အမွီအခုိကင္းေသာ ကေလးမ်ား
DVB
·
December 20, 2015
အရင္တပတ္ေက်ာ္က “ကေလးေတြအတြက္ အေတြး” မွာ ေရးခဲ့တာ “အႏၲရာယ္ကင္းေသာ ကေလးမ်ား” အေၾကာင္းပါ။ တကယ္ေတာ့ မျပည့္စုံေသးပါဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ အႏၲရာယ္မ်ဳိးစုံ၊ အစားအေသာက္ေတြလည္း အႏၲရာယ္မ်ဳိးစုံ ႀကံဳေနရတဲ့ ကေလးေတြအေၾကာင္း ေရးဖုိ႔ လုိပါေသးတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့စာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံက မိတ္ေဆြတဦးက ျဖည့္စြက္ေပးပါတယ္။ သူ႔ကေလးကို ေနာက္ခန္းမွာ Baby car seat နဲ႔ ခါးပတ္ ပတ္ခဲ့ေပမယ့္ ရဲကစစ္ခ်ိန္မွာ ဓားလြယ္ခါးပတ္ႀကိဳး ေလ်ာ့ေန႐ုံနဲ႔ အေရးယူခံရေၾကာင္းပါ။ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေတာင္းပန္တုိးလွ်ဳိးလည္း မရပါဘူးတဲ့။ လာဘ္ထုိးဖုိ႔ေတာ့ စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစားရဲဘူး။ ေနာက္တမႈထပ္တုိးမွာ ေသခ်ာေနလို႔ပါ။ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ အေရးယူမွျဖစ္မယ္။ ဒါမွ ေနာက္ မေပါ့ဆရဲမွာ...တဲ့။ ရဲက ေျပာပါတယ္။
အေရးယူနည္းကလည္း ဒဏ္ေငြမကပါ၊ ၾသစီေဒၚလာ ၃၀၀ တင္မက ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ ပြိဳင့္ႏွစ္ပြိဳင့္ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ပိြဳင့္ျပန္ရဖုိ႔က ျပစ္မႈေပၚမူတည္ၿပီး ၆ လကေန ၃ ႏွစ္အထိ ျပန္ေစာင့္ရတတ္ပါတယ္။ ပြိဳင့္မရွိရင္ ကားမေမာင္းရေတာ့ပါ။ (လုိင္စင္အသစ္ ျပန္ေျဖရတာမ်ဳိးက ျပန္စရပါတယ္၊ ဒဏ္ေငြပဲဆုိရင္ ပိုက္ဆံရွိတုိင္း ရမ္းေနမွာစုိးလုိ႔ပါ) ကားထဲမွာ ကေလးမေျပာနဲ႔၊ ေခြးေတာင္ အလုံပိတ္ထားခဲ့လုိ႔လည္း မရပါဘူး။ အျမင္မေတာ္သူေတြက ရဲကုိ ဖုန္းဆက္ေခၚမွာပါ။ ႏုိင္ငံသားတေယာက္ အေရးေပၚရဲ သုိ႔မဟုတ္ သူနာျပဳယာဥ္ ေခၚရင္လည္း ၂ မိနစ္မွ ၅ မိနစ္အတြင္း ေရာက္ပါသတဲ့။
ႏုိင္ငံျခားမွာ (အာရွႏုိင္ငံတခုပါ) ေမြးၿပီး ေနထိုင္ေနတဲ့ ျမန္မာမိသားစုတစု အလည္ျပန္လာပါတယ္။ အႀကီးဆုံးသမီးက ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေအာက္အငယ္ ေမာင္ႏွင့္ညီမအတြက္ ခရီးေဆာင္အိတ္ ျပင္ဆင္တာကို သူကပဲ တာ၀န္ယူပါတယ္။ ဘယ္ရာသီအတြက္ ဘယ္အ၀တ္အစား ထည့္သင့္တယ္ဆုိတာ သူ႔ဘာသာ ေရရြတ္ၿပီး ေရြးထည့္ေနတာပါ။ သူတုိ႔သြားလည္မယ့္ ျမန္မာျပည္က ၿမိဳ႕ေတြရဲ႕ အပူခ်ိန္ေတြကို အင္တာနက္ထဲမွာ ရွာၾကည့္ၿပီး စီမံခန္႔ခြဲေနတာပါ။ ခရီးသြား အသုံးအေဆာင္ေတြကို စနစ္တက် ထည့္ၿပီး အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူတုိ႔ ေက်ာပုိးအိတ္နဲ႔၊ ဘီးတပ္ဆြဲအိတ္ေတြကို ကုိယ္တုိင္ သယ္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြ သယ္ေပးမယ္ဆုိတာ လုံး၀ လက္မခံပါ။ ကုိယ့္အားကိုယ္ကိုးစိတ္ အျပည့္ ကုိယ္စီႏွင့္ပါ။
