အပ်ဳိရည္အဖ်က္ခံရတဲ့ မႏၲေလးနဲ႔ စိမ့္တိုင္းျဖစ္ ေရေမွ်ာကမ္းတင္ ေမွ်ာ့ျဖဴႀကီးမ်ား
DVB
·
December 19, 2015
ေက်ာက္ဆည္ကိုလြန္လာၿပီး စဥ့္ကိုင္၊ ပုလိပ္တ၀ိုက္ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ရထားေပၚကေန ထံုးေဖြးေဖြးနဲ႔ စစ္ကိုင္းေတာင္ကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ ျမစ္ငယ္တံတားေက်ာ္ၿပီးလုိ႔ တေအာင့္ေလာက္ရိွရင္ ေရေဖြးေဖြးနဲ႔ ေတာင္သမန္အင္းလယ္ထဲမွာ ဦးပိန္တံတားကို မႈန္ျပျပျမင္ရၿပီ။ တန္ခြန္တိုင္ရြာ၊ ၿမိဳ႕ေဟာင္း၊ ရွမ္းစု အစဥ္အတို္င္း အျမန္ရထားႀကီး တဂ်ဳိင္းဂ်ဳိင္း ၀င္လာသံနဲ႔အတူ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားလည္း တဒိန္းဒိန္း ခုန္လာခဲ့ၿပီ။ ေၾသာ္ … မႏၲေလးကိုေတာင္ ေရာက္ေတာ့မွာကိုး။
က်ေနာ္ လူမွန္းသိတတ္စအထိေတာ့ မႏၲေလးက အပ်ဳိစင္စစ္စစ္ပါ။ ျမန္မာမႈ ျမန္္မာ့ဓေလ့ေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္းခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ သုခုမအႏုပညာ၀တ္႐ံုကို တခမ္းတနားၿခံဳၿပီး လွခ်င္တိုင္းလွခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕၊ ဗုဒၶသာသနာ ေရာင္၀ါထိန္ထိန္သာလို႔ ႐ႈမညီးေအာင္လွတဲ့ၿမိဳ႕၊ ရွမ္း႐ိုးမ၊ ငရံ႕မင္းေတာင္၊ မႏၲေလးေတာင္၊ မင္း၀ံေတာင္တန္းႀကီးေတြက ငံု႔ၾကည့္ၿပီး ေငးယူရေလာက္ေအာင္ အပ်ဳိေသြးသန္႔သန္႔နဲ႔ လွလြန္းတဲ့ၿမိဳ႕၊ ယဥ္ေက်းေဖာ္ေရြ၊ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ၊ ပီယာ၀ါစာ၊ ဆိုတတ္တဲ့ၿမိဳ႕၊ သဒၶါတရားထက္သန္ၿပီး အလႉအတန္း ရက္ေရာတဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ အဲသေလာက္ အဆင္းေရာ အခ်င္းေရာ ျပည့္စံုုတဲ့ အပ်ဳိစင္မႏၲေလးဟာ စစ္အာဏာရွင္ အေမွာင္ေခတ္တေလွ်ာက္လံုး က်ေနာ္တုိ႔ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ တစတစ အပ်ဳိရည္အဖ်က္ခံရတာကို ရင္နာနာနဲ႔ မခ်ိတင္ကဲ ၾကည့္ခဲ့ၾကရတယ္။ ရဟန္းရွင္ လူ၊ ၿမိဳ႕ခံလူထုႀကီး စုေ၀းေပါင္းစုံေလ့ရိွတဲ့ မန္းရာျပည့္ကြင္းႀကီးဆိုတာ အခုေတာ့ ရတနာပံု တိရစၦာန္ဥယ်ာဥ္ ျဖစ္သြားၿပီ။
ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားပြဲဆိုရင္ မႏၲေလးအနီးတ၀ိုက္ ရြာေတြက ပြဲလာသူေတြနဲ႔ လွည္း၀ိုင္းႀကီးေတြ၊ ပြဲေစ်းတန္းေတြနဲ႔ စည္ကားေလ့ရိွခဲ့တဲ့ မင္းတုန္းမင္းႀကီး ေကာင္းမႈေတာ္ သုဓမၼာဇရပ္တန္းေတြဆိုတာ ပက္ပက္စက္စက္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈခံရေတာ့ ျမက္႐ိုင္းေတာေတြၾကားမွာ ေဆြးျမည့္ ယိုယြင္းေနခဲ့ရတယ္။ အရင္တုန္းက ၾကာျဖဴၾကာျပာ ၾကာနီၾကာမ်ဳိးစံုစြာ ေဗဒါျပာ၊ ဘဲစာေတြနဲ႔ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို မႈန္ေနေအာင္လွခဲ့ဖူးတဲ့ ေရက်ဳံးဆိုတာ အဂၤေတေတြမံ ထံုးေတြရံထားေတာ့ နဂိုအလွပ်က္သြားၿပီး၊ နန္းၿမိဳ႕႐ိုးနဲ႔ ျပအိုးျပႆ ဒ္ေတြဆိုတာလည္း ေရွးမူမပ်က္ မထိန္းသိမ္းဘဲ ၿပိဳက်တဲ့ေနရာေတြသာ အေပါစားအုပ္ခ်ပ္ေတြနဲ႔ ဖားေထးထားေတာ့ အပ်ဳိမေလးမ်က္ႏွာမွာ ေပြး၀ဲယားနာ စြဲေနသလိုမ်ဳိး ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။
မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး သိသိသာသာ အပ်ဳိရည္ပ်က္ေစတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကေတာ့ ၁၉၈၁ နဲ႔ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ မီးေလာင္မႈႀကီး ႏွစ္ခုပါပဲ။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တခုလံုးနီးပါး ေျပာင္တလင္းခါသြားေစတဲ့အျပင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေန ရြာခံ ဇာတိသားစစ္စစ္ေတြ ၿမိဳ႕ျပင္ အေရွ႕ေတာင္အရပ္က ပဲျဖဴကုန္း သိုးၿခံ စတဲ့ၿမိဳ႕သစ္ဘက္ ေရာက္ကုန္ေစခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕လယ္မွာ ေမွ်ာ့ျဖဴႀကီးေတြ စေရာက္လာခဲ့ေတာ့တာပဲ။ ၿမိဳ႕လယ္က ေကာင္းေပ့ညႊန္႔ေပ့ဆိုတဲ့ တုိက္ျမင့္ႀကီးေတြ ၾကည့္လိုက္ရင္ အဲဒီေမွ်ာ့ျဖဴႀကီးေတြပဲ ကပ္ေနတာ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။
မႏၲေလးအပ်ဳိရည္ အဖ်က္ခံရတာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ကာလေတြမွာ အဆိုိးဆံုးပဲ။ တၿမိဳ႕လံုး ေနရာအႏွံ႔ မာလာငါးဟင္းဆိုင္၊ ယူနန္အသားကင္နဲ႔ ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္ေတြဆိုတာ ခလုတ္တုိက္ရေလာက္ေအာင္ မေတြ႔ခ်င္ မျမင္ခ်င္အဆံုး ေပါလာတာ။ မနက္ခင္းေစာေစာ က်ဳံးေဘးပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေလွ်ာက္၊ ၆၂ လမ္းေဘးပဲေျပးေျပး အသားနီစပ္စပ္၊ ေခတ္ပ်က္မွာ သူေ႒းျဖစ္လာပံုရတဲ့ ေမွ်ာ့ျဖဴႀကီးေတြဆိုတာ မနည္းေရွာင္ယူေနရၿပီ။ ၂၆ ဘီလမ္းအတိုင္း အေရွ႕ဘက္ကို ေထာင္တက္လုိက္ေတာ့ ေအာင္ပင္လယ္ဘက္မေရာက္ခင္ ေဘးလမ္းေတြထဲ ၀င္ၾကည့္လိုက္ပါ။ သံတံခါးအျမင့္ႀကီးေတြ၊ အုတ္တံတိုုင္းအျမင့္ႀကီးေတြ ကာရံထားတဲ့ ၀င္းႀကီးေတြ အမ်ားအျပား ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။
