Home
မြန်မာသတင်း
မိသားစုတိုင္းက မူးယစ္ေဆး၀ါးျပႆ နာနဲ႔ ဒုကၡကို ခံႏိုင္ရည္မရွိေတာ့ဘူးဗ်ာ- ဦးတူးေရာ္ (Patjasan)
အေးနိုင်
·
February 23, 2016
ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းမွာ ဘိန္းအပါအ၀င္ မူးယစ္ေဆး၀ါးအႏၱရာယ္ကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ႏိွမ္နင္းဖို႔အတြက္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္မွာ အေရးႀကီးအဆိုတရပ္တင္သြင္းႏိုင္ေအာင္ လူထုအေျချပဳကခ်င္ မူးယစ္ေဆး၀ါးတိုက္ဖ်က္ေရးအဖြဲ႔ (Patjasan) ပတ္ဂ်ာဆန္အဖြဲ႔႔က ႀကိဳးပမ္းေနပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႔ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပထမဆုံး အရပ္သားအင္အား ရာေပါင္းမ်ားစြာ ပါ၀င္စုဖြဲ႔မႈနဲ႔ အႏၱရာယ္ေတြကို အံတုၿပီး ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္းက ဘိန္းခင္းေတြကို လိုက္လံဖ်က္ဆီးေနၾကပါတယ္။ ၀ိုင္းေမာ္ၿမိဳ႕နယ္ကိုယ္စားျပဳ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ခံရတဲ့ လႊတ္ေတ္ာကိုယ္စားလွယ္ေတြကေန တဆင့္ တင္ျပထားၿပီး အေရးႀကီးအဆိုတရပ္တင္ႏိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ေနတယ္လို႔ ေနျပည္ေတာ္ ကို ေရာက္ရွိေနတဲ့ ပတ္ဂ်ာဆန္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဦးတူးေရာ္က ေျပာပါတယ္။ လတ္တေလာမွာ ကခ်င္ျပည္နယ္ ကန္ပိုက္တီးလမ္းတေလ်ာက္ ဧကေပါင္း ေသာင္းခ်ီရွိတဲ့ ဘိန္းခင္းေတြကို ဖ်က္ဆီးဖို႔တာဆူေနတဲ့ ပတ္ဂ်ာဆန္အဖြဲ႔ကို တပ္မေတာ္က တားျမစ္ထားလို႔ ၀ိုင္းေမာ္ၿမိဳ႔နယ္မွာ စခန္းခ်ၿပီး ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကပါတယ္။ ပတ္ဂ်ာဆန္အဖြဲ႔ဥကၠဌ ဦးတူးေရာ္က အခုခ်ိန္ဟာ ဘိန္းေစးျခစ္တဲ့ရာသီျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘိန္းေစးမျခစ္ခင္မွာ ဘိန္းခင္းေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔လိုတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီတားျမစ္မႈဟာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုိင္းအေပၚ လူထုက သံသယပြားေစတယ္လို႔ သူက ေထာက္ျပပါတယ္။ ဦးတူးေရာ္ကို ဒီဗြီဘီက ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၂ ရက္ေန႔မွာ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းထား ပါတယ္။ Patjasan ပတ္ဂ်ာဆန္ဆိုတဲ့စကားလုံးက ကခ်င္စကားလုံးလား၊ အဂၤလိပ္စကားလုံးလား၊ သူ႔အဓိပၸာယ္က ဘာလဲ။ “ကခ်င္စကားလုံးပါ။ ပတ္ဂ်္ဆိုတာက ပိတ္ပင္တားဆီးတာေပါ့။ ဂ်ာဆန္ ဆိုတာက သန္႔ရွင္းတာ၊ စင္ၾကယ္တာ၊ ေဆးေၾကာတာေပါ့၊” ဒီအဖြဲ႔ကို ဘယ္တုန္းကဖြဲ႔တာလဲ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကဘာလဲ။ “သူ႔ကိုဖြဲ႔တာကေတာ့ ၂၀၁၄ ဧၿပီ ၂၅ လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွင္းျပရရင္ က်ေနာ္တို႔ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာက လူတကာသိတဲ့အတိုင္းပဲ အျခားေဒသထက္ အဆ ၁၀၀ ေလာက္ မူးယစ္ေဆး၀ါးျပႆ နာက နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းထူေျပာေနတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ မိသားစုတိုင္းလိုုလို မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ျပႆ နာေပါ့ေနာ္၊ ဒုကၡကိုရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္း မိသားစုတိုင္းက ဒီကိစၥကို မခံႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ခံႏိုင္ရည္မရွိေတာ့ဘူးဗ်ာ ရွင္းရွင္းေျပာရမယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္။ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀၊ ၄၀ ေလာက္ရွိၿပီအဲဒီဥစၥာကို ခံစားေနရတာ။ ဆိုေတာ့ လူမႈဒုကၡက မိသားစုတိုင္းမွာ ခံစားရတဲ့ ရပ္ရြာေအးခ်မ္းသာယာေရးမရွိေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူခုိးေတြက သိပ္ေပါလာတယ္။ လုယက္မႈ သိပ္မ်ားလာတယ္။ အႏုၾကမ္းစီးတာေတြလည္း သိပ္မ်ားလာတဲ့အျပင္မွာ လူေသမႈေတြ၊ ဘိန္းစားေတြရဲ႕ေသဆုံးမႈႏႈန္းကလည္း သိပ္ျမင့္လာ တယ္။ အဲဒီေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္းက ကိုယ့္သားသမီးကို ဘယ္သူမွ ဘိန္းစားမျဖစ္ေစခ်င္ေပမယ့္ လည္း အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ႔ ဘိန္းစားျဖစ္သြားၾကတာကိုး။ ဘိန္းစားျဖစ္ၿပီဆိုရင္ လူ တေယာက္အျဖစ္က အညြန္႔တုံးၿပီေလ ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အဲလိုျဖစ္ေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ မိဘတိုင္းက မူးယစ္ေဆး၀ါးကု ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင္းလင္းပစ္ဖို႔က ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ထဲမွာရွိရွိေပါ့ ဘယ္သူမွ မကူညီႏိုင္ဘူး။ မကူညီၾကဘူးေလ အစိုးရကလည္းပဲ ဟိုမွာ က်ေနာ္တို႔ဘက္မွာဆိုရင္ ဘာေျပာရမလဲ၊ ရဲေတြကလည္းပဲ သူတို႔နဲ႔ မဆက္သြယ္တဲ့၊ သူတို႔နဲ႔မဆက္သြယ္ဘဲ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တဲ့သူဆိုဖမ္းတယ္။ သူတို႔ကို ဆက္ေၾကး မွန္မွန္ေပးတဲ့ လူကိုေတာ့မဖမ္းဘူး။ အဲလိုျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒါမ်ဳိးေတြေပါ့ကြာ ရွဳပ္ေနတာပဲ ၊အဲဒါနဲ႔ အစိုးရဆီ ဘယ္ေလာက္ပဲတိုင္တိုင္ ဘာမွ ထိေရာက္တဲ့အကူအညီ မေပးႏိုင္ဘူး။ အခု ဘိန္းခင္းေတြက သက္ေသေပ့ါကြာ။ ျငင္းလို႔မရတဲ့အရာက အဲဒါပဲ။ တျခား အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ ခု ၿမိဳ႔ေပၚမွာေရာ အမ်ားႀကီးပဲ မူးယစ္ေဆး၀ါးေတြ၊ ဘာေျပာရမလဲ ဒီ ရာဘ (စိတ္ႂကြေဆးျပား) ေတြ၊ အိုက္စ္တို႔ ဘာတို႔ နံပါတ္ ဖိုးတို႔၊ ဘိန္းမဲတို႔ ဘိန္းျဖဴဘိန္းမဲ အဲဒါကို ေရာင္းေနၾကတယ္ေလ။ အဲဒါေတြကို မဖယ္ရွားသေရြ႕ကေတာ့ သားသမီးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ ကေတာ့ လုံျခဳံမႈမရွိဘူး။ လူငယ္ေတြရဲ႕ဘ၀ကလည္း လုံျခဳံမႈမရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒါမ်ဳိးျဖစ္ေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ တခ်ဳိ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ရွမ္းေျမာက္ဘက္မွာ ရြာတရြာကေန စတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီမ်ဳိးပုံစံနဲ႔ သားသမီးေတြဆုံးသြား၊ ေယာက္်ားလည္း ဆုံးဆိုေတာ့ ေနာက္ဆုံး မိခင္တေယာက္ပဲ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔က်န္ခဲ့တာ။ အဲလိုမ်ဳိး မိခင္ ၂၀၊ ၃၀ ေလာက္က အဖြဲ႔တဖဲြ႔ဖြဲ႕တယ္။ ဆမ္ရွားရပ္ဖုန္ ဆိုလား။ အဲဒီအဖြဲဟာ ပတ္ဂ်ာဆန္ရဲ႕ ေရွ႕ေျပးပဲ။ ေဒသအသီးသီးမွာ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ ဖြဲ႔ၾကတာေပါ့။ အဲလိုပုံစံနဲ႔လုပ္ၾကေပမယ့္ အသင္းေတာ္တိုင္းမွာ ကိုယ့္အသင္းေတာ္အလိုက္ လုပ္ၾကတာေတြေတာ့ ရွိၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အားလုံးေပါင္းစည္းၿပီးေတာ့မွ လုပ္ၾကတာက အဲဒီ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဧၿပီ ၂၅ ေပါ့၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ကေန စၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကခ်င္ျပည္နယ္တခုလုံးမွာ ဒီမူးယစ္ေဆး၀ါးကိုေတာ့ျဖင့္ ကခ်င္တမ်ဳိးသားလုံးရဲ႕ရန္သူ၊ အဓိကရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကပါစို႔၊ ဒါကို တိုက္ဖ်က္သြားၾကပါစို႔ လို႔ ဆုံးျဖတ္ၾကၿပီးေတာ့မွ လုပ္လာတာ။” ဒီအဖြဲ႔ေတြက ဘယ္ၿမိဳ႕ေတြမွာ ျဖန္႔က်က္ဖြဲ႔စည္းထားပါသလဲ။ “က်ေနာ္တို႔ ကခ်င္အဖြဲ႔အစည္းရွိတဲ့ ေနရာတိုင္းရွိတယ္။ ဟိုး ပူတာအိုကအစ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း အထိ။” ဒီအဖြဲ႔ရဲ႕ ရန္ပုံေငြကို ဘယ္ကရသလဲ။ “အသင္းေတာ္တိုင္း၊ ဘာသာေရးအသင္းအဖြဲ႔ေတြ အမ်ားႀကီးစုေပါင္းထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေပါ့ ေနာ္။ ဒါေတာ့ ကိုယ့္အသင္းေတာ္မွာ ကိုယ္တာ၀န္ယူၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္အသင္းေတာ္မွာ ကိုယ့္ဘ႑ာေရးအဖြ႔ဲအစည္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္အလွဴေငြကို ကိုယ္ထည့္ၿပီးမွ ေပးၾကတာကိုး။ က်ေနာ္တို႔အသင္းေတာ္မွာဆိုရင္ အခုလည္း သြားၾကည့္လို႔ရတယ္။ ဘုရားရွိခိုးဖို႔ ဘုရားေက်ာင္း ထဲ ၀င္တဲ့အေပါက္မွာ အဲဒီ ပိုက္ဆံ ရန္ပုံေငြဆိုၿပီးေတာ့ အလွဴေငြျခင္းေတာင္းတခု ခ်ထားေပး တယ္။ ဘုရား၀တ္ျပဳလာတဲ့အခါမွာ ရန္ပုံေငြ ထည့္ၾကတယ္ေပါ့။ ကိုယ့္အသိစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ကိုယ္ထည့္ၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔ဘုရားေက်ာင္းမွာလာၾကည့္ အပတ္တိုင္းက ေသာင္းေငြေလာက္ ၀င္တယ္။ အဲလိုပုံစံနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းက က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ရာေပါင္းမ်ားစြာရွိတာကိုး။” ပတ္ဂ်ာဆန္အဖြဲ႔က အစိုးရထံမွာ register (မွတ္ပုံတင္) ထားလား။ ဘယ္လိုလႈပ္ရွားေနလဲ။ “မွတ္ပုံမတင္ထားပါဘူး။” ပတ္ဂ်ာဆန္အဖြဲ႔သြားတဲ့အခါ အလံေတြ႔တယ္ ကခ်င္အလံလား။ ပတ္ဂ်ာဆန္အဖဲြ႔အလံလား။ “အဲဒီအလံက ကခ်င္အမ်ဳိးသားအလံပါ။ ဒီလိုေပါ့ မူးယစ္ေဆး၀ါးကိုက်ေတာ့ တမ်ဳိးသားလုံးရဲ႕ အဓိကရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတာကိုး။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ တမ်ဳိသားလုံး အသြင္ေဆာင္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈတရပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔ အမ်ဳိးသားအလံကိုသုံးတာပါ။” ယူနီေဖာင္း ဆင္တူ၀တ္တာက်ေတာ့ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္လဲခင္ဗ်။ “ယူနီေဖာင္းေတြ ၀တ္တာက်ေတာ့ တျခားေတာ့ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ၀စၥကုတ္ေပါ့ေနာ္။ ခ်ဳိင္းျပတ္ေပါ့။ အဲဒီဟာေလးပါ၊ အဲဒီတခုတည္းပဲ၊ ဦးထုပ္လည္းပဲ လိုက္ဖက္တဲ့ဟာေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ ဟို မူးယစ္ေဆး၀ါးေရာင္း၀ယ္တဲ့သူေတြ၊ ဘိန္းစာေတြ ဘာညာေပါ့ကြာ သူတို႔ကို ၀ိုင္းဖမ္းတဲ့အခါမွာ သူတုိ႔ျပန္ၿပီးေတာ့မွ ခုခံတိုက္ခိုုက္တဲ့ကိစၥေတြမွာ၊ တခါတေလက်ရင္ ရိုက္တာေတြဘာေတြရွိရင္ က်ေနာ္တို႔ ရိုက္ခံရတာရွိတယ္ေလ။ အႀကီးအက်ယ္ရိုက္ခံရတာ ရွိတယ္ဗ်။ အဲဒါမ်ဳိးျဖစ္တဲ့အခါ က်ရင္ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ေဆာင္းတယ္၊ တခါတေလက်ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကို ယူနီေဖာင္း ျပည့္ေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့မွ အေရာင္သတ္မွတ္တဲ့အခါမွာ အက်ႌနဲ႔လိုက္ဖက္တဲ့ဟာ လုပ္တဲ့အခါ က်ေတာ့ ဘာေျပာရမလဲ မရိမ္းလိုျဖစ္လာတာေပ့ါေနာ္။ မရိမ္းအေရာင္မဟုတ္တဲ့ဟာလည္း ေဆာင္းၾကတာပဲ။ ပတ္ဂ်္ဆန္လုပ္တဲ့အခါက်လို႔ရွိရင္ သူ႔လူ ကိုယ့္လူသိေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့ ေရြးၾကတဲ့အခါမွာ ယူနီေဖာင္း၀တ္ၾကတာေပါ့။ အစကေတာ့ ယူနီေဖာင္းမ၀တ္ဘဲ လုပ္ၾကည့္တယ္။ လုပ္ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ရဲေတြကလည္း ျမစ္ႀကီးနားမွာ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔နဲ႔ရဲေတြနဲ႔ ပူးတြဲၿပီးေတာ့မွ မူးယစ္ေဆး၀ါးဖမ္းတာတို႔ သူခုိးဖမ္းတာတို႔၊ လုယက္သူ ဖမ္းတာတို႔ အတူတူ လုပ္ၾကတာေပါ့။ လုပ္တဲ့အခါမွာ ျပသနာျဖစ္ဖူးတာက လူ ခြဲျခားမရတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကိုယ့္လူကုိ ကိုယ့္အဖြဲ႔အစည္းခ်င္း ဖမ္းၿပီးေတာ့ ရိုက္ၾကတာ။ အဲဒီေတာ့ ရဲေတြက မင္းတို႔ ၀တ္စုံ၀တ္ၾကကြာ မင္းတို႔သတ္မွတ္၀တ္စုံ၊ တျခား၀တ္ခ်င္၀တ္ၾကကြာ ဆုိေတာ့ အဲဒါနဲ႔ ျပန္၀တ္ျဖစ္သြားတာ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ခ်ီေဖြဖက္မွာ ျဖစ္တဲ့အခါကလည္း တပ္ကေနၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ အဲဒီ မရိမ္းမ၀တ္ၾကနဲ႔ကြာလို႔ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မ၀တ္ဘဲနဲ႔ သြားၾကတာေပါ့၊ သြားၾကတဲ့ အခါမွာ ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ ျဖစ္ျပန္ေတာ့ လူက ခြဲရခက္တယ္ ၀တ္ၾကတယ္၊ အဲဒီေနရာမွာ ၀တ္စုံအေရာင္ ေရြးတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔သားေတြက အဲဒီဟာကို လိုက္ေရြးတာ သူတို႔က ႏွစ္ခါ၊ သုံးခါ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေရြးၾကေပမယ့္ အဲဒါကိုပဲ သူတို႔က အမ်ားအႀကိဳက္ ဒီအေရာင္ကိုပဲေရြးလိုက္တာ။ ေရြးတာအေၾကာင္းရင္းက သူတို႔က ဘာလဲဆိုေတာ့ လူမွားမွာစိုးတာကတခု၊ ေနာက္တခုက အဖဲြ႔ရဲ႕ အမ်ားရဲ႕အႀကိဳက္လည္း ဟုတ္တယ္။ အေရာင္လည္း ဟုတ္တယ္။ စစ္ေရာင္လိုလို ဘာလိုလို ျဖစ္မွ လူဆိုး၊သူခိုးေတြက နည္းနည္းလန္႔ နည္းနည္းရွိန္တာေပါ့။ အဲဒါကို သူတို႔ အၾကာႀကီး အေျပအလည္ေဆြးေႏြး ၿပီးေတာ့မွ အျငင္းအခုန္လုပ္ၿပီးမွ အဲဒါကို အတည္ျပဳ ထားတာ။” ပတ္ဂ်ာဆန္အဖြ႔ဲက ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ တပ္ဖြဲ႔တဖြဲ႔အသြင္ေဆာင္တယ္။ ဆက္သြယ္ေရးစက္ ေတြ သုံးစြဲမႈကေရာ ဘယ္လိုနားလည္ႏိုင္မလဲ။ “ဆက္သြယ္ေရးစက္ကေတာ့ ေစ်းထဲမွာ အမ်ားႀကီးပဲေနာ္။ က်ေနာ္တို႔ ၀ယ္သုံးရတာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ အဲဒါမသုံးရင္ ဘယ္လိုမွ လုပ္လို႔မရဘူး။ ဒီေလာက္လူမ်ားတဲ့ အဖြဲ႔ေလ။ ေနာက္ လူဆိုးဖမ္းတဲ့အခါက်လည္း အဲဒါမပါရင္ ဘယ္လိုမွ မရဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ တခါတေလက်ရင္ လုပ္တဲ့အခါ ရဲနဲ႔ နံပါတ္ညိႇၿပီးေတာ့မွ လုပ္ရတယ္ေလ။ တပ္နဲ႔ နံပါတ္ညိႇၿပီးေတာ့မွ အဲဒါကို ေျပာၿပီးေတာ့မွ လုပ္မွရမွာ။ ေခၚရျပဳရတဲ့အခါမွာ အဲဒါမကိုင္ရင္ ဘယ္လိုမွ ဆက္သြယ္လို႔ မရဘူး။ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ မူးယစ္ရာဇာဆိုတာက အင္မတန္မွ ပါးတဲ့လူေတြ၊ ဒီေကာင္ေတြက မလြယ္ဘူး က်ေနာ္တို႔ လုပ္ရတာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒါ မကိုင္ရင္ ဘယ္လိုမွ လုပ္လို႔မရဘူး။” မူးယစ္ေဆး၀ါးႏွိမ္နင္းေရးကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လုပ္ေဆာင္မႈကို အစိုးရပိုင္း ဥပမာ- ျပည္နယ္အစိုးရ။ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရ၊ တပ္မေတာ္၊ ရဲ စတာေတြက ကူညီေပးလား။ “က်ေနာ္တို႔က အစိုးရရဲ႕ အကူအညီ။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ေဒသဆိုင္ရာတပ္တို႔ရဲတို႔ရဲ႕ အကူအညီ အနည္းအက်ဥ္းသာ မရဘူးဆိုရင္ ဒီအဖြဲ႔က မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး ဟုတ္လား။ သူတို႔ ကူညီပါတယ္ ကူညီႏိုင္သေလာက္။ ကူညီတယ္ဆိုတာက တႏိုင္းဘက္မွာ လုပ္တဲ့အခါက်လို႔ရွိရင္ က်ေနာ္တို႔ ေရွာေရွာရွဴရွဴေပါ့ေနာ္ သူတို႔ လုပ္ခြင့္ျပဳထားတယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္လည္း သူတို႔ ကူညီတယ္။ တခါတေလ က်ေနာ္တို႔ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕တ၀ိုက္မွာ ဘိန္းကိုအမ်ားႀကီးေပါ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရာင္းၾကတာေပါ့ေနာ္။ ဖရီး (လြတ္လပ္စြာ) ေရာင္းၾကတာ ဘာေျပာရမလဲ၊ တကယ့္လိုင္စင္ရ ဘိန္းေစ်းလိုျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္။ အဲလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာကို ၀င္ဖမ္းဖို႔အတြက္ ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔မွာ အခက္အခဲရွိတဲ့အခါမွာ တပ္ကို အကူအညီေတာင္းရပါတယ္။ ေတာင္းတဲ့ အခါက်ရင္ အခု က်ေနာ္တို႔တိုင္းမွဴးေပါ့ေနာ္၊ ေျမာက္ပို္င္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္တိုင္းမွဴးကိုယ္တိုင္ ကူညီေပးပါတယ္။ ကြန္မန္ဒိုေတြဘာေတြ ထည့္ေပးတယ္ က်ေနာ္တို႔ လုံျခဳံေရးအတြက္။ ၂ ခါေလာက္ က်ေနာ္တို႔ကို ကူညီဖူးတယ္တပ္က၊ ရဲကေတာ့ လူအင္အားလည္းမရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔ အဲလိုမ်ဳိးပုံစံ မကူညီႏိုင္ပါဘူး။ နည္းနည္းပါးပါးရပ္ကြက္ထဲမွာ မူးယစ္ေဆး၀ါးေရာင္းၿပီး ေသာင္းက်န္းေနတဲ့အိမ္ ၀င္ဖမ္းမယ္ဆိုတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ တခါတေလေတာ့ ရဲရဲ႕ အကူအညီ ယူရတာေပါ့။ အဲဒါမ်ဳိးေတြမွာ သူတို႔ ကူညီပါတယ္။” ပတ္ဂ်ာဆန္အဖြဲ႔က ဘိန္းခင္းဖ်က္တဲ့အခါမွာ ဘာျဖစ္လို႔အခက္အခဲၾကဳံရတာလဲ။ ဥပမာ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ထိန္းခ်ဳပ္ဂြင္တခ်ဳိ႔မွာဆို မသြားႏိုင္ဘဲနဲ႔ ခရီးတုံ႔ေနတာေတြ႔တယ္။ “အဲဒီဖက္မွာက်ေတာ့ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ဘိန္းခင္းက နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္ဘူး။ ဧကေပါင္း ေသာင္းနဲ႔ခ်ီရွိေနတယ္။ ရွိေနတယ္ဆိုတဲ့အခါ အဲဒီဘက္မွာ သို႔ေလာသို႔ေလာေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ က်ေနာ္တို႔ လူအင္အား (၁၂၀၀) စုၿပီးေတာ့မွ တခါသြားဖို႔ စီစဥ္ဖူးတယ္။ စီစဥ္ဖူးတဲ့အခါ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ဟိုး ခ်ီေဖြလမ္းဖက္ကို သြားခိုင္းလိုုက္တယ္။ အဲဒီ ကန္ပိုက္တီကုိ မသြားနဲ႔ဦး၊ လုံျခဳံေရးအေျခအေနက မေကာင္းဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ လုံျခဳံေရးမေပးႏိုင္ဘူးေပါ့ အဲဒီဘက္ေတြက်ေတာ့၊ ခ်ီေဖြလမ္းဖက္မွာသြား၊ အဲဒီဘက္မွာက်ေတာ့ လုံျခဳံေရးေပးမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ (အစိုးရဘက္က) ေျပာတာ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔လူေတြက အခ်ိန္လည္း နည္းနည္းရေသးတယ္ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ အခု လုံျခဳံေရးေပးတဲ့ဘက္ကို သြားၾကတာ။ ဆုံးျဖတ္လိုက္တာေပါ့ေနာ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ခ်ီေဖြလမ္းဘက္ကို သြားၾကတာ။ သြားတဲ့အခါ လမ္းမွာ ဒုကၡသုကၡေတြ အမ်ားႀကီးေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးမွ ေရာက္တယ္။ လမ္းမွာ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီဘိန္းစိုက္တဲ့အဖြဲ႔ေတြက၊ ဘိန္းခင္းပိုင္ရွင္ေတြက အင္အား ၄၀၀၊ ၅၀၀၊ ၆၀၀ ေလာက္ လမ္းမွာ ပိတ္ဆို႔ၿပီးေတာ့ ျပန္ၿပီးေတာ့ ခုခံေရာ။ သူတုိ႔က တုတ္ေတြ၊ ဓားေတြ၊ ေသနတ္ေတြ ပါတာေပါ့ကြာ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ရင္မဆို္င္လိုက္ရဘူး။ က်ေနာ္တို႔ တေနရာမွာ ရပ္နားၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ၂ ရက္ေလာက္ ေစာင့္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရွ႔ဆက္ၿပီး ျပသနာျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့အေနအထားရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ တုိင္းမွဴး (စစ္တိုင္းမွဴး) က ေရာက္ခ်လာတယ္ အဲဒီကို၊ ေရာက္ခ်လာၿပီးေတာ့ အဲဒီ ပိတ္ဆို႔ေနတဲ့လူေတြကို ရွင္းလင္းပစ္ဖို႔ ဖယ္ရွားေပးဖို႔ သူက ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ တိုင္းမွဴးတခြန္းေျပာလိုက္တာနဲ႔ အကုန္လုံးသူတို႔ ရဲွသြားၾကတာေပါ့။ ဘာမွလုပ္စရာေတာင္ မလိုေတာ့ဘူး တိုင္းမွဴးက ေျပာလိုက္တာနဲ႔ သူတို႔အကုန္လုံး ႐ုပ္သိမ္းသြားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က အဲဒီေန႔နဲ႔ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ဆက္သြားၿပီးေတာ့ ဘိန္းခင္းေတြ႔သမွ်ရွင္းလိုက္တဲ့အခါမွာ အဲဒီမွာ ဘိန္းခင္း ရွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ပဲ (ဧက) ေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘက္မွာ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းနဲ႔ တပတ္ေက်ာ္ေလာက္အခ်ိ္န္ ပုပ္သြားတာေပါ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီကေန ဘိန္းခင္းအမ်ားႀကီးရွိတဲ့ဘက္ကို သြားမယ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီဘက္ကို လုံျခဳံေရးမေပးႏိုင္ဘူး (တပ္က) ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီဘက္မွာ ငါတို႔ဗ်ဴဟာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ ၁၃ ဗ်ဴဟာဧရိယာျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ လုံျခဳံေရးက သူတို႔နဲ႔ပဲဆိုင္တယ္။ သူတို႔နဲ႔ပဲ ဆက္သြယ္ၿပီးလုပ္ၾကပါလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔သြားမယ့္လမ္းမွာ လူ ၅၀၀၊ ၆၀၀ ေလာက္ကို ေသနတ္ေတြ၊ တုတ္ေတြ၊ ဓားေတြနဲ႔ ျပန္ေစာင့္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေသနတ္မပါဘူးေလ၊ ဓားကေတာ့ ဘိန္းခင္းဖ်က္ဖို႔ပါၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ကို မုိင္းေတြ၊ ဘာေတြ ဆြဲမိုင္းေတြနဲ႔ ခ်တယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က ျပန္ဆင္းသြားၾကတာ။ ဆင္းသြားၿပီးေတာ့ ၀ိုင္းေမာ္မွာ စုေနတာ။ ဒီအဖြဲ႔မဆင္းလာခင္မွာ လူ (၂၀၀) အင္အားနဲ႔ အဲဒီကန္ပိုက္တီေဒသ ေမာ္စီတုန္းရြာဆီ သြားၾကတာ။ ၁၂၀၀ အဖြဲ႔ကေတာ့ အဲဒီခ်ီေဖြလမ္းမွာ ရွိေနတုန္းပဲ။ ၀ိုင္းေမာ္ကေန အင္အား ၂၀၀ ေလာက္ တက္သြားၾကတာ။ တက္သြားတဲ့အခါမွာ ရဲက ၂၀ ထည့္ေပးတယ္ ျပည္နယ္အစိုးရကေန။ ၁၃ ဗ်ဴဟာလက္ေအာက္မွာရွိတဲ့ စစ္တပ္အင္အားက ၅၀ ေက်ာ္ ၅၅ ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီအင္အားရယ္ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က လူ ၁၈၀ ေလာက္ေပါ့ေနာ္ ေပါင္းၿပီးေတာ့ သြားၾကတာ။ အင္အား ၃၀၀ ခန္႔ေပါ့ေနာ္။ ရဲနဲ႔၊ တပ္နဲ႔ ပတ္ဂ်ဆန္အဖြဲ႔နဲ႔ေပါင္းၿပီးေတာ့ ေမာ္စီတုန္းရြာကို ေရာက္ၾကတယ္။ ေရာက္ၿပီး ဘိန္းခင္းဖ်က္မယ္လည္းလုပ္ေရာ လူအင္အား (၁၀၀၀) ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ အဲဒီဘိန္းခင္းပိုင္ရွင္ေတြက က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ကို ၀ိုင္းထားေရာ၊ ၀ိုင္းထားၿပီးေတာ့ ကားေတြ၊ ဘာေတြရဲ႕ မွန္ေတြ ရိုက္ခြဲတယ္။ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ အကုန္႐ုိက္ခြဲ၊ လူေတြကိုလည္း ခဲနဲ႔ေပါက္၊ ဘတ္ဂြ (ေလးခြ) နဲ႔ပစ္ေပါ့ေနာ္။ အဲလိုျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တပ္ကေတာ့ ေသနတ္ကို မိုးေပၚေထာင္ေဖာက္ၿပီးမွ ေျခာက္လွန္႔လိုက္တာေပါ့ေနာ္။ ေျခာက္လွန္႔လိုက္ေတာ့ ရန္မူတဲ့ကိစၥက ရပ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရိကၡာေတြလည္း အလုခံရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က ကဲ ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္ေနေတာ့ရင္လည္း ျပန္ေခါက္ရင္ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါမွာ သူတို႔လည္းသေဘာတူတယ္။ ဂ်ီ၀မ္းႀကီးကလည္း ျပန္ေခါက္ခဲ့တာ ေကာင္းတယ္၊ မဟုတ္ရင္ ေသြးထြက္သံယိုမႈေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေခါက္ခဲ့တာ။ ေခါက္ခဲ့ၿပီးေတာ့မွ ခ်ီေဖြလမ္းဖက္ကလာတဲ့ (၁၂၀၀) နဲ႔ အဲဒီ ၂၀၀ နဲ႔ေပါင္းၿပီးေတာ့ စုစုေပါင္း (၁၄၀၀) အင္အားက ၀ိုင္းေမာ္မွာ စုေနလိုက္တာ။ အစကေတာ့ တိုင္းမွဴးက ေနျပည္ေတာ္မွာ ေလးလပတ္အစည္းအေ၀းလုပ္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ သူနဲ႔ ေဆြးေႏြးလို႔မရဘူး။ တင္ျပလို႔မရဘူးျဖစ္ေနတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီမွာ စုေနၾကတာ။ တိုင္းမွဴးေရာက္လာတဲ့ ရက္အထိ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ တိုင္းမွဴးေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီအေျခအေန ျပန္တင္ျပတဲ့အခါမွာ။ ဒါမတိုင္ခင္ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းမွဴး ျပန္မေရာက္လာခင္မွာ နည္းနည္းပါးပါးသတင္းရတာက တုိင္းမွဴးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လူေတြနဲ႔ ဖုန္းနဲ႔ေျပာၾကတဲ့အခါမွာ တိုင္းမွဴးက တိုင္းမွဴးကို တင္ျပၾကည့္တဲ့အခါမွာ တုိင္းမွဴးက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ‘ဘိန္းခင္းေတြတကယ္ရွိသလား’ လို႔ သူက ေမးတယ္။ အမ်ားႀကီးပဲလို႔ ေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူက ‘ဟာ ဒါဆို ခ်န္ထားလို႔ဘယ္ရမလဲ၊ တပင္မက်န္ခုတ္ၾကကြာ’ တဲ့။ ‘ေနဦး၊ ငါတက္လာတဲ့ အခါ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာလုပ္ရေအာင္’ တဲ့ ေျပာေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ေစာင့္ ေစာင့္နဲ႔ တိုင္းမွဴးလည္းေရာက္လာေရာ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ျပန္ၿပီးေမးၾကည့္တဲ့အခါမွာ “ဟာ မျဖစ္ဘူး၊ မင္းတို႔နဲ႔ ငါမလုပ္ေတာ့ဘူးကြာ” တဲ့ အဲလိုျဖစ္လာေရာ။ တိုင္းမွဴး ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ေကဘီစီက လူႀကီးတေယာက္နဲ႔ တိုင္းမွဴးနဲ႔ စကားေျပာၾကတဲ့အခါမွာ “မလုပ္ေတာ့ဘူး လုံျခဳံေရးမေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ သြားစရာလည္ းမလိုေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ ျပည္နယ္အစိုးရ ကေနၿပီးေတာ့မွ ေစလႊတ္ထားတဲ့ ဌာနေပါင္းစုံကလူေတြပါတဲ့ အဲဒီအဖြဲ႔ကပဲ ဘိန္းဖ်က္ေနတယ္၊ ေန႔တိုင္းဖ်က္ေနတယ္၊ သူတို႔ဖ်က္ေနတာ လုံေလာက္ပါတယ္၊ မင္းတို႔ ဘာမွ မလုပ္နဲ႔။ မင္းတုိ႔က ေကအုိင္ေအ (ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္) နဲ႔ ပတ္သက္ေနတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ ဒီမွာ သတင္းေတြ ေရာက္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ငါက၊ ေကအိုင္ေအက အစိုးရနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူ ထားတာ မဟုတ္ဘူး ေလာေလာဆယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ မင္းတို႔ ေကအုိင္ေအနဲ႔ပတ္သက္တယ္ ဆိုတဲ့ဟာ ငါ့ဆီမွာ သတင္း၀င္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ မင္းတို႔နဲ႔ငါ ေပါင္းၿပီးလုပ္လို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့လည္း မင္းတို႔က တရား၀င္အဖြဲ႔အစည္းလည္းမဟုတ္ဘူး။” ဘာညာနဲ႔ တိုင္းမွဴးလည္း အဲလိုေျပာတယ္။ ျပည္နယ္အစိုးရလည္း နယ္လုံ၀န္ႀကီးကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို အဲလိုေခၚေျပာတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က လက္စမသတ္ႏိုင္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ေရွ႔ဆက္သြားရဖို႔မရဘူးျဖစ္သြားတာေပါ့။ အာဏာပိုုင္ေတြရဲ႕ အကူအညီက လုံး၀မရႏိုင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတာေပါ့။ လူထုကေတာ့ မရဘူး။ သူတို႔က ဖ်က္ကိုဖ်က္မယ္ပဲ။ ဘိန္းခင္းဧက ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီးရွိေနတဲ့ဟာကို ငါတုိ႔ျမင္ခဲ့တယ္၊ အဲဒါကို မဖ်က္လို႔ရွိရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ မရဘူးဆိုၿပီးေတာ့ အတင္းသြားမယ္ျဖစ္ျပန္ေရာ၊ အဲဒါနဲ႔ကို ဟိုအဖြဲ႔ေတြ ကလည္း ဆင္းလာတုန္းက အဲဒီ လမ္းမွာ တံတားတခုနားမွာ လူအင္အား ၁ ေထာင္ေလာက္နဲ႔၊ လက္နက္အျပည့္အစုံကိုင္တယ္ဗ်ာ အဲဒါက်ေတာ့ လက္ပစ္ဗုံးေတြ ဘာေတြေတာင္ ပါတယ္ဗ်ာ ေစာင့္ေနၾကတာ။ ဘိန္းခင္းပိုင္ရွင္ဘက္ကလို႔ ေျပာရမယ္ေပါ့ ကမ္ပိုက္တီလမ္းမွာေလ။ ဟုိလူေတြကလည္း ေစာင့္ေနေရာ၊ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ကလည္း တက္မယ္တကဲကဲျဖစ္ေနေရာ၊ အဲလိုျဖစ္ေနတဲ့အေနအထားမွာ ၀ိုင္းေမာ္ၿမိဳ႕မွာ လူေထာင္ခ်ီၿပီး ဒီလိုစုျပဳံေနမယ္ဆိုရင္ ရပ္ကြက္ေနျပည္သူေတြအတြက္ မ်က္စိေနာက္စရာလည္းျဖစ္မယ္။ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ က်န္းမာေရးအတြက္လည္း ၾကာလာရင္ ညစ္ပတ္တာနဲ႔ အနံ႔အသက္ေတြနဲ႔ ဘာနဲ႔ အဲလိုျဖစ္မယ္။ ေနာက္ ကေလးေတြရဲ႕ စာေမးပြဲကလည္း နီးေနၿပီ၊ တခ်ဳိ႔က မနက္ျဖန္ သန္ဘက္ခါ ေျဖေတာ့မယ္။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ လည္း နီးလာၿပီ။ စာက်က္ရမယ့္အခ်ိန္ဟုတ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ၿမိဳ႕ျပင္တေနရာမွာ စခန္းခ်မယ္ဆိုၿပီး လုပ္ၾကတာ။ လုပ္ၾကတဲ့အခါ အထက္မွာ တားပစ္လိုက္ေရာအဲဒီမွာ။ သက္ဆိုင္ရာက တားေရာ၊ ရဲေတြကတား၊ ခ်ီေဖြလမ္းဆုံမွာက်ေတာ့ စစ္တပ္စခန္းရွိတာကိုး။ အဲဒီကေန အျပတ္တားပစ္လိုက္တာ။ ဘယ္သူမွ ဒီကေန ေက်ာ္လို႔မရဘူး။ ေက်ာ္လို႔ရွိရင္ ငါတို႔လည္း အထက္က အမိန္႔အရ ပစ္ရေတာ့မွာပဲတဲ့ အဲလိုျဖစ္လာေရာ။ အဲလိုျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ အခု အဲဒီေနရာမွာ ရပ္ေနၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အေနအထားက အဲေလာက္ပါပဲ။” ဘိန္းခင္းေတြဖ်က္ဆီးမႈအေတြ႔အၾကဳံအရ ဘိန္းခင္းပိုင္ရွင္သူေတြက ဘယ္သူေတြလဲ။ ဘိန္းစိုက္ အလုပ္သမားေတြက ဘယ္သူေတြလဲ။ “ဒီလိုေပါ့ေနာ္ ရွင္းေအာင္ က်ေနာ္ေျပာျပပါ့မယ္။ ဘိန္းခင္းပိုင္ရွင္အမ်ားစုက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္တာကေတာ့ တဘက္ႏိုင္ငံကေပါ့ေနာ္။ တဘက္ႏိုင္ငံဆိုတာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ မီဒီယာမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အသုံးအႏွဳံးကလည္းပဲ တဘက္ႏိုင္ငံလို႔ပဲ သုံးစြဲတယ္ေလေနာ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ကလို႔ ေျပာရင္ တ႐ုတ္ျပည္တျပည္လုံးဆိုင္ရာ သူတို႔က အဲလိုလည္း မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ေနမွာေပါ့။ အဲဒီဘက္က ေငြရွင္ေတြ မိန္းမေတြေရာ၊ ေယာက္က်ားေတြေရာပါတယ္။ အမေလး သူတို႔က ေငြထုပ္ပိုက္ၿပီးလာၾကတာ။ လာၾကတယ္။ သူတို႔က အရင္းစုိက္ထုတ္ၿပီးေတာ့မွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔က အဲဒီေငြရွင္အုပ္စုတခုက ဧက (၃၀) ေလာက္မွ မျပည့္ရင္ မလုပ္ဘူးတဲ့။ ဧက (၃၀) အထက္လုပ္မွပဲ သူတို႔တြက္ေျခကိုက္လို႔ပါတဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ေဒသခံလူေတြက ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့ ဘာေျပာရမလဲ ေတာႀကီးျဖစ္ရင္ျဖစ္ေနမယ္။ ေလွကားထစ္စိုက္စားတဲ့ေနရာလည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ျမက္ခင္းရွိတဲ့ေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါကို လက္ညိႇဳးထိုးၿပီး ဒါက က်ေနာ့္ေျမကြက္ေတြပါ၊ က်ေနာ့္ယာခင္းပါ က်ေနာ့္ရဲ႕ပိုင္တဲ့သစ္ေတာေတြေပါ့ ဘာညာလုပ္ၿပီးေတာ့မွ တဧကမွာ တႏွစ္မွာ ဘယ္ေလာက္ေပးပါဆိုၿပီးေတာ့ လုပ္တာ။ ေဒသခံေတြက လုပ္တာ။ ေဒသခံေတြက အဲဒီလို လက္ညိွဳးထိုး၊ ဟုိလူေတြက အဲဒါကို စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီး လုပ္ၾကတာ တခ်ဳိ႔ဟာေတြေပါ့ေနာ္။ အဲဒါေတြက ဧက ၃၀ အထက္လုပ္ၾကတာ အုပ္စုေတြက၊ တခ်ဳိ႔က်ေတာ့ တေယာက္တည္း။ တခ်ဳိ႔က်ေတာ့ ေငြေပါင္းထားတဲ့ group အုပ္စုေပါ့။ အဲဒါမ်ဳိးလုပ္ၾကတဲ့အခါမွာ စက္ေတြ၊ ယႏၱရားေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ား အႀကီးအက်ယ္ ခင္ဗ်ား အကုန္လုံး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အတားအဆီးမရွိလုပ္ၾကတာ။ ေနာက္တခုက ဘာလဲဆိုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးလုပ္တာ ဘယ္သူေတြလဲဆိုေတာ့ ေဒသခံေတြေပါ့ေနာ္၊ ဟိုနား ဧက၀က္၊ တဧကေလာက္၊ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ လုပ္ၾကတာ။ ေဒသခံဆင္းရဲသားေတြ ဧက၀က္ေလာက္တို႔၊ ဧက၀က္ေတာင္ မျပည့္တဲ့ဟာတို႔ ဆင္းရဲသားေတြ လုပ္စားၾကတာ။ အဲဒီဟာ သူတို႔ရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ေျပာၾကတာ။ ဟိုမွာ ေငြေၾကးအေျမာက္အမ်ား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံၿပီးေတာ့မွ တကယ့္စီးပြားေရး၊ စီးပြားျဖစ္စိုက္ၾကတဲ့ လူေတြရဲ႕ ကိစၥကိုက်ေတာ့ မေျပာၾကျပန္။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ဒီမွာက်ေတာ့ တကယ့္စီးပြားေရးအရ ဘာလဲဆိုရင္ ဘိန္းက တဧကမွာ ဆယ္ပိသာေက်ာ္ေလာက္ ထြက္တယ္ဆိုပါစို႔ေနာ္။ ဧက ၁ ေသာင္းဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ထြက္မလဲ ဟုတ္လား၊ သိန္းဂဏန္း ထြက္လာမယ္ေလ ပိသာ။ အဲလိုဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ သိန္းဂဏန္းဆိုရင္ တန္ခ်ိန္မ်ားစြာ ထြက္ၿပီေပါ့။ အဲဒါကို ေရာင္းတဲ့အခါမွာ တပိသာကို ဘယ္ေလာက္ရမယ္မွတ္လဲ၊ အရင္တုန္းက ၄၊ ၅ သိန္းပဲ။ အခုက အျပင္မွာ သိန္း ၂၀ အထက္ရွိတယ္။ သူတို႔ေျပာျပခ်က္အရဆိုရင္ ဟိုး ကြမ္ဂ်ဳိးဖက္အေရာက္ဆိုရင္ ဗမာေငြ သိန္းတရာေလာက္ရတယ္ တပိသာကို၊ အဲဒါဆို ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ေလ တ႐ုတ္ေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ လုပ္ငန္းရွင္ေတာ့ မေျပာလို ပါဘူး စီးပြားေရးသမားေတြ၊ ၀ိသမေလာဘသမားေတြက လာၿပီး အလုအယက္အဲဒီမွာ ဘိန္းလာစိုက္ၾကတယ္။ အဓိကအားျဖင့္ စိုက္တာမ်ားတာကေတာ့ ကန္ပိုက္တီတေလ်ာက္ေလ။ ကန္ပိုက္တီသြားတဲ့လမ္း ဘယ္ညာမွာ အျပည့္ရွိတယ္။ မ်က္စိတဆုံးပဲ တခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ အဲလိုရွိတယ္။ အဲဒီဥစၥာကို ေဒသခံအာဏာပိုင္ေတြက အဲဒီဘက္ကုိ က်ေနာ္တို႔ကို လုံး၀မသြားခိုင္းဘူး။ အဲဒီဘက္ လုံျခဳံေရးမေပးႏိုင္ဘူးတဲ့၊ အဲဒီဘက္မွာ အႏၱရာယ္ရွိတယ္၊ ဘာညာေပါ့ေျပာေနတယ္။ အႏၱရာယ္က ဘယ္သူရွိမလဲ ျပန္စဥ္းစားတဲ့အခါမွာ အဲဒါက အစိုးရထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့နယ္ေျမေလ။ သူပုန္လည္းမရွိဘူး။ ဘာမွ မရွိဘူးအဲဒီမွာ။ ဘာေျပာရမလဲ။ မယုံသကၤာျဖစ္တာေပါ့၊ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဘိန္းခင္းေတြပဲျဖစ္မွာပဲ ဆိုၿပီးေတာ့။ ပိုၿပီးေတာ့ ေဒါသူပုန္ထလာၾကေရာ ျပည္သူလူထုက။ ဘိန္းခင္းေတြကို သူတို႔က အကာအကြယ္ေပးထားတယ္ဆိုတဲ့အေတြးက ၀င္လာေရာ။ ဘိန္းခင္ေတြမွာ သူတို႔က ရွယ္ယာပါသလားေတာင္မသိဘူးဆိုတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္လာျပန္ေရာ။ အဲလိုျဖစ္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေဒါသူပုန္ထၾကတာေပါ့ အဲဒီႏွစ္ဘက္က။ ဘိန္းခင္းဖ်က္တဲ့အဖြဲ႔က ဓာတ္ပုံရိုက္လို႔ တပ္ကဗုိလ္ႀကီးက တားျမစ္ၿပီး ဓာတ္ပုံဖ်က္ခိုင္းလို႔ မေန႔ကအေျခအတင္ျဖစ္တယ္လုိ႔ၾကားတယ္။ အဲဒီေနရာမွာပဲ ပတ္ဂ်ာဆန္အဖြဲ႔ ရွိတုန္းပဲလား။ “အဲဒီမွာပဲ ရွိေနၾကေသးတယ္၊ အခုေလာေလာဆယ္က (ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၂ ရက္)။ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ အဲဒီမွာပဲ ရွိေနၾကေသးတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ အခုက အဲဒီကိစၥကို အဲဒီေနရာမွာ ဆက္ၿပီးေနလို႔မျဖစ္ဘူး။ အဲဒီတပ္စခန္းနဲ႔ အလွမ္းေ၀းတဲ့ေနရာမွာ စခန္းခ်ၾကပါ။ ေရွ႕ဆက္မယ္ မဆက္ဘူးဆုိတာကလည္း ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ကေနၿပီးေတာ့မွ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၿပီးေတာ့မွပဲ ေရွ႕ဆက္လို႔ရမယ္ဆိုရင္လည္း ဆက္ေပါ့ကြာ၊ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တႀကီးနဲ႔ အဲလိုရွိၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဒီမွာ ၾကိဳးစားေနတာပါပဲ။” ပတ္ဂ်ာဆန္အဖြဲ႔ကို ေကဘီစီ အဖြဲ႔က ဦးေဆာင္လုပ္တယ္ဆိုရင္ မွန္လား။ “မမွန္ဘူးဗ်၊ မမွန္ဘူး။ ေနရာတိုင္းမွာ ကိုယ့္နည္းကိုယ္ဟန္နဲ႔ လုပ္ၾကတာေတြက ရွိေနတယ္ေလ။ ဥပမာေျပာမယ္ဆိုရင္ ေကဘီစီမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကက္သလစ္အသင္းေတာ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလားတူေကာ္မတီမ်ဳိးကို ဖြဲ႔စည္းထားတာက ဆယ္ႏွစ္မကဘူး။ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ သိပ္ၿပီးအေျခအေနဆိုးလာတဲ့အခါမွ ဒီဟာေတြက ေပါင္းစည္းသြားတဲ့သေဘာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အခုက ေကဘီစီက အင္အားမ်ားတာေပ့ါေနာ္၊ လူဦးေရမ်ားတာေပါ့။ မ်ားတဲ့အခါက်ေတာ့ ပတ္ဂ်ာဆန္အဖြဲ႔မွာက်ေတာ့လည္း ေကဘီစီက သူ႔ဟာသူ လူဦးေရမ်ားလာတဲ့သေဘာျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကက္သလစ္ေရာ၊ ေကဘီစီေရာ၊ ၿပီးေတာ့မွ အဂၤလီကန္ေရာေပါ့ေနာ္။ တျခားအသင္းေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္၊ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ အားလုံးက တက္ညီလက္ညီ တမ်ဳိးသားလုံးရဲ႕ တာ၀န္တရပ္အေနနဲ႔ လုပ္ၾကတာပဲ။ အဲဒါကို ဘယ္သူမွ ငါတို႔ကို ကူညီမယ့္လူ မရွိေတာ့ ငါတို႔ကပဲ ထလုပ္ရေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့ လုပ္ၾကတာပဲ။” ဦးတူးေရာ္ အခု ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ေနတာ ဒီကိစၥပဲလား။ နည္းနည္းရွင္းျပပါလား။ “ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီကိစၥေတြကို လတ္တေလာကိစၥေတြေရာ အားလုံးတင္ျပဖို႔ ေရာက္လာတာ ေပါ့ေနာ္။ ေလာေလာဆယ္လည္း ဟိုမွာ hot issue သိပ္အေရးႀကီးေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘိန္းခင္းထဲမွာ ဘိန္းျခစ္တဲ့ရာသီကလည္း ေရာက္ေနၿပီေလ။ ဘိန္းကလည္း စၿပီးေတာ့ ျခစ္ယူေနၾကၿပီဆိုေတာ့ တရက္ဆိုရင္လည္း တရက္ အေရးႀကီးလာၿပီ။ မတ္လ ၂၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ျခစ္လို႔ၿပီးေလာက္ၿပီ။ အားလုံးျခစ္ယူလို႔ ၿပီးေလာက္ၿပီ။ ဘိန္းျခစ္တဲ့ရာသီကုန္သြားတယ္ေပါ့။ ဘိန္းျခစ္ရာသီကုန္မွ သြားရင္ေတာ့ ဘာမွ မထူးဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ ဘိန္းကို အားလုံးမျခစ္ယူခင္မွာ ရွိတဲ့ဘိန္းခင္ေတြ အကုန္လုံး ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ အဲဒီဟာက ဟိုမွာေရာက္ေနတဲ့ လူထုရဲ႕ဆႏၵပဲ။” ဦးတူးေရာ္ ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒီကိစၥကို ဘယ္သူေတြနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေဆာင္ရြက္မလဲ။ လႊတ္ေတာ္တင္မလား။ အစိုးရနဲ႔ေတြ႔မလား။ “ေနျပည္ေတာ္မွာ အဓိကေတာ့ လႊတ္ေတာ္ပါပဲ။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို တင္ျပတယ္။ လႊတ္ေတာ္မွာသက္ဆုိင္တဲ့ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ က်ေနာ္တို႔ ၀ို္င္းေမာ္ၿမိဳ႕နယ္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြရွိတယ္ေလ။ မဲေပးၿပီးေတာ့မွ တာ၀န္ေပးလိုက္တဲ့၊ က်ေနာ္တို႔ေဒသအေရး လႊတ္ေတ္ာမွာ တင္ျပေပးဖို႔၊ ေဆြးေႏြးေပးဖို႔ အေရးႀကီးအဆိုအျဖစ္ တင္သြင္းၿပီးေတာ့မွ ေဆြးေႏြးဆုံးျဖတ္ေပးဖို႔ အဲလိုလုပ္ႏိုင္ဖို႔ရန္အတြက္ သူတို႔ကို အခ်က္အလက္ေတြ ေပးၿပီးေတာ့မွ သူတို႔ကို တင္ျပထားတာေပါ့။ “အန္အယ္လ္ဒီကေန တင္မွာပါ။ ၀ိုင္းေမာ္ၿမိဳ႕နယ္မွာ မဲေပးၿပီးေစလႊတ္ထားတာကေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီကပဲ။ အန္အယ္လ္ဒီကပဲ က်ေနာ္တို႔ ၀ိုင္းေမာ္ၿမိဳ႕နယ္မွာ မဲႏိုင္ထားတယ္။ အခု လႊတ္ေတာ္မွာ ေရာက္ေနတာကလည္း အန္အယ္လ္ဒီက ကိုယ္စားလွယ္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူတို႔ကို က်ေနာ္တို႔ လႊတ္ေတာ္မွာ အဆိုတင္သြင္းေပးဖို႔ က်ေနာ္တို႔ တင္ျပထားတာ။ သူတို႔လည္း အခု အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အေရးႀကီးအဆုိအျဖစ္ ေဆြးေႏြးႏိုင္ဖို႔၊ ဆုံးျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ သူတို႔ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။”
Live

About DVB

The Democratic Voice of Burma (DVB) publishes daily independent news and information across Myanmar and around the world by satellite TV and the internet. DVB was founded in 1992 and is registered as a non-profit association in Thailand.

Follow Us

© Democratic Voice of Burma 2024