မတ္လ ၁ ရက္ အဂၤါေန႔ည ၉ နာရီခန္႔က ဗီြအိုေအျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္မွ ဦးေက်ာ္ဇံသာက ဖုန္းဆက္ကာ “ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အစိုးရအာဏာ အလဲႊအေျပာင္း မၾကာခင္ျဖစ္လာေတာ့မယ့္ အေၾကာင္း၊ အာဏာမလဲႊခင္မွာ အၿမီးႏႈတ္ ေခါင္းႏႈတ္ခံေနရတဲ့အတြက္ တကယ္လဲႊေျပာင္းလာတဲ့ အခါ ဘာမ်ားက်န္ေတာ့မွာလဲ၊ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ေကာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား” ဆိုသည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ လႊြတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေဟာင္းတဦးျဖစ္သည့္ က်ေနာ့္အား ေရဒီယိုအင္တာဗ်ဴး- အေမး/ အေျဖ အစီအစဥ္တခု လုပ္လုိေၾကာင္း ေျပာၾကားလာပါသည္။ မၾကာမီ ဖုန္းမွတဆင့္ ဦးေက်ာ္ဇံသာႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး အစီအစဥ္ စတင္ခဲ့ပါသည္။  ထိုအစီအစဥ္တြင္ ပါဝင္သည့္ ေနာက္တေယာက္မွာ ရခုိင္အမိ်ဳးသားပါတီ (ANP) မွ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေဖသန္း ျဖစ္ပါသည္။ (အေသးစိတ္ကို VOA Fan page တြင္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါသည္။) ထုိညက အစီအစဥ္တြင္ က်ေနာ္က “ေနာက္တက္လာမယ့္ အစိုးရသစ္အေနနဲ႔ ျပည္သူေတြ ေမ်ွာ္လင့္ထားသလို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ႀကီး အေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ႏိုင္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုလည္း အလြယ္တကူ အေျပာင္းအလဲလုပ္လို႔ ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ေသးဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း အေျခခံဥပေဒက ေပးထားတဲ့ ေဘာင္အတြင္းမွာ ၿမိဳ႕နယ္နဲ႔ ခ႐ုိင္အဆင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြကို ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာန လက္ေအာက္ကေန ျပည္နယ္နဲ႔ တိုင္းေဒသႀကီး အစိုးရအဖဲြ႔ ေအာက္ကို ေရာက္ရိွေအာင္ လုပ္ႏုိင္တယ္” ဟု ေျပာခဲ့ပါသည္။ ထုိကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ယခုေဆာင္းပါးတြင္ သိသာေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ားျဖစ္ေစရန္ အစိုးရသစ္က ေဆာင္ရြက္သင့္သည့္ ကိစၥမ်ားကို ေဆြးေႏြးလုိပါသည္။ အန္အယ္လ္ဒီပါတီအေနျဖင့္ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ “ေျပာင္းလဲခိ်န္တန္ၿပိီ” ဆိုေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံျဖင့္ ေတာင္ၿပိဳကမ္းၿပိဳ အႏိုင္ရလိုက္ရာ ျပည္သူလူထု၏ အေျပာင္းအလဲကို ေမ်ွာ္လင့္ေတာင့္တစိတ္ ႀကီးမားပံုကို ခန္႔မွန္း၍ ရႏုိင္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္လ်ွင္ အစိုးရသစ္ တက္လာၿပီးပါက မည္သည့္ကိစၥမ်ားကိုု ေဆာင္ရြက္ျခင္းက သိသာေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေပၚေစမည္ ဆိုသည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်ေနာ့္အျမင္ကို ေဆြးေႏြးပါမည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ကာလအတြင္း ျမန္မာႏုိင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ ျပည္သူအမ်ားစုက ေရြးခ်ယ္ထားျခင္းမဟုတ္ေသာ အာဏာရွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေအာက္တြင္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကရသည္။ ျပည္သူအမ်ားစု၏စိတ္တြင္ အစိုးရဆိုသည္မွာ မိမိတို႔ႏွင့္ ေန႔စဥ္ထိေတြ႔ ဆက္ဆံေနရေသာ အစိုးရဌာနဆိုင္ရာမ်ားပင္ျဖစ္ၿပီး အမ်ားဆံုး ဆက္ဆံရသည္မွာ ၿမိဳ႕နယ္အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဦးစီးဌာနပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိဌာနဆိုင္ရာမ်ားက ျပည္သူမ်ားအေပၚ ထားရိွသည့္ သေဘာထားႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ပံံု မေျပာင္းလဲသ၍ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ၿပီဟု ျပည္သူမ်ားက ခံစားရမည္ မဟုတ္ပါေခ်။ ေအာက္ေျခ ရပ္ကြက္/ေက်းရြာအုပ္စု အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးမ်ားကုိ ရပ္ရြာက ၾကည္ညိဳေလးစားၿပီး သိကၡာသမာဓိရိွသည့္ ပုဂိၢဳလ္တဦးဦးကို ဥပေဒႏွင့္အညီ ခန္႔အပ္ၿပိီး တာဝန္ေပး ေဆာင္ရြက္ေစရမည္ဟု အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၂၈၉ က ဆုိထားသျဖင့္ ပထမအႀကိမ္လႊတ္ေတာ္ အစပိုင္းကာလက ရပ္/ေက်း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ဥပေဒကို ေရးဆဲြျပ႒ာန္းကာ ျပည္သူမ်ား၏ မဲဆႏၵျဖင့္ ရပ္/ေက်းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာ ပိုမိုမ်ားျပားေသာ ၿမိဳ႕နယ္၊ ခ႐ုိင္အဆင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ကား အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၂၈၈ က “ခ႐ုိင္အဆင့္ႏွင့္ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္တို႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းမ်ားအား တာဝန္ေပး ေဆာင္ရြက္ေစရမည္။” ဟု ဆိုထားရာ ထိေရာက္သည့္ ဒီမိုကေရစိီ စံခိ်န္စံႏႈန္း မရိွဟုသာ ေျပာရပါလိမ့္မည္။ ဒိီမိုကေရစီဆုိသည္၏ အေျခခံအဓိပၸာယ္မွာ ျပည္သူကိုယ္စား အမ်ားဆႏၵျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းျဖစ္ေလရာ မိမိတို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္စီမံခန္႔ခဲြေသာ ပုဂၢိဳလ္္မ်ားကို အမ်ားဆႏၵျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရေရး၊ ဥပေဒႏွင့္အညီ တရားမ်ွတစြာ မအုပ္ခ်ဳပ္လ်ွင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ အက်င့္ပ်က္ျခစားလ်ွင္ေသာ္လည္းေကာင္း တာဝန္မွ ျပန္လည္႐ုပ္သိမ္းခြင့္ရိွေရး စသည္တို႔မွာ အလြန္အေရးႀကီးၿပီး ဒီမိုကေရစီကုိ အာမခံသည့္ အခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ခ႐ုိင္အဆင့္ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္မ်ားသည္ ျပည္သူတုိ႔၏ အေရြးခ်ယ္ခံ မဟုတ္သည့္အျပင္ ၎တို႔ကို ထိပ္ဆံုးမွ တာဝန္ယူေသာ ပုဂိၢဳလ္မွာလည္း ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က အမည္စာရင္း တင္သြင္းခန္႔အပ္ေသာ တပ္မေတာ္သား ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ျဖစ္ေနေလရာ က်ေနာ္တို႔မွာ စစ္သားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဘာင္အတြင္းမွ ယခုတိုင္ မလြြတ္ေျမာက္ေသးဟု ဆုိရမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးတာဝန္ႏွင့္ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး႐ုံးသည္ အေျခခံျပည္သူလူထုႏွင့္ အထိေတြ႔ အဆက္ဆံရဆံုးဌာန ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕နယ္၏ ေျမယာစီမံခန္႔ခဲြျခင္း ကိစၥရပ္မ်ားမွသည္ လံုုၿခံဳေရးႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ ကိစၥရပ္မ်ားအဆံုး စီမံခန္႔ခဲြရသည္ျဖစ္ရာ ထိုဌာနက ျပည္သူလူထုအေပၚ ဆက္ဆံပံု သေဘာထား မေျပာင္းလဲသ၍ ျပည္သူလူထုက ေျပာင္းလဲမႈကို ခံစားရမည္ မဟုတ္ေခ်။ ၿပီးခဲ့သည့္ ပထမအႀကိမ္ လႊတ္ေတာ္ကာလက အသိမ္းဆည္းခံ ေျမယာပိုင္ရွင္မ်ား မနစ္နာေစေရးအတြက္ လႊတ္ေတာ္က ေကာ္မရွင္ဖဲြ႔ကာ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈ ျပဳေပးခဲ့ေသာ္လည္း ေအာက္ေျခၿမိဳ႕နယ္ ေျမယာစီမံခန္႔ခဲြမႈ ေကာ္မတီက နစ္နာေသာ ျပည္သူမ်ားဘက္မွ မရပ္တည္ခဲ့သျဖင့္ အမႈကိစၥ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေျပလည္မႈ မရခဲ့ျခင္းကို ေထာက္႐ႈ၍ ဤဌာန၏ အေရးပါပံုကို မွန္းဆႏိုင္ပါသည္။ ထုိသို႔ေသာအေျခအေနတြင္ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၂၈၈ ကုိ သင့္ေလ်ာ္စြာ ျပင္ဆင္ၿပီး ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး (သို႔မဟုတ္) ၿမိဳ႕ဝန္မ်ား ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ျခင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒ ျပ႒ာန္းလ်က္ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးမ်ား (သို႔မဟုတ္) ၿမိဳ႕ဝန္မ်ားကို အမ်ားဆႏၵျဖင့္ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ ခန္႔ထားျခင္းက အေျပာင္းအလဲကို သိသာထင္ရွား ေစပါလ္ိမ့္မည္။ ၿမိဳ႕နယ္တြင္း စည္ပင္အခြန္ေကာက္ခံေရး၊ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး၊ သာယာလွပေရးတုိ႔ကို တာဝန္ယူ ေဆာင္ရြက္ရေသာ ၿမိဳ႕နယ္စည္ပင္သာယာေရးဌာနကိုလည္း အဆုိပါ အေရြးေကာက္ခံ ၿမိဳ႕ဝန္၏ စီမံခန္႔ခဲြမႈေအာက္တြင္ ထားရိွလုိက္ပါက ယခုထက္ ပိုမိုထိေရာက္ေအာင္ျမင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိသို႔ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ရမည္ျဖစ္ရာ တပ္မေတာ္မွ သေဘာေပါက္လက္ခံျခင္း မရိွလ်ွင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၂၈၈ ကို ျပင္ဆင္ေရးမွာ တပ္မေတာ္၏ ေထာက္ခံမႈ လိုသျဖင့္ မျပင္ဆင္ႏိုင္လ်ွင္လည္း ထုိအေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဦးစီးဌာနကို ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာန လက္ေအာက္မွ တိုင္းေဒသႀကီး/ျပည္နယ္ အစိုးရအဖဲြ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕သင့္ေပသည္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ခ႐ုိင္၊ ၿမိဳ႕နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးမ်ားသည္ ကိုယ္တိုင္ အေရြးခ်ယ္ခံပုဂိၢဳလ္မ်ား မဟုတ္ၾကေသာ္လည္း အေရြးခ်ယ္ခံ ပုဂိၢဳလ္မ်ား၏ တာဝန္ခံမႈ ေအာက္သုိ႔ ေရာက္ရိွလာမည္ျဖစ္သျဖင့္ ယခင္ကာလမ်ားထက္ပို၍ ျပည္သူကို အေလးထားလာရန္ ႀကီးၾကပ္ႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ ထိုသုိ႔ျပဳလုပ္ျခင္းမွာ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္လည္း ညိီညြတ္သျဖင့္ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ရန္မလိုေခ်။ ဖဲြ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ၏ ပုဒ္မ ၂၆၀ တြင္ “ တိုင္းေဒသႀကီး သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္အေထြေထြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဦးစီးဌာန အႀကီးအမႉးသည္ ရာထူးအေလ်ာက္ သက္ဆိုင္ရာ တိုင္းေဒသႀကီး သို႔မဟုတ္္ ျပည္နယ္အစိုးရအဖဲြ႔၏ အတြင္းေရးမႉးျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ တိုင္းေဒသႀကီးသို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္ အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဦးစီးဌာနသည္ သက္ဆိုင္ရာ တိုင္းေဒသႀကီး သို႔မဟုတ္ ျပည္္နယ္အစိုးရ အဖဲြ႔႐ုံးလည္း ျဖစ္သည္။” ဟု ဆိုထားၿပီး အေျခခံဥပေဒ၏ မည္သည့္ေနရာတြင္မွ တိုင္းေဒသႀကီး သို႔မဟုတ္ ျပည္နယ္အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဦးစီးဌာန အႀကီးအမႉးသည္ ျပည္ေထာင္စု ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးကို တာဝန္ခံရမည္ သု႔ိမဟုတ္ ျပည္ေထာင္စု ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာန၏ လက္ေအာက္တြင္ရိွသည္ဟု ဆုိမထားေခ်။ သို႔ျဖစ္ရာ ေအာက္ေျခရိွ အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းတာဝန္မ်ားႏွင့္ ဝန္ထမ္းမ်ားကို သက္ဆုိင္ရာ တိုင္းေဒသႀကီး သုိ႔မဟုတ္ ျပည္နယ္အစိုးရကသာ တာဝန္ခံရမည္မွာ ထင္ရွားေပသည္။ ၿမိဳ႕နယ္စည္ပင္သာယာေရးကိစၥမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဥပေဒျပဳေရး၊ စီမံခန္႔ခဲြေရး ကိစၥရပ္မ်ားကို အေျခခံဥပေဒ ဇယား(၂) ပါအရ ျပည္ေထာင္စုအစုိးရက မကိုင္တြယ္ဘဲ တိုင္းေဒသႀကီးႏွင့္ ျပည္နယ္အစိုးရမ်ားသို႔ လဲႊအပ္ထားၿပီး ျဖစ္ေပသည္။ ဤသို႔လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကလ်ွင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္မွ အေရးႀကီးသည့္ အစိတ္အပိုင္းကို တိုင္းေဒသႀကီးမ်ားႏွင့္ ျပည္နယ္အစိုးရမ်ားသို႔ ခဲြေဝေပးရာလည္း ေရာက္သျဖင့္ ဗဟုိခ်ဳပ္ကိုင္မႈမ်ားစြာ ေလ်ာ့က်သြားေပလိမ့္မည္။ ယခုတဖန္ဆက္လက္၍ ဗြီအိုေအႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးသည့္ညက ဦးေဖသန္း ေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ “တိုင္းေဒသႀကီး/ျပည္နယ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို သက္ဆိုင္ရာလႊတ္ေတာ္က ခန္႔အပ္ခြင့္မရိွျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးလိုပါသည္။ အေျခခံဥပေဒပုဒ္မ ၂၆၁ ပါ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားအရ ျပည္နယ္/တုိင္းေဒသႀကီး အစိုးရအဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို သက္ဆိုင္ရာလႊတ္ေတာ္က ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတကသာ ေရြးခ်ယ္ အမည္စာရင္း တင္သြင္းခြင့္ရိွျခင္း၊ သက္ဆုိင္ရာလႊတ္ေတာ္ကလည္း ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေလာင္းသည္ သတ္မွတ္ထားေသာ အရည္အခ်င္းႏွင့္ မျပည့္စံုေၾကာင္း အထင္အရွား မျပႏိုင္ပါက ကန္႔ကြက္ခြင့္မရိွဟု ဆုိထားရာ သက္ဆုိင္ရာ ျပည္နယ္/တိုင္းေဒသႀကီး လႊတ္ေတာ္သည္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ခန္႔ထားေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိမိဘာသာ လြတ္လပ္စြာ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ မရိွဟု ဆုိရမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိအခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေရြးေကာက္ပဲြမတိုင္မီကာလက က်ေနာ့္အေတြးအျမင္ကို သတင္း မီဒီယာမ်ားမွတဆင့္ ေျပာျပထားခ်က္တခု ရိွပါသည္။ ထိုအခ်က္မွာ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ရွိသည့္ လႊတ္ေတာ္မ်ားတြင္ တိုင္းရင္းသားပါတီတခုခုက အမတ္ေနရာ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ အႏိုင္ရရိွထားခဲ့လွ်င္ သမၼတသည္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေရြးခ်ယ္ခန္႔ထားေရးကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထိုပါတီႏွင့္ မုခ် တိုင္ပင္ရလိမ့္မည္။ ထိုသုိ႔မတိုင္ပင္ဘဲ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တေယာက္ ေရြးခ်ယ္ကာ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္အစိုးရကို ဖဲြ႔စည္းခဲ့ပါက အစိုးရအဖဲြ႔ ဖဲြ႔စည္းေရးတြင္ ကန္႔ကြက္ပိုင္ခြင့္မရိွသည့္ တိုင္းရင္းသားပါတီ ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္သည္ ဥပေဒျပဳေရးတြင္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးႏုိင္ေၾကာင္း၊ ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္းေဒသႀကီး လႊတ္ေတာ္မ်ားသည္ အနည္းဆံုး တႏွစ္လ်ွင္တႀကိမ္ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္/တုိင္းေဒသႀကီး၏ ဘ႑ာေငြ အရအသံုးဆိုင္ရာ ဥပေဒၾကမ္းကို အတည္ျပဳ ျပ႒ာန္းေပးရမည္ျဖစ္ေပရာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေရြးခ်ယ္မႈ မေက်နပ္ခ်က္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဘတ္ဂ်က္ဥပေဒကို ပယ္ခ်ယ္ျခင္း၊ ကန္႔ကြက္ျခင္း ျပဳႏိုင္ေၾကာင္း၊ ထိုအခ်က္ကို ႀကိဳတင္တြက္ဆႏိုင္ေသာ သမၼတသည္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေရြးခ်ယ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သက္ဆိုင္ရာ လႊတ္ေတာ္တြင္း အႏုိင္ရပါတီႏွင့္ မုခ်တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ မည္သည့္တိုင္းရင္းသားပါတီမ်ွ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္တြင္ အမ်ားစု အမတ္ဦးေရ မႏိုင္ခဲ့ပါ။ အားအေကာင္းဆံုး ANP ရခုိင္အမိ်ဳးသားပါတီက အမတ္အမ်ားဆံုး အႏိုင္ရသည္ဆိုေသာ္လည္း လႊတ္ေတာ္တြင္း ေနရာအားလံုး၏ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း မေက်ာ္သျဖင့္ အထက္ကေျပာခဲ့သည့္ ဘတ္ဂ်က္အတည္မျပဳေရး ေဆာင္ရြက္မည္ဆုိလ်ွင္ သူ႔ပါတီတခုတည္းျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည့္ အေနအထား မရိွပါေခ်။ သို႔ျဖစ္ရာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေရြးခ်ယ္ျခင္း ကိစၥတြင္လည္း သမၼတ၏ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ကို စိန္ေခၚႏိုင္မည့္ အေနအထား မရိွေပ။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစကာမူ တျပည္လံုးအႏုိင္ရ ႏုိင္ငံေရးပါတီက ျပည္သူလူထုကို အမွန္တကယ္ အလုပ္အေကြ်းျပဳမည့္ ဝန္ႀကိီးခ်ဳပ္မ်ားကို တိုင္းေဒသႀကီးႏွင့္ ျပည္နယ္မ်ားအလိုက္ ခန္႔ထားကာ အရည္အခ်င္းရိွသည့္ အစိုးရအဖဲြ႔မ်ား ဖဲြ႔စည္းၿပီး အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဦးစိီးဌာနကိုလည္း ျပည္သူမ်ား အကိ်ဳးစီးပြားသို႔ မ်က္ႏွာမူလာေသာ ဌာနတခုျဖစ္ေအာင္ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည္ဆိုပါလ်ွင္ သိသာထင္ရွားေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ား ေပၚေပါက္လာမည္ မုခ်ျဖစ္ပါသည္။ ရဲထြန္း (သီေပါ)