန္တာေလွ်ာ့၊ ညႇိသင့္တာညႇိ လုပ္ရတာက ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံေရးရဲ႕ အသက္ျဖစ္ပါတယ္။  အေျခတည္ခါစ ဒီမိုကေရစီမွာေတာ့ ျဖဳတ္တာ၊ ထုတ္တာ၊ ကူးတာ၊ ေျပာင္းတာေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားဆိုရင္ သမၼတေဟာင္း ဆူစီလို၊ သမၼတေလာင္း ပရာဗုိဝို၊ လက္ရွိ ဒု-သမၼတ ယူဆပ္ကယ္လာတို႔က ပါတီတခုထက္မက ေျပာင္းခဲ့ၾက၊ အသစ္ေထာင္ခဲ့ၾကတာေတြ ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြ အားလံုး (အားလံုး) စစ္တပ္နဲ႔ ကင္းကင္းေနၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ စစ္တပ္လည္း ပါတီေတြရဲ႕ အသံုးခ်ခံမျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ထိုင္းဥပမာဆိုရင္ ေရြးေကာက္ပြဲနည္းလမ္းအရ အေျခမလွ လမ္းဆံုေနတဲ့အခါ တခ်ိဳ႕က စစ္တပ္ကို ႏုိင္ငံေရးထဲ ဆြဲသြင္းတာမ်ဳိး ေတြ႔ရပါတယ္။ ဖ်က္ျမင္းက ပြဲမဆူ ဆူေအာင္လုပ္ၿပီး စစ္တပ္ဝင္လာတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးပါ။ အရပ္သား ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ အသံုးမက်လို႔ စစ္တပ္က ဝင္ရတယ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္ၫႊန္းပါ။ ဒါမ်ဳိးေတြ လြတ္လပ္ခါစ ဖဆပလေခတ္မွာ ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ဟန္တင္တန္ အလိုအရ စစ္တပ္ကို ႏုိင္ငံေရးထဲ ဝင္လာေစတာ အရပ္သား ႏုိင္ငံေရးသမားေတြပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ဟာ ဒီဒဏ္ကို အဆိုးဆံုး ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ေခတ္ေရစီးအရ အာဏာသိမ္းၾကရာမွာလည္း ျမန္မာစစ္တပ္ဟာ အာဏာသိမ္းၿပီး ျပန္မအပ္တဲ့ ေနရာမွာ အာရွေဒသ၊ လက္တင္အေမရိကေဒသက စစ္တပ္ေတြနဲ႔ မတူပါဘူး။ အာဖရိကတိုက္ထဲက လက္တဆုပ္စာ စစ္တပ္ေတြနဲ႔ သြားတူတာ ေလ့လာၾကည့္ရင္ ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီမိုကေရစီလႈိင္းေတြနဲ႔ ေဝးရာမွာ ေသာင္တင္က်န္ေနခဲ့တာ ၂ဝ၁ဝ အထိပါပဲ။ အခုအထိလည္း စစ္တပ္ဟာ အင္ဒိုနီရွားက စြန္႔ပစ္လိုက္တဲ့ စစ္တပ္က ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ နမူနာကို ယူသံုးေနတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမိုကေရစီ အကူးအေျပာင္းမွာ အေရးအႀကီးဆံုး ကိစၥတခုကေတာ့ စစ္တပ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးကို ခြဲထုတ္ရတာပါပဲ။ စစ္တပ္ဟာ မူလတာ၀န္ျဖစ္တဲ့ ျပည္ပရန္ ကာကြယ္ေရးကို အာ႐ုံစိုက္၊ ေနာက္ဆံုး ဒီမိုကေရစီနည္းက် ေရြးခ်ယ္ခံရတဲ့ အရပ္သားအစိုးရကို နာခံဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီ အကူးအေျပာင္းကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ဟာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းျဖစ္လို႔ စစ္တပ္နဲ႔ နီးစပ္တာ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီနီးစပ္မႈကို ႏိုင္ငံေရးရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္ အသံုးခ်တာမ်ဳိး ဆုိရင္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးအတြက္ သူကိုယ္တုိင္ လက္နဲ႔ေရးသမွ် ေျခနဲ႔ျပန္ဖ်က္တာမ်ဳိး ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဦးသိန္းစိန္အေနနဲ႔ အာဏာလက္မဲ့ ျဖစ္သြားတဲ့ ႀကံ့ခုိင္ေရးပါတီကို ျပန္ဦးေဆာင္တဲ့အခါ စစ္တပ္ကို ႏိုင္ငံေရးအတြက္ အသံုခ်တာမ်ဳိး လုပ္လာမယ္ဆိုရင္ ေရြးေကာက္ပဲြတိုင္း ႐ႈံးပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာနဲ႔ ကမၻာမွာ စစ္တပ္နဲ႔နီးစပ္တဲ့ ပါတီေတြ၊ လူေတြဟာ လြတ္လပ္မွ်တတဲ့ ေရြးေကာက္ပဲြတိုင္း ႐ႈံးပါတယ္။ ဒါ တိုက္ဆိုင္မႈ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦသိန္းစိန္အေနနဲ႔ ယူဒိုယိုနိုလိုမ်ဳိိး ဒီမိုကေရစီနည္းက် ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ႏုိင္ခ်င္ရင္ စစ္တပ္နဲ႔ ခြာဖို႔လိုပါတယ္။ တပ္မေတာ္ ကာခ်ဳပ္အေနနဲ႔လည္း ဂိုဏ္းဂဏ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ကင္းတဲ့ စစ္တပ္အျဖစ္ ရပ္တည္ဖို႔ တရားဝင္ ရပ္တည္ခ်က္ကို အမ်ားသိေအာင္ ေၾကညာဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ပါၿပီ။ တိုင္းျပည္ဟာ မိေအး ႏွစ္ခါမက နာလွပါၿပီ။ သန္႔ရွင္းတဲ့ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ သန္႔ရွင္းတဲ့ စစ္တပ္ကို ယဥ္ေက်းမႈကို ထူေထာင္ၾကဖို႔ ျမန္မာျပည္ဟာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္က်က်န္ေနၿပီ ဆုိတာကို အမွတ္အတုိင္း သိျမင္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ ေနသြင္