သိန္းေပါင္းေသာင္းဂဏန္းထိ ေပါက္ေနတဲ့ အဲဒီလိုေနရာမ်ဳိးေတြကို လြယ္လင့္တကူ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ ေငြေၾကးဓနေတြ သူတို႔ ဘယ္ကရၾကသလဲ။ နန္းေရွ႕နဲ႔ ေအာင္ေတာ္မူလမ္းေတြထဲမွာ အ၀တ္စအနီ၊ မီးပံုးအနီေတြ ခ်ိတ္ထားတဲ့ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းေတြ မိုးဦးက်မႈိေတြလို အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ေတြ႔လာရၿပီ။ အဆိုေတာ္ လႊမ္းမိုးဆိုခဲ့တဲ့ “ဟသၤာတို႔ရဲ႕ နန္းေတာ္ေရွ႕” သီခ်င္းကိုေတာင္ “ေပါက္ေဖာ္တို႔ရဲ႕ နန္းေတာ္ေရွ႕” လို႔ ေျပာင္းဆိုရမယ့္ကိန္း ဆိုက္လာလိမ့္မယ္။ မဟာတံတိုင္းႀကီးက ေခတ္သစ္ကုိလုိနီေျခလွမ္းေတြနဲ႔ မႏၲေလးေတာင္ကိုပတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၿပီ။
ျမန္မာ့ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဌာနရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ကို ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ “ေျမမ်ဳိ၍ လူမ်ဳိးမေပ်ာက္ႏိုင္၊ လူမ်ဳိမွ လူမ်ဳိးေပ်ာက္ႏုိင္သည္” မဟုတ္လား။ ဒီေဆာင္းပါးကိုေရးတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က တ႐ုတ္ဆန္႔က်င္ေရး လံႈ႔ေဆာ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ရွင္းရွင္းေျပာခ်င္သည္။ တိုင္းျပည္တခု တိုးတက္ခ်မ္းသာဖုိ႔ရာမွာ အိမ္နီးခ်င္းႏို္င္ငံေတြနဲ႔ သင့္ျမတ္႐ံုတင္မက ႏိုင္ငံတကာ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး စံႏႈန္းစံထားေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ အက်ဳိးရိွတဲ့ စီးပြားဘက္၊ မိတ္ဘက္ႏိုင္ငံေတြအျဖစ္ အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္းရဲ႕ ခါးသီးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္လို႔ မရပါဘူး။
တရား၀င္ နယ္စပ္က ၀င္ေရာက္လာၿပီး ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွာ ႐ုိး႐ုိးသားသား စီးပြားရွာ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားလို႔ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကို ေလးစားလုိက္နာတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးဆိုရင္ ႀကိဳဆုိၾကရမွာပါ။ ဒါကိုမွ တကယ့္ ေပါက္ေဖာ္ (fraternal) လို႔ ေခၚႏိုင္မွာမဟုတ္လား။
အခုစာေရးသူေျပာေနတဲ့ ေမွ်ာ့ျဖဴႀကီးေတြဆိုတာက ဥပေဒအထက္မွာေနတဲ့ အက်င့္ပ်က္ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အိမ္ဦးခန္းမွာ ဘယ္ကဘယ္လုိရခဲ့မွန္းမသိတဲ့ ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ေတြ အခန္႔သားကိုင္ၿပီး ဇိမ္က်ေနတဲ့ တ႐ုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္ ေခြးတိုးေပါက္ေတြက ၀င္လာၾကတဲ့ မ႐ိုးသားတဲ့ ေရေမွ်ာကမ္းတင္ ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္လူမ်ဳိးတခ်ဳိ႕ကို ဆိုလိုတာပါ။ အဲဒီေမွ်ာ့ျဖဴႀကီးေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ယိုယြင္းခဲ့တဲ့ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလတခုကုိ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ဥပေဒနဲ႔ မလြတ္ကင္းတဲ့ လူသုံးကုန္စည္ေတြတင္မက မူးယစ္ေဆး၀ါး၊ စိတ္ႂကြေဆးပါမက်န္ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားခြင့္ရၿပီး ပြဲဲေတာ္ေတြ႔ခဲ့ၾက ခ်မ္းသာလာခဲ့ၾကတာပါ။
႐ိုးသားစြာ ခ်မ္းသာေအာင္ျမင္လာသူေတြကို မုဒိတာပြားႏိုင္ေပမယ့္ ဥပေဒအထက္မွာေနၿပီး မသမာတဲ့နည္းနဲ႔ ခ်မ္းသာလာတာကိုေတာ့ လက္ခံလုိ႔မရပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ခ်မ္းသာမႈဟာ ဗမာျပည္သူေတြကို နိမ့္က်ဆင္းရဲမႈ ျဖစ္ေစပါတယ္။ တရားမွ်တစြာ ယွဥ္ၿပိဳင္လုပ္ကုိင္ခြင့္ မရိွသူေတြအတြက္ နစ္နာလွပါတယ္။ ကိုယ့္ၿခံစည္း႐ိုးကို လံုေအာင္မေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ခဲ့လို႔ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနပါ။
မႏၲေလးရဲ႕ အေ၀းေရာက္သားျဖစ္တဲ့ စာေရးသူအဖို႔ေတာ့ အခြင့္သာလုိ႔ အလည္ျပန္တိုင္း ေစ်းခ်ဳိေတာ့ မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားတယ္။ ႐ံုႀကီးေတြထဲ ဟို၀င္ဒီထြက္နဲ႔ ေမာသြားေအာင္ ၾကည့္ၿပီးမွ မႏၱေလးနန္းႀကီး ဒါမွမဟုတ္ ခိုေတာင္မုန္႔တီသုပ္စား၊ ေရႊရင္ေအးေသာက္၊ အုန္းႏို႔ေက်ာက္ေက်ာစားၿပီးရင္ အရီးေတာင္းလက္ဖက္ ႐ႉးရဲွသုတ္ေလး ၀ယ္ၿပီးမွ အိမ္ျပန္တာ ထံုးစံလုိ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တေခါက္ၿပီးတေခါက္ ျပန္လာတိုင္း ေစ်းခ်ဳိဟာ ပိုပိုၿပီး ႐ုပ္ပ်က္လာတာ သတိထားမိတယ္။ အခုဆို မွတ္မိစရာဆိုလို႔ မႏၲေလးနာရီစင္တခုပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒီနာရီစင္ေဟာင္းေလးေတာ့ ဖ်က္ပစ္မယ့့္စာရင္းထဲ မပါေစဖို႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ေစ်းခ်ဳိဟာ အျပင္ပန္းတင္ ႐ုပ္ပ်က္သြားတာမဟုတ္ဘူး။ အတြင္းသား အႏွစ္သာရနဲ႔ တန္ဖိုးေတြျဖစ္တဲ့ ယဥ္ေက်းေဖာ္ေရြမႈ၊ ပီယ၀ါစာေျပာဆုိ ေစ်းေခၚတတ္မႈ စတဲ့ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြပါ ယုတ္ေလ်ာ့ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တာ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတယ္။
