ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ထဲထဲဝင္ဝင္လုပ္မွသာ ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အႀကံဳရတာ မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္ေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရတာက လပိုင္းသာရွိေသးတယ္။ ပုလဲၿမိဳ႕နယ္ေတာင္ဘက္အစြန္ ေတာင္ယမားေဘးက မင္းရြာဆိုတဲ့ ရြာကေလးမွာ ေမြးတယ္။ ငါးႏွစ္သားအထိသာ ရြာမွာေနရေပမယ့္ အမွတ္ထင္ထင္ ရွိတာေတြက သူပုန္နဲ႔ ဓါးျပျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း တမိသားစုလံုး မံုရြာကို အၿပီးေရြႊ႕ရတာပါ။ ေနာက္ထပ္လည္း အၿပီးဆိုတာေတြက ဆရာဝန္အလုပ္က အၿပီးထြက္ရတာ၊ ျမန္မာျပည္ကေန အၿပီးထြက္ရတာ၊ ႏိုင္ငံတခုကေန ေနာက္တိုင္းျပည္တခုကို အၿပီးထြက္ရတာ အပါအဝင္ တသက္တာမွာ အၿပီးဆိုