အမိႈက္ေကာက္ျခင္းလုပ္ငန္းကို ပထမဆံုး စလုပ္သူမ်ားမွာ ကူညီမႈအသင္းနွင့္ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးကြန္ရက္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သိမ္ႀကီးေစ်းတ၀ိႈက္၌ အမိႈက္ေကာက္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရာတြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္က ခြင့္မျပဳသျဖင့္ အမိႈက္သိမ္းျခင္းလုပ္ငန္းကို မလုပ္ၾက ရေတာ့ေပ။ ၿမိဳ႕ေတာ္ သန္႔ရွင္းေရးနွင့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းမ်ားနွင့္ ျပည္သူမ်ားပါ ပါဝင္သင့္သည္ဆိုေသာ အျမင္ကို ထိုအဖြဲ႔မ်ားက စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ တနည္းေျပာရလွ်င္ စားစရာမရွိ၍ တအိမ္ဝင္ တအိမ္ထြက္ ေတာင္းရမ္းသူမ်ား၊ ခြက္တလံုးေရွ႕ခ်ကာ အလွဴခံ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ သူမ်ားကို ေပးကမ္းၾကသလို၊ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္မ်ား စြန္႔ၾကဲၾကသလို လမ္းေဘးရွိ အမိႈက္မ်ားကို ေကာက္ေပးၿပီး ထိုအခ်ိန္ကာလေလး အတြင္း လမ္းေဘးမွ အမိႈက္မ်ား သိမ္းဆည္းကာ သန္႔ရွင္းေအာင္ လုပ္လုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဖာ္ျပပါအဖြဲ႕မ်ားက သိမ္ႀကီးေစ်းတ၀ိႈက္၊ အမိႈက္သိမ္းျခင္းလုပ္ငန္း လုပ္ဖို႔ တင္ျပရာတြင္ စည္ပင္သာယာက သူတို႔လုပ္ငန္းကို ထိခိုက္သည္။ ေသးသိမ္ေစသည္ဟု ယူဆသလားမသိ။ ခြင့္မျပဳခဲ့ေပ။ အမိႈက္သိမ္းျခင္းလုပ္ငန္းေလးကိုပင္ မေပးေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္၏ ေသးသိမ္ေသာ စိတ္ဓာတ္မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္တခုလံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ေပးလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္က ပံုမွန္အမိႈက္သိမ္း၏။ အမိႈက္ရွင္းသည္၊ ရႈပ္သည္ဆိုသည္ထက္ သူတို႔သာ အမိႈက္သိမ္းလုပ္ငန္းနွင့္ ပတ္သတ္သည္ဟု ယူဆထားၾကေလသည္။ အေရးႀကီးသည္မွာ အမိႈက္သိမ္းျခင္းထက္ အမိႈက္မခ်ဖို႔က အေရးႀကီးသည္။ ထိုသည္မွာလည္း ျပည္သူမ်ား၏ အသိေရခ်ိန္ျမင့္မားဖို႔နွင့္ တုိင္းျပည္ဖြဲ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ လိုအပ္သည္။ အာရွတြင္ အသန္႔ရွင္းဆံုး၊ အမိႈက္မရွိေသာ နုိင္ငံမွာ စကၤာပူျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ အမိႈက္မပစ္ရ။ လမ္းသြားလွ်င္ စီးကရက္ မေသာက္ရ။ စီးကရက္တိုမျဖစ္ရ။ စသျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းထိန္းသိမ္း ထား၏။ ထိုသုိ႔ျဖစ္ဖို႔မွာလည္း စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔သည္ အဓိက နံပါတ္တစ္ ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္လူတုိင္းက ကိုယ့္ၿမိဳ႕၊ ကိုယ့္ရပ္ကုိ သန္႔ရွင္းေအာင္ထားမည္ဆိုေသာ အသိစိတ္ဓာတ္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္လိုအပ္ခ်က္မွာ အဆင့္အတန္း ျမင့္မား ၿပီး ပညာတတ္မ်ား ျဖစ္ဖို႔ပင္။ ျမန္မာနုိင္ငံတြင္ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးပင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ေနျပည္ေတာ္မွာပင္ျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေပၚတြင္ အမိႈက္မပစ္၊ ကြမ္းတံေတြးမေထြး၊ ေဆးလိပ္တိုမပစ္ဖို႔မွာ နုိင္ငံစီးပြားေရး ေကာင္းဖို႔ကို အရင္ လုပ္ရေပမည္။ ေနာက္မွ ျပည္သူလူထုက ကိုယ့္ၿမိဳ႕သန္႔ရွင္းေအာင္ ပညာေပးမႈမ်ား လုပ္ရေပမည္။ အသိ တရားကင္းမဲ့သလို စီးပြားေရးက်ပ္တည္းကာ ေန႔တဓူဝ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားၿပီး ထမင္းတစ္နပ္ အတြက္ မိုးလင္း မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္လုပ္ေနရသူမ်ားအဖို႔ အမိႈက္မခ်ရမွာလည္း သိမည္မဟုတ္။ အမိႈက္သိမ္းရမွာလည္း သိမည္ မဟုတ္ေပ။ သူတို႔သိသည္မွာ သူတို႔ထမင္းနပ္မွန္ေရးနွင့္ ဘဝရွင္သန္ေအာင္ ဘယ္လိုရုန္းကန္ရမလဲဆိုေသာ အေတြးတခုသာ ရွိပါသည္။ သန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိေသာ ျပည္သူအားလံုး အမိႈက္မခ်ရန္ အသိတရား ရွိဖို႔မွာ သူတို႔၏ ေနေရး၊ စားေရး၊ ဝတ္ေရးကို မည္မွ်ကူညီပံ့ပိုးထားသလဲဆိုသည့္အေပၚတြင္ မူတည္သည္။ ယေန႔ အမိႈက္ေကာက္သူမ်ားသည္ တေနရာရွင္းလင္းသြားေသာ္လည္း ေနာက္တေန႔ မေကာက္လွ်င္ ျပန္ပြသြားမည္ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္အသီးသီး ၿမိဳ႕နယ္အသီးသီး၊ တုိင္းအသီးသီး အမိႈက္ လိုက္ေကာက္ေနသူ မ်ားမွာ အမိႈက္ေကာက္ျခင္းလုပ္ငန္းကုိသာ လုပ္ကိုင္ေနၾကသူမ်ားမဟုတ္ေပ။ ေလာကတြင္ အမိႈက္မ်ား ရွိ၏။ အမိႈက္ဆိုသည္မွာ ေလာကတြင္ သံုးမရေသာ ပစၥည္း၊ စြန္႔ ပစ္ထားေသာ ပစၥည္း၊ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႕ေနေသာ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ကာ အသံုးမဝင္၍ စြန္႔ပစ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ လူေလာကရွိ လူမ်ားၾကားတြင္လည္း လူ႔အသိုင္းအဝုိင္းကို အက်ိဳးမျပဳ၊ နုိင္ငံကို အက်ိဳးမျပဳပဲ မိမိ၏ အက်ိဳးစီးပြားနွင့္ အတၱအေပၚတြင္သာ တံခြန္ထူထား သူမ်ားရွိ၏။ ထုိသူမ်ားမွာလည္း အမိႈက္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာ- ဂဠဳန္ဦးေစာလိုလူမ်ိဳးကို လူ႔ေလာက၏ အမိႈက္ဟု ေခၚရမည္။ သူသည္ မည္မွ်ပင္ ေတာ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ညံ့သည္ျဖစ္ေစ သူ႔အာဏာရေရးအတြက္ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး ခ်စ္ခင္ေလးစားအားထားရေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လို ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး၊ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားလို သမာသမတ္က်ေသာ လူေတာ္မ်ားကို သတ္ျဖတ္လိုက္သည့္အတြက္ လူ႔ေလာက၏ အမိႈက္ျဖစ္သြားပါသည္။ မိမိအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ျပည္သူမ်ား၏ေသြး၊ ေခၽြးကို အသံုးခ်သူမ်ားမွာလည္း အမိႈက္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ျပည္သူလူထုကို နွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္း ေခါင္းပံုျဖတ္ေသာ သူမ်ားမွာလည္း အမိႈက္မ်ား ျဖစ္၏။ ထိုအမိႈက္မ်ားကို ေကာက္ယူကာ မီးတင္ရိႈ႕ၾကရမည္။ တုိင္းျပည္အတြက္ အမိႈက္ကို အရင္ရွင္းပစ္မွသာ သန္႔ရွင္းေသာ နုိင္ငံတခု ျဖစ္လာေပမည္။ သမၼတဦးသိန္းစိန္က သန္႔ရွင္းေသာ အစိုးရျဖစ္ဖို႔၊ ေကာင္းမြန္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရွိဖို႔ သူအာဏာစရ လာကတည္းက တဖြဖြ ေျပာဆုိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ တုိင္းျပည္ကုိ သန္႔ရွင္းေအာင္ လုပ္မသြားနုိင္ခဲ့ေပ ပထမ ၅ နွစ္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေနာက္ ၅ နွစ္ဆိုလွ်င္လည္း သန္႔ရွင္းေအာင္ လုပ္နုိင္မည့္ အေျခအေနကို မေတြ႔ရေပ။ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အျမစ္တြယ္လာေသာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈနွင့္ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈမွာ အုပ္ ခ်ဳပ္ေရးပို္င္းတြင္ လႊမ္းမိုးထားေလသည္။ ယခင္အစိုးရအဆက္ဆက္က ထိုကဲ့သို႔ အက်င့္ပ်က္ေသာ အမိႈက္မ်ားကို မဖယ္ရွားနုိင္သည့္ အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းတြင္ လႊမ္းမုိးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ကုန္သြယ္ေရးဌာန၊ တရားေရးဌာန၊ အခြန္ဌာန စသည္စသည္ျဖင့္ ဝင္ေငြေကာင္းေသာ ဝန္ႀကီးဌာနတုိင္းတြင္ အမိႈက္မ်ားေတာင္ လိုပံုေနသည္။ ယခု ၅နွစ္တာ ကာလ လူထုေထာက္ခံမႈ မရသည္မွာ သမၼတဦးသိန္းစိန္သည္ ထိုအမိႈက္မ်ားကို မရွင္းနိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးဌာနမ်ားကအစ အက်င့္ပ်က္မႈမွာ အျမစ္တြယ္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုအျမစ္ကိုဖ်က္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ေပ။ ယခု အန္အယ္လ္ဒီ ဥကၠ႒ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိယ္တုိင္ ဦးေဆာင္ကာ အမိႈက္ေကာက္ေရး လုပ္ငန္းကို စတင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ထိုအမိႈက္ေကာက္လုပ္ငန္းမွာ ယခင္နာေရးကူညီမႈအသင္းနွင့္ လူမႈေရး လုပ္ငန္းမ်ား၏ အဆက္ျဖစ္ပါသည္။ ယခုမွ စတင္ျခင္းမဟုတ္။ မိမိတို႔ လုပ္ငန္းမ်ားကို ဖ်က္၍ ေန႔စဥ္ ေကာက္နုိင္မည္မဟုတ္။ တပတ္တရက္ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လူတုိင္းတြင္ အမိႈက္ေကာက္ဖို႔ တာဝန္ရွိသည္ဆိုေသာ အသိစိတ္ဓါတ္ကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရြးေကာက္ခံအမတ္မ်ားပါဝင္ အမိႈက္ေကာက္ၾကမည္ျဖစ္၏။ တပတ္တရက္ပင္ ေကာက္ေကာက္၊ တလတခါပင္ေကာက္ေကာက္ မိမိတို႔သည္ အမိႈက္မ်ားေကာက္ပစ္ရမည္။ သန္႔ရွင္းေစရမည္ဆိုေသာ စိတ္ဓာတ္ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အမိႈက္မပစ္ရန္လည္း လူထုကို စည္းရံုးသိမ္းသြင္းရေပမည္။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ေန႔စဥ္အသံုးအေဆာင္ထဲမွ စြန္႔ပစ္အမိႈက္မ်ားကို ေကာက္ယူသန္႔ရွင္းၾကသလို အနွစ္သာရတုိင္းျပည္တြင္ အသံုးမက်ေတာ့ေသာ လူေလာက၏ အမိႈက္လိုစိတ္ဓာတ္၊ အမိႈက္လိုလူမ်ားကိုလည္း ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ လုိပါသည္။ အမိႈက္ေကာက္ျခင္းအလုပ္ကို ေပၚျပဴလာအလုပ္တခု၊ လူထုကို စည္းရံုးေရးသက္သက္မဟုတ္ပဲ ေလးနက္ေသာ အသိျဖင့္ အမိႈက္ေကာက္ျခင္းကို လုပ္သင့္၏။ ပို၍ေကာင္းသည္မွာ စင္ကာပူနုိင္ငံလို အမိႈက္မေကာက္ရေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုသည္။ အမိႈက္မပစ္လွ်င္ အမိႈက္ေကာက္စရာ မလို။ အမိႈက္မရႈပ္လွ်င္ အမိႈက္ရွင္းစရာ မလိုေပ။ ထိုသုိ႔ အန္အယ္လ္ဒီ အစိုးရက လုပ္နုိင္လွ်င္ အန္အယ္လ္ဒီ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားလည္း အမိႈက္ေကာက္စရာ မလိုေတာ့ေပ။ ထက္ျမက္