သူတုိ႔ရဲ႕ အစ္မ၀မ္းကြဲ ျမန္မာျပည္မွာေမြးတဲ့ အသက္ ၂၀ ၀န္းက်င္ မိန္းကေလးကေတာ့ “အေမ...သမီး မလုပ္တတ္ဘူး” တခြန္းကုိပဲ ဂါထာလိုရြတ္ၿပီး မေအျပဳသမွ် ႏုဖို႔ ေစာင့္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘြဲ႔ရၿပီးတဲ့တုိင္ မိဘကုိ မွီခုိေနရတာ အရသာေတြ႔ေနသူေတြ မ်ားစြာ က်န္ေနရေသးတာပါ။ တခ်ဳိ႕ေတာ့ ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိး ကေလးေတြ ျပည္တြင္းမွာ စေတြ႔ျမင္ေနရပါၿပီ။
အေမရိကားက ကေလးေတြ အမ်ားစုဟာ ဟားဗတ္လို တကၠသုိလ္မွာ သြားေလ့လာၾကတယ္။ ျမန္မာစကားနဲ႔ တႏွစ္ ေစာင့္လုိက္တာပါပဲ။ ကိုယ့္ကေလးႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူက တတန္းေက်ာသြားေတာ့မွာပဲလို႔ ေတြးပူမေနၾကပါဘူး။ တဘ၀စာအတြက္ တႏွစ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ေစာင့္လိုက္တာပါ။ အဓိကႏွင့္ သာမည စဥ္းစားတာ မတူပုံကို ၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်။
သူတုိ႔ဆီမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်ာင္းသားကုိ မိဘ၀င္ေငြေပၚ မူတည္ၿပီး အစုိးရက အသုံးစရိတ္ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုက မယူခ်င္ၾကပါ။ ကုိယ္တုိင္လုပ္အားခနဲ႔ ေနရတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူၾကတာပါ။ ဂ်ပန္မွာဆုိ သတင္းစာပို႔တဲ့အလုပ္ကုိ ေက်ာင္းတဘက္နဲ႔ လုပ္ၾကပါတယ္။ (သူတုိ႔ကို ဦးစားေပး ခန္႔ရတယ္ေပါ့)
ေက်ာင္းသားေတြကို အခ်ိန္ပုိင္း အလုပ္ရဖုိ႔ ေက်ာင္းေတြက ခ်ိတ္ဆက္ေပးရပါတယ္။ တိရစၦာန္အေရာင္းဆုိင္တုိ႔၊ စားေသာက္ဆုိင္တုိ႔၊ ေစ်းဆုိင္တုိ႔မွာ မ်ားပါတယ္။ ၀င္ေငြတခုတည္းအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္သဘာ၀ကို နားလည္ေအာင္ရယ္၊ လူမႈဆက္ဆံေရး ေျပျပစ္ေအာင္ရယ္ပါ ရည္ရြယ္ဟန္တူပါတယ္။
လုပ္ငန္းခြင္ လူမႈဆက္ဆံေရးက သင္ၾကားေပးလုိက္တဲ့အခါ အဲဒီကေလးေတြဟာ စိတ္ရွည္သည္းခံျခင္း၊ ျပႆနာကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမယ္ဆုိတာ အေတြ႔အႀကံဳရသြားျခင္းေၾကာင့္ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္မႈ အပုိင္ရသြားပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာလုိ တခ်ဳိ႕ေသာ အိမ္တြင္း ဘုရင္ ဘုရင္မ လုပ္ေနၿပီး ဘ၀ထဲက်ေတာ့ အေရးနိမ့္ကုန္တာမ်ဳိး မျဖစ္ေတာ့ပါ။
အထက္တန္းၿပီးလို႔ လုိင္းေရြးၾကရာမွာလည္း မိဘမ်ားက လုံေလာက္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ရယ္၊ အႀကံဉာဏ္ရယ္ကိုပဲ ေပးၾကပါတယ္။ ေရြးခ်ယ္ဆုံးျဖတ္ခြင့္က ကာယကံရွင္ (ေက်ာင္းသားကေလး) ရဲ႕ ကိစၥပါပဲ။ မိဘမ်ားက လႊမ္းမုိးခ်င္လို႔ မရပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္လည္း သူတုိ႔ဆီမွာ ကေလးမ်ားဟာ ဘြဲ႔ရၿပီးရင္ “ဒါေတာ့မသိဘူး (အေဖတုိ႔ အေမတုိ႔) ေရြးခုိင္းတဲ့လုိင္းပဲ ယူခဲ့တာ၊ မေအာင္ျမင္တာေတာ့ မသိဘူး” လို႔ ဆင္ေျခေတြနဲ႔ ေရွာင္ထြက္တဲ့အျဖစ္မ်ဳိး မရွိပါ။
ေရြးခ်ယ္ခြင့္နဲ႔အတူ ကုိယ္တုိင္ တာ၀န္ယူမႈပါ တြဲလ်က္ ယူခဲ့တာကိုး။
ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာ မုိင္၀က္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ေက်ာင္းကုိ မူလတန္းကေလးေတြဟာ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ပဲ ေက်ာပုိးအိတ္ထမ္း လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာလည္း အိမ္က လိုက္မပို႔ပါဘူး။ ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္ႏွင့္ ကေလးဟာ တေယာက္တည္းလည္း တေဒါက္ေဒါက္ ေလွ်ာက္ေနတာပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာရွိတာက ဂ်ပန္မွာေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ ကားေတြကလည္း စည္းကမ္းအျပည့္၊ အႏၲရာယ္လည္း ကင္းတာကိုးလို႔။
မွန္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕လယ္ေတြမွာ ယာဥ္အႏၲရာယ္ သိပ္ႀကီးသလို ကေလးရဲ႕ လုံၿခံဳေရးအတြက္လည္း မသမာသူေတြ အႏၲရာယ္ရွိပါတယ္။ ရွိေတာ့ ဘာလုပ္ၾကပါသလဲ။
ေနတာက ဆင္ေျခဖုံး၊ ထားတဲ့ေက်ာင္းက ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာဆုိေတာ့ ကားနဲ႔ လုိက္ပို႔ၾကပါေရာလား၊ တရပ္ကြက္တည္း တလမ္းတည္း အတူေနကေလးေတြ တေက်ာင္းတည္း သြားရမွာေတာင္ တအိမ္ ကားတစီး ပို႔ၾကတာကို အင္မတန္ ဂုဏ္ယူေနၾကတာပါ။ စုေပါင္းဖယ္ရီ (ေက်ာင္းကား) စီးဖို႔ကုိေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျငင္းဆန္ၾကပါတယ္။ ၾကာေတာ့ ကေလးေတြ ကိုယ္တုိင္ကလည္း အေမကုိယ္တုိင္ ေန႔တုိင္းလုိက္ပုိ႔မွ၊ လာႀကိဳမွလို႔ ႏြဲ႔ကုန္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ဖယ္ရီစီးတာပဲ အဆင့္နိမ့္သလိုလို၊ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ပို႔မွ အဆင့္ျမင့္သလိုလို ေတြးကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ။ ကေလးတေယာက္ ကားတစီး (တခါတေလ အေဖကပါ အလုပ္အျပန္၀င္ႀကိဳလုိ႔ ကားႏွစ္စီး) ဆုိေတာ့ ဒီလမ္းေတြ မပိတ္ဘဲ ခံႏုိင္ပါ့မလား။ ရန္ကုန္မွာ ကားေမာင္းသူတုိင္း ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြကို အေသအလဲ ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ ၀ဋ္တခုလို ေန႔စဥ္ ခံစားေနၾကရပါတယ္။
ေလာင္စာဆီေတြ ပုိကုန္သလို အခ်ိန္တန္ဖိုးေတြလည္း ဆုံး႐ႈံးပါတယ္။ အမ်ားစု ဘြဲ႔ရမိခင္မ်ားဟာ ကေလး ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းပို႔ ကုိယ္တုိင္လုပ္ရတဲ့ ဒုကၡကို ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဘ၀တူမိခင္ေတြနဲ႔ ခပ္ညည္းညည္းႂကြားရင္း ဘ၀သက္တမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စေတးလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ (ေက်ာင္းေရွ႕မွာ မိခင္ေတြစုၿပီး ေန႔စဥ္ ဘယ္လို အခ်ိန္ျဖဳန္းလဲဆုိတာ ကာယကံရွင္ေတြ ပိုသိမွာပါ)
တုိးတက္ေသာ ႏုိင္ငံမ်ားမွာ ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္ လုိက္မပို႔ရပါ။ ေက်ာင္းကားကို အားလုံး ေက်နပ္စြာ စီးၾကရပါတယ္။
ကေလးေတြ အမွီအခုိ ကင္းၾကပါေစ...။
မင္းကုိႏုိင္
(ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္၊ အတြဲ - ၂၊ အမွတ္ - ၆၄၊ မင္းကိုႏိုင္ ေဆာင္းပါးကို ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ေဖာ္ျပသည္)