မႏၲေလးရဲ႕ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားစြာနဲ႔ အထင္ကရ ပြဲေတာ္ႀကီးေတြ သမုိင္း၀င္ေနရာဌာနႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တိမ္ေကာတဲ့ဟာကတိမ္ေကာ၊ တန္ဖုိးေပ်ာက္ဆံုးေနတာေတြက ပိုေပ်ာက္ဆံုးလာခဲ့ၿပီ။ အထင္ရွားဆံုး သာဓကကေတာ့ မႏၲေလးသႀကၤန္ပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္တုန္းက အတာသႀကၤန္ဆိုတာ ယဥ္ေက်းစြာ ေရပက္သူပက္၊ စတုဒီသာ အလႉေပးသူကေပး၊ ဇီ၀ိတဒါန ျပဳသူကျပဳ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးသူကေပး ေျခသည္းလက္သည္း လွီးသူကလွီး၊ သံခ်ပ္ဆိုသူကဆိုနဲ႔ တၿမိဳ႕လံုး ယဥ္ေက်းေပ်ာ္ရႊင္စြာ စည္ကားခဲ့ က်င္းပခဲ့ၾကတာ။ အခုေခတ္ မႏၲေလးသႀကၤန္ဆိုတာ က်ဳံးေဘးပတ္လည္တ၀ိုက္မွာ ယုတ္မာ႐ိုင္းစိုင္းသူေတြ၊ ႏွမခ်င္းမစာနာသူေတြ မူးရစ္ရမ္းကားတဲ့ပြဲေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီး။ လူေကာင္းသူေကာင္းေတြ မႏၲေလးသႀကၤန္ကို အရင္တုန္းကလို ရင္သိပ္မခုန္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒုလႅဘခံရင္ခံ၊ မခံျဖစ္ရင္ တရားစခန္း၀င္ၾကေတာ့တယ္။
သာသနာသကၠရာဇ္ ၂၅၀၀ ျပည့္ပြဲႀကီး လုပ္ခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီး ၄၅ တာ၀င္းႀကီးဆိုတာ အခုမရိွေတာ့ဘူး။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းကာလတုန္းက လူထုေဟာေျပာပြဲေတြကို အဲဒီ၀င္းႀကီးထဲမွာ က်င္းပခဲ့ၾကတာ။ မႏၲလးတကၠသုိလ္ဆိုတာ အ၀င္၀မုခ္ဦးႀကီး ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ပစ္ပယ္ထားမွန္း သိသာလုိက္တာ၊ သံေခ်းအလိမ္းလိမ္း၊ ၿခံဳႏြယ္ေတြက လိပ္တက္လို႔ ဘုရင့္သားေတာ္သမီးေတာ္ေတြ ေရကူး ေဆာ့ကစားၾကတဲ့ေနရာ နန္းတြင္းထဲက ဘုတ္တလုတ္ေရကန္ဆုိတာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေခၚျပရမွာေတာင္ ရွက္တယ္။ ထံုးေလးသုတ္၊ ျမက္ကေလးခုတ္႐ံုနဲ႔ ထိိန္းသိမ္းထားပါတယ္လို႔ေျပာဖုိ႔ မလံုေလာက္ဘူး။ ထန္းလံုးအေျမာက္ႀကီးေတြဆိုတာ ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းလုိက္တာ သံေခ်းအထပ္ထပ္တက္ ကြာကြာက်ၿပီး ေျမဆီၾသဇာ ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ။
ဒီတေခါက္ျပန္ေတာ့ သေျပတန္းခံတပ္ကို ၀င္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စစ္ကိုင္းတံတားထိပ္ ကားလမ္းေပၚကေန ခံတပ္၀င္းထဲ၀င္ဖို႔ ခက္ခက္ခဲခဲ ဆင္းယူရတယ္။ ေလွခါးထစ္ေတြနဲ႔ လမ္းေဖာက္ထားတာမ်ား စနစ္မက်လိုက္တာ။ အထဲေရာက္ေတာ့ ျမက္႐ိုင္းေတာႀကီးက ဟီးထလို႔၊ လံုၿခံဳေရးေစာင့္ေနတဲ့ တပ္ၾကပ္တေယာက္ကေတာ့ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေလးနဲ႔ လိုက္ပို႔ရွာပါတယ္။ ရိကၡာေလွာင္ခန္းတို႔ ယမ္းတိုက္တို႔ဆိုတာ ၀င္မၾကည့္ရဲပါဘူး။ လင္းႏို႔ေခ်းေတြ၊ ပိုးေကာင္ေတြနဲ႔ ေႁမြဆိုးေတြေတာင္ ရွိႏိုင္တယ္။ အဲ့ဒီလုိ သမိုင္း၀င္ေနရာေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အေဆာက္အဦ ဌာနေတြဆိုတာ ထိုက္သင့္တဲ့ ဘ႑ာေငြေၾကးေတြ သံုးစြဲၿပီး မပ်က္မစီး၊ မယိုယြင္းရေအာင္ လာခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားရမွာ မဟုတ္လား။ မႏွစ္တုန္္းက ထင္ပါတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ စိမ္းေရာင္စိုအဖြဲ႔က အရင္အစိုးရေတြ ေခ်ာင္ထိုးအေမ့ခံထားၾကတဲ့ အာဇာနည္ဗိမာန္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေလး အင္တာနက္ေပၚမွာ ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ၀မ္းသာရေသးတယ္။
ဒီေဆာင္းပါးကို နိဂံုးသပ္ရရင္ေတာ့ သမိုင္းအစဥ္အလာႀကီးမားတဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြ အထင္ရွားဆံုး က်န္ရစ္တဲ့ ရတနာပံု မင္းေနျပည္ေတာ္ေဟာင္း၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ဟာ အပ်ဳိရည္ဖ်က္ခံခဲ့ရၿပီဆိုေပမယ့့္ ဖြတ္သထက္ မညစ္ေစဖို႔ ျပန္လည္အဖတ္ဆယ္ၾကဖုိ႔ရာမွာ အစိုးရမွာတင္ တာ၀န္ရိွတာမဟုတ္ဘဲ တုိင္းသူျပည္သား ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကလည္း ၀ံသာႏု ရကၡိတ တရားနဲ႔ မိမိယဥ္ေက်းမႈ၊ မိမိဘာသာ၊ သာသနာကို တန္ဖိုးထား ျမႇင့္တင္လိုစိတ္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အစိုးရဘက္ကလည္း လုပ္သင့္တဲ့ အတိုင္းအတာအတြင္းက မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္အပ္တဲ့ ေနရာဌာနႀကီးေတြကို ေကာင္းမြန္စြာ ထိန္းသိမ္းဖို႔လုိသလို ၿမိဳ႕လယ္နဲ႔ အိမ္ဦးခန္းမွာ ကပ္ေနတဲ့ ေမွ်ာ့ျဖဴႀကီးေတြကို အဂတိတရားေလးပါး ကင္းကင္းနဲ႔ စိစစ္ဖယ္ရွားဖုိ႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။
ႏိုင္ငံသားေတြဘက္ကလည္း ကိုယ္ႏိုင္ရာႏိုင္ရာ၀န္ေတြ ထမ္းၾကဖို႔လိုပါတယ္။ စိမ္းေရာင္းစိုလို သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႔၊ ေခတ္အျမင္ရွိတဲ့ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႔ေတြ၊ ပိုမိုအားေကာင္း သန္စြမ္းႀကီးမား ဖြံ႔ၿဖိဳးလာေအာင္ စိတ္အား၊ ကိုယ္အား၊ လူအား၊ ေငြအား၊ အႀကံဉာဏ္အားေတြ ျဖည့္ၾကရင္း စိုးရိမ္ဖြယ္ရာ တိမ္ေကာလာေနတဲ့ မႏၲေလးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအစဥ္အလာ ေဖာ္ထုတ္ပြဲေတြ၊ ထိန္းသိမ္းပြဲေတြ၊ ျမႇင့္တင္ပြဲေတြမွာ အင္တိုက္အားတိုက္ ပူးေပါင္းပါ၀င္ၾကျခင္းနဲ႔ ျမန္မာ့က်က္သေရေဆာင္ ရတနာပံု မႏၲေလးၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို အသစ္တဖန္ အပ်ဳိိေသြးေလာင္းႏိုင္ၾကပါေစလို ့ဆႏၵမြန္ျပဳလ်က္။
ေလးစားစြာျဖင့္
မင္းေကာင္းခ်စ္
