Home
မေးမြန်းခန်း
ရတနာပံုမႏၱေလးကို … အသက္ကေလးရယ္တဲ့ ရွည္ေစလိုရင္ျဖင့္ (၃)
DVB
·
April 7, 2016
ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ အပိုင္း ၁ နဲ႔ ၂ မွာေတာ့ ေရေဘး၊ မီးေဘး၊ ျခင္ေဘး၊ ပူေလာင္ေျခာက္ေသြ႔မႈေဘးေတြအေၾကာင္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ အခုေနာက္ဆံုးအပိုင္းမွာေတာ့ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ ပ်က္စီးမႈေဘး၊ ယဥ္ေက်းမႈ ကြယ္ပတိမ္ေကာျခင္းေဘးနဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာ ပ်က္သုဥ္းျခင္းေဘးအေၾကာင္း ေရးပါ့မယ္။ (၅) ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ ပ်က္စီးမႈေဘး သမိုင္းတင္စေခတ္ကေန ဗမာႏုိင္ငံရဲ႕သမိုင္းကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ရင္ ဧရာ၀တီျမစ္႐ုိးတေလွ်ာက္မွာသာမက ဗမာႏုိင္ငံ တနံတလ်ားမွာ တေကာင္း၊ သေရေခတၱရာ၊ ဗိႆ   ႏုိး၊ ဟန္လင္း၊ ဓည၀တီ၊ သု၀ဏၰဘုမၼိ၊ ပုဂံ ပင္းယ၊ စစ္ကိုင္း၊ အင္း၀၊ ေတာင္ငူ၊ ျပည္၊ ဟံသာ၀တီ ဥသာပဲခူး၊ ေ၀သာလီ၊ ကႏၲာရဝတီ၊ ေမာရဝတီ/ကေမာၻဇ၊ ေရႊဘို၊ အမရပူရ၊ ရတနာပံုမႏၱေလး အစရွိတဲ့ ျပည္ေထာင္စုတိုင္းရင္းသားေပါင္းစံုရဲ႕ သမိုင္းအေထာက္အထား မ်ိဳး႐ုိးဗီဇနဲ႔ အစြမ္းအစ ျပယုဂ္ေတြအျဖစ္ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ အင္ပါယာ ၿမိဳ႕ျပနိုင္ငံေတာ္ႀကီးေတြ ေပၚထြန္းခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီအင္ပါယာ ၿမိဳ႕ျပႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးေတြထဲမွာ ရတနာပံုမႏၱေလးဟာ ဗမာမင္းတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး နန္းစိုက္ခဲ့ရာ မင္းေနျပည္ေတာ္ျဖစ္လို႔ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္၊ သမိုင္းအေထာက္အထားေတြ အသစ္လြင္ဆံုး က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ရတနာပံုမႏၱေလးကို ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ရဲ႕ ဒုတိယေနာက္ဆံုးမင္းျဖစ္တဲ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္ (ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၈၅၇ ခုႏွစ္) မွာ တည္ခဲ့တာမို ့ ၿမိဳ႕တည္နန္းတည္သက္ဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၆၀ နီးပါး ရွိေနပါၿပီ။ မႏၱေလးၿမိဳ႕တည္ႏွစ္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၂၁ ခုႏွစ္ကို အစြဲျပဳလို႔ မွတ္ရလြယ္ေအာင္ အုတ္က်စ္ေက်ာ္ေအး မႏၱေလး၊ ေအာင္ေက်ာ္ခ်မ္းေအး မႏၱေလးလို ့ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ ရတနာပံုမႏၱေလးကို မတည္ခင္မွာ မင္းတုန္းမင္းနန္းစံတဲ့ မင္းေနျပည္ေတာ္ဟာ မႏၱေလးရဲ႕ေတာင္ဘက္ ၁၂ ကီလိုမီတာအကြာမွာရွိတဲ့ အမရပူရၿမိဳ႕မွာပါ။ အမရပူရၿမိဳ႕ တည္ခဲ့တုန္းကလည္း ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ရဲ႕ ဘိုးေလာင္းေတာ္၊ ေဘးေလာင္းေတာ္ေတြထဲက ဆင္ျဖဴရွင္မင္း ၁၇၆၁ ခုႏွစ္ေလာက္က ေရႊဘိုကေန ေျပာင္းေရႊ႕နန္းစံခဲ့တဲ့ အင္း၀ေနျပည္ေတာ္က နန္းေတာ္ေဟာင္းကိုဖ်က္ၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့တာပါ။ မင္းတုန္းမင္းက ရတနာပံုမႏၱေလးၿမိဳ႕သစ္ တည္ေတာ့လည္း အဲ့ဒီ အမရပူရ နန္းေတာ္ေဟာင္းကိုဖ်က္ၿပီး ေရႊပိန္းခ် တုိင္လံုးႀကီးေတြ၊ ပန္းပုအေျပာက္အမႊမ္းေတြ၊ ပလႅင္ေတြကို ေရႊ႕ေျပာင္းသယ္ယူခဲ့တယ္လို႔ ဆရာျမသန္းတင့္ ေရးခဲ့တဲ့ “သမိုင္းထဲကမႏၱေလး မႏၱေလးထဲကသမိုင္း” စာအုပ္ထဲမွာလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဆိုခ်င္တဲ့သေဘာက မႏၱေလးရဲ႕ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြဟာ အင္း၀ေခတ္၊ အမရပူရေခတ္ေတြနဲ ့ဆက္စပ္ေနတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ မင္းတုန္းမင္းဟာ မႏၱေလးၿမိဳ႕တည္ေတာ့ အရပ္ဌာနႀကီး ၇ ရပ္ကို အတူတကြ တည္ေစခဲ့တာပါ။ ျမနန္းစံေက်ာ္ ေရႊနန္းေတာ္ႀကီး အပါအ၀င္ အုတ္ၿမိဳ႕႐ုိးေတြ ရံထားတဲ့ နန္းၿမိဳ႕ ေရက်ံဳး၊ မဟာေလာကမာရဇိန္ ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရား၊ ပိဋကတ္ေတာ္ ေက်ာက္စာခ်ပ္မ်ား၊ အတုမရွိေက်ာင္းေတာ္၊ ပ႒ာန္းေဟာေရႊသိမ္နဲ ့သုဓမၼာဇရပ္တန္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလို မ်က္ျမင္ထင္ရွား သမိုင္းအေထာက္အထားေတြနဲ႔ သက္တမ္းရင့္ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြဟာ တန္ဖုိးကို နားမလည္႐ုံမက တန္ဖုိးမထားတတ္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြ လက္ေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ေကာင္းမြန္ စနစ္က်စြာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈ မခံခဲ့ရေတာ့ မပ်က္စီးသင့္ဘဲ ပ်က္စီး၊ မယိုယြင္းသင့္ဘဲ ယိုယြင္းေနခဲ့တာ အလြန္၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေရရွည္ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းမယ့္ စီမံကိန္းမပါတဲ့၊ ေခတ္မီနည္းပညာေတြမသံုး၊ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြနဲ႔ စနစ္တက် မတုိင္ပင္ဘဲ ေကာက္႐ုိးမီးလို ဟုန္းခနဲေတာက္ ျပန္ၿငိမ္းသြားသလိုမ်ိဳး မြမ္းမံထိန္းသိမ္းမႈမ်ိဳးေတြ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္ အဆက္ဆက္မွာ အျပသေဘာမ်ိဳး လုပ္ခဲ့ၾကတာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဦးသိန္းစိန္တို႔ အစိုးရသက္တမ္းထိ တိုင္ေအာင္ပဲ မဟုတ္လား။ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္တေလွ်ာက္လံုး နန္းၿမိဳ႕တြင္းမွာ မလိုအပ္ဘဲ စစ္တပ္ေတြကို ေနရာခ်ထားခဲ့တယ္။ တိုင္းမႉး၊ တပ္မမႉး၊ ဗ်ဴဟာမႉးေတြတင္မက ေထာက္ပို႔တပ္ေတြအထိ အဖိုးတန္ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြၾကားမွာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ အက်ဥ္းဦးစီးဌာန မႏၱေလးဗဟိုအက်ဥ္းေထာင္ကိုေတာင္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ေက်ာ္ ေနာက္ပိုင္းေလာက္ကမွ မႏၱေလးေျမာက္ျပင္ အိုးဘိုဘက္ ေရႊ႕ေျပာင္းသြားခဲ့တာ။ သိတဲ့အတိုင္းပဲ လူေတြေနထိုင္ၾကၿပီ ဆိုတာနဲ ့ပတ္၀န္းက်င္ညစ္ညမ္းမႈဆိုတာ ရွိေတာ့တာေပါ့။ နန္းေဆာင္ေတြေျမာက္ဘက္ ထန္းလံုးအေျမာက္ႀကီးေတြဆိုတာ စနစ္တက် မထိန္းသိမ္းထားခဲ့ေတာ့ သံေခ်းေတြ အဖတ္လိုက္ ကြာကြာက်ေနတာကို စာေရးသူတို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ ေရာက္ခဲ့စဥ္က ေတြ႔ေနခဲ့ရတာ။ အုတ္ၿမိဳ႕႐ုိးဆိုတာ အတြင္းပိုင္း လူမျမင္ႏုိင္တဲ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမ်ား အခ်ပ္လိုက္ ကြာက်တာေတြမ်ားၿပီး ဂလိုင္ႀကီးေတြေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ၿမိဳ႕႐ုိးတံခါး ပတၱာႀကီးေတြဆိုတာ သံေခ်းေတြ အတစ္လိုက္နဲ႔ နန္းေဆာင္ေတြေပၚမွာ ဗဟိုရ္စင္၊ စြယ္ေတာ္စင္ဆိုတာ ဖံုတေသာေသာ၊ မင္းညီမင္းသားေတြ ေရကစားတဲ့ ဘုတ္တလုပ္ကန္ဆိုတာ ျမက္႐ုိင္းေတြထ၊ အယင္တုန္းကဆို အတြဲေတြ ေခ်ာင္ခိုထိုင္တဲ့ေနရာ၊ အမႈိက္ပစ္ခ်င္သလိုပစ္၊ မစင္စြန္႔ထားတာေတာင္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီေနရာမွာ ၾကားျဖတ္လို႔ ၁၈၉၁ ခုႏွစ္ကေန ၁၈၉၅ ခုႏွစ္ထိ ဗမာႏုိင္ငံမွာ ေနထိုင္သြားတဲ့ ကိုလိုနီေခတ္ ၿဗိတိသွ်အရာရွိတဦးျဖစ္တဲ့ စေကာ့ အိုကြန္းနား (Scott O’connor) ေရးသားၿပီး ၁၉၀၇ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ (Mandalay and other cities of the past in Burma) စာအုပ္ကို ဆရာျမသန္းတင့္က “သမိုင္းထဲကမႏၱေလး မႏၱေလးထဲကသမိုင္း” ဆိုတဲ့အမည္နဲ႔ ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ထဲက အမွာစာထဲမွာပါတဲ့ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ ထိန္းသိမ္းျခင္းဆိုင္ရာ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ခံယူခ်က္အေၾကာင္းပါ။ အိုကြန္းနားရဲ႕ အဲ့ဒီစာအုပ္ကိ္ု ပံုမႏွိပ္မီတုန္းက မႏၱေလးနန္းတြင္း ရာဇပလႅင္ခန္းထဲမွာ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ေတြက ကလပ္ဖြင့္ထားသတဲ့။ နန္းေဆာင္ထဲက အခန္းတခ်ိဳ႕ကိုလည္း တပ္တြင္း ၀တ္ျပဳ ဘုရားရွစ္ခိုးေက်ာင္း လုပ္ထားၾကသတဲ့။ အဲ့ဒီစာအုပ္ကို အိႏၵိယဘုရင္ခံခ်ဳပ္ ေလာ့ကာဇုန္ ေတြ႔သြားေတာ့ ဖြင့္ထားတဲ့ကလပ္ေတြ၊ ဘုရားရွစ္ခိုးေက်ာင္းေတြကို ခ်က္ခ်င္းဖယ္ရွားခိုင္းၿပီး မႏၱေလးနန္းေတာ္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို ့မိန္႔ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။ လူမ်ိဳးျခား တိုင္းတပါးသားေတြကေတာင္ သမိုင္းအေထာက္အထား ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ဆိုရင္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးဟာ မဟုတ္တာေတာင္ တန္ဖုိးထား ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ထင္ရွားေစခ်င္တာပါ။ ဒါမွလည္း ေႏွာင္းလူေတြ ျမင္ရ၊ သင္ခန္းစာယူႏုိင္ၾကမယ္ မဟုတ္လား။ စစ္အာဏာရွင္ဆိုတဲ့ သူေတြကေတာ့ သမိုင္းဆိုင္ရာ အေထာက္အထားေတြ၊ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြဆိုတာ တန္ဖုိးမထား႐ုံသာမကဘဲ ပံုဖ်က္ခ်င္သလို ပံုဖ်က္ၿပီး ေနာင္လာေနာက္သား မ်ိဳးဆက္ေတြကို လမ္းမွားပို႔ၾကတဲ့သူေတြ မဟုတ္လား။ (၆) ယဥ္ေက်းမႈကြယ္ပတိမ္ေကာျခင္းေဘး အေရွ႕ေတာင္အာရွႏုိင္ငံေတြ ခန္႔ညားေလးစားခဲ့ရၿပီး အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံတခ်ိဳ႕ သစၥာခံခဲ့ရေလာက္ေအာင္ ဂုဏ္ရွိန္ႀကီးၿပီး က်ယ္ေျပာခဲ့တဲ့ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ရဲ႕ တတိယ ဗမာႏုိင္ငံေတာ္ အင္ပါယာ နန္းစိုက္ရာ ေနာက္ဆံုးမင္းေနျပည္ေတာ္ႀကီးျဖစ္တာမို႔ မႏၱေလးဟာ ဗမာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အႏုပညာရပ္ေတြ အစံုလင္ဆံုး၊ အထြန္းကားခဲ့ဆံုးၿမိဳ႕ေတာ္ ျဖစ္သလို အထင္အရွား က်န္ရစ္တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ ျဖစ္တယ္။ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု၊ ပန္းရံ၊ ပန္းတဥ္း၊ ပန္းေတာ့၊ ပန္းတေမာ့၊ ပန္းတိမ္၊ ပန္းပြတ္၊ ပန္းပဲ၊ ပန္းယြန္း အစရွိတဲ့ ပန္းဆယ္မ်ိဳး အႏုပညာေတြ ထြန္းကားခဲ့တယ္။ အခုခ်ိန္ထိေအာင္ ပန္းတေမာ့လုပ္ငန္း၊ ပန္းတဥ္းလုပ္ငန္းေတြကို ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ေနရာဌာနေတြကို မဟာျမတ္မုနိဘုရား အနီး၀န္းက်င္ေတြ၊ ေက်ာက္ဆစ္တန္း၊ ေရႊျပားခပ္တဲ့ မ်က္ပါးရပ္တန္းေတြ ခုထိတိုင္ က်န္ေနပါေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရား၊ ဆင္ျဖဴရွင္လက္ထက္ ယိုးဒယားကို ေအာင္ႏုိင္ခဲ့ေတာ့ ေခၚလာၾကတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔ အတူပါလာတဲ့ အတီးအမႈတ္၊ အကအခုန္ အႏုသုခုမ ပညာရပ္ေတြနဲ႔ ျမန္မာဂီတ အႏုသုခုမ ပညာရပ္ေတြ ေပါင္းစပ္လို႔ သွ်မ္းသွ်မ္းေတာက္ ထြန္းကားခဲ့တယ္။ စာေရးသူတို႔ ငယ္စဥ္တုန္းအခ်ိန္ကဆိုရင္ မႏၱေလးရဲ႕ လမ္း ၈၀ ေပၚက စိန္ေက်ာ္ေကြ႔မွာဆိုရင္ အၿငိမ့္ဆိုင္းဘုတ္၊ ဆိုင္း၀ိုင္းေၾကာ္ျငာ၊ ဘိသိတ္ဆရာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြဆိုတာ ေနရာလပ္မရွိဘူး။ ၁၂ ပြဲေစ်းေတြ၊ ဘုရားပြဲ၊ အလႉပြဲ၊ ေနာက္ဆံုး ရပ္ကြက္ဓမၼာ႐ုံ ဘုရားပြဲေတာင္ အၿငိမ့္ထည့္ရင္ထည့္၊ ဆိုင္း၀ိုင္းေတြ၊ ျခင္း၀ိုင္းေတြဆိုတာ တႏွစ္ပတ္လံုး မျပတ္ရွိေနခဲ့တာ။ မႏၱေလးအေခၚ တျပေလာက္ေလွ်ာက္ရင္ အၿငိမ့္စင္တခု၊ ဆိုင္း၀ိုင္းတ၀ိုင္းေတာ့ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ အခုေတာ့ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္နဲ႔အတူ မဆန္းသစ္ႏုိင္ၾကေတာ့တာရယ္၊ ရြာေနျပည္ထိုင္ မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားေတြ ၿမိဳ႕ျပင္ေရာက္ကုန္တာ မ်ားလာတာရယ္၊ ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာေတြကို နားမလည္ တန္ဖုိးမထားတတ္တဲ့၊ ဗမာစကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေျပာတတ္တဲ့ ေခတ္ပ်က္သူေ႒း၊ စိနတိုင္းသား ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္ေတြဟာ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ေနရာေတြ၊ ေကာင္းေပ့ ညြန္႔ေပ့ဆိုတဲ့ ေနရာေတြကို ၀င္ေရာက္ပိုင္ဆိုင္လာၾကတာရယ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရက ထိထိေရာက္ေရာက္ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ ေထာက္ပံ့ အားမေပးခဲ့ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာရပ္ေတြ ခ်ည့္နဲ႔အားနည္း ပိန္လွီေဖ်ာ့ေတာ့ လာခဲ့႐ုံမက တခ်ိဳ႕ အႏုုပညာရပ္ေတြဆို အလားအလာမရွိ၊ ထိန္းသိမ္းဆက္ခံမယ့္သူ မရွိလို႔ တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့၊ ေပ်ာက္ကြယ္လု အေျခအေနထိ ဆိုက္ေရာက္ေနရၿပီ။ ဒီလိုကိစၥေတြမွာ အစိုးရက တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳး အက်ိဳးစီးပြား၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ဖို႔ ထုတ္သင့္တဲ့ ဥပေဒေတြထုတ္၊ စြက္ဖက္သင့္တာ စြက္ဖက္ဖို႔ တာ၀န္ယူ ကာကြယ္ေပးဖို႔ လိုတယ္။ (၇) အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာ ပ်က္သုဥ္းျခင္းေဘး အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာအေၾကာင္း ေျပာၾကရင္ မႏၱေလးလို႔ ဆိုတာနဲ႔ အေျပာအဆိုမွာဆို ပီယ၀ါစာ စကားနဲ႔ ခ်ိဳသာစြာ ေျပာဆိုတတ္တယ္၊ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ဂါရ၀တရား ထားတတ္တယ္၊ ဘာသာေရးဆိုလည္း အေလးျမတ္ထားလုိ႔ ႐ုိေသကိုင္း႐ႈိင္းတယ္၊ အလႉအတန္း ရက္ေရာၾကတယ္၊ အေနအထိုင္မွာဆို ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တယ္၊ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈမွာ ဣေႁႏၵရွိရွိ၊ သိကၡာရွိရွိ ၀တ္စားတတ္တယ္၊ မန္းဆန္တယ္၊ နန္းဆန္တယ္ စတဲ့ ဂုဏ္သတင္းေတြနဲ႔ ေကာင္းသတင္းေတြ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားခဲ့တာ မဟုတ္လား။ အရင္တုန္းက မႏၱေလးသူေတြ ေရႊေျခခ်င္း၀တ္ၿပီး စက္ဘီးစီးၾကတယ္ဆိုတာ ဒ႑ာရီပံုျပင္လို ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာေတြ ပ်က္သုဥ္းလာတာကို ထင္ရွားစြာ ညႊန္ျပေနတာက မႏၱေလးသႀကၤန္ပါ။ မႏၱေလးမွာ အရင္တုန္းက သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ဆိုရင္ ကံ့ေကာ္ညြန္႔၊ အုန္းညြန္႔၊ တမာကိုင္း၊ မာလကာကိုင္း၊ သေျပညြန္႔ေတြပါတဲ့ အတာအိုးနဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူးကို ႀကိဳေလ့ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုလိုႀကီး ေရပက္ေလ့ မရွိေသးပါဘူး။ အခုေတာ့ သႀကၤန္ေလးရက္စလံုးတင္မက သႀကၤန္မတုိင္ခင္ကတည္းက စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေရပက္ ေရျဖဳန္းတတ္တဲ့ဓေလ့ေတြ စြဲကုန္ၾကၿပီ။ ေရပက္ၾကေတာ့လည္း အခုလို က်ဳံးေဘးပတ္ပတ္လည္ စပြန္ဆာကုမၸဏီ မ႑ပ္ႀကီးေတြေရွ႕ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာဆိုတာ ဘာမွမက်န္ေတာ့ေအာင္ ဖင္ေပၚေခါင္းေပၚေအာင္ ၀တ္ထား၊ မူးယစ္ေသာက္စား၊ ရမ္းကား မိုက္႐ုိင္းထြားႀကိဳင္းၾကၿပီး ႏွမခ်င္းမစာနာ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆို ကခုန္ၾက၊ ဆြဲၾကၿဖဲၾက၊ ရန္ျဖစ္ၾကတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ လႊတ္ေပးခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရေတြမွာ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာေတြ ပ်က္သုဥ္းမႈအေရးမွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ဘာစပြန္ဆာမွ မလိုဘူး။ ရရာ၀ါးလံုး၊ သစ္သားတန္းနဲ႔ မ႑ပ္ေလးဆင္၊ ငွက္ေပ်ာခက္၊ အုန္းလက္ေတြနဲ႔ အလွဆင္၊ ပီပါျပတ္ေတြ၊ စဥ့္အိုးေတြခ်လိုက္ရင္ ေရကစားမ႑ပ္ျဖစ္ၿပီ။ ေရကစားၿပီးေမာလာ၊ ဆာလာတဲ့သူေတြကို စတုဒီသာေကၽြးဖို႔ မုန္႔လုံးေရေပၚလုပ္ေအာင္ မိုးၿပဲဒယ္အိုးႀကီးတည္၊ တခ်ိဳ႕ မုန္႔လံုးေရေပၚထဲ င႐ုတ္သီးေတြထည့္ၿပီး ညာေကၽြးၾကေတာ့ ကံဆိုးတဲ့သူ စားမိရင္ ေအာ္ဟစ္ၾကတဲ့အခါ ေရခပ္ေပးၾက၊ ေပ်ာ္ၾက၊ အိုးမည္းသုတ္ က်ီစယ္ၾကနဲ႔ အလြန္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့တာ။ အဲ့ဒီတုန္းက ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္။ သႀကၤန္ရက္ေတြမွာ လူငယ္ေတြ ေပ်ာ္ပါးၿပီး ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ ေရာက္ေတာ့လည္း ဇီ၀ိတဒါန ျပဳသူကျပဳ၊ အဖိုးအဖြား၊ အမိအဖနဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ကန္ေတာ့ၾက၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ေပး၊ ေျခသည္းလက္သည္း ညႇပ္ေပးသူကေပးနဲ႔ ကုသိုလ္ယူၾကတာေပါ့။ အခုေခတ္သႀကၤန္ကေတာ့ တအံုးအံုး တ႐ုန္း႐ုန္း ရန္ပြဲေတြတၿခိမ့္ၿခိမ့္၊ အမူးသမားေတြရမ္းကား၊ အခြင့္ေကာင္းယူတဲ့ ပြဲေတာ္ႀကီးလို ျဖစ္သြားေတာ့ လူေကာင္းသူေကာင္းေတြ မ်ားမ်ားစားစားထြက္ ေရမကစားၾကေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာ ဥပုသ္ေစာင့္ရင္ေစာင့္၊ တရားစခန္း၀င္ခ်င္ ၀င္ၾကေတာ့တာ မဟုတ္လား။ ဟိုတေလာကေတာ့ ဒီႏွစ္မွာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္ ႏွစ္ကူးအတာသႀကၤန္ပဲြေတာ္ က်င္းပႏုိင္ေရး မႏၲေလးတိုင္းေဒသႀကီး လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားနဲ႔ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြ မတ္လ ၂၇ ရက္ နံနက္က တုိင္းေဒသႀကီး လႊတ္ေတာ္ခန္းမမွာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ သတင္းကို ဒီဗြီဘီသတင္းမွာ ဖတ္လိုက္ရလို႔ အေတာ္၀မ္းသာအားရ ျဖစ္မိတယ္။ ေရျဖဳန္းေငြျဖဳန္းျဖစ္ေနတဲ့ သႀကၤန္ပဲြေတာ္ကေန ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာအျဖစ္ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္မယ့္ သႀကၤန္ပဲြေတာ္ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ခံ စာေပအႏုပညာရွင္ေတြ အႀကံျပဳထားတဲ့ အခ်က္ေတြ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြထံ ခ်ျပေဆြးေႏြးခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ မႏၲေလးတိုင္းေဒသႀကီး လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ေက်ာ္ဦးက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အႏွစ္ခ်ဳဴပ္ရရင္ ဗမာႏုိင္ငံရဲ႕ သမိုင္းအေမြအႏွစ္ေတြ အသစ္လြင္ဆံုး၊ အထင္ရွားဆံုး က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ရဲ႕ မင္းေနျပည္ေတာ္၊ ယဥ္ေက်းမႈၿမိဳ႕ေတာ္ ရတနာပံု မႏၱေလးဟာ အထက္မွာေရးျပခဲ့တဲ့ ေဘးဆိုးႀကီးေတြ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ဖဲ့ရြဲ႕စားခံခဲ့ရေတာ့ ေစတနာခ်ိဳ႕တဲ့၊ အရည္အခ်င္းမဲ့၊ အေျမာ္အျမင္နည္းတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ မသူေတာ္ေတြလက္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေျခပ်က္ အေနခက္လို႔ အပ်ိဴရည္အဖ်က္ခံခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ သီလပ်က္သူေတြ၊ အရည္ခ်င္းနည္းသူေတြ၊ ေစတနာမဲ့သူေတြ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဴပ္ခြင့္ရတဲ့အခါ ရြာနာတယ္၊ ၿမိဳ႕နာတယ္၊ ႏုိင္ငံအတြက္ အမ်ားႀကီး နစ္နာတယ္ဆိုတာ သင္ခန္းစာယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့ အခု အသစ္တက္လာတဲ့ ျပည္သူက ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအစိုးရနဲ႔အတူ လက္တြဲလို႔ ရတနာပံု မႏၱေလးၿမိဳ႕နဲ႔တကြ ဗမာျပည္တနံတလ်ားမွာ အသက္ငင္ ေဘးေတြ႔ေနရတဲ့ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေတာ္အားလံုး အသက္ရွည္ရွည္ တည္တန္႔ႏုိင္ေအာင္ ယိုယြင္းပ်က္စီးေနတဲ့ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြကို ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းဖို႔၊ တိမ္ေကာလာတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ဖို႔၊ ကြယ္ပလာေနတဲ့ အမ်ိဳးသားေရး လကၡဏာေတြ ျပန္လည္ရွင္သန္လာေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ၾကဖို႔ အေရးဟာ က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္ရဲ႕ အမ်ိဳးသားေရး တာ၀န္ႀကီးတရပ္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း မီးေမာင္းထိုးလိုက္ပါတယ္။ မင္းေကာင္းခ်စ္ ဧၿပီလ (၂) ရက္ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္
Live

About DVB

The Democratic Voice of Burma (DVB) publishes daily independent news and information across Myanmar and around the world by satellite TV and the internet. DVB was founded in 1992 and is registered as a non-profit association in Thailand.

Follow Us

© Democratic Voice of Burma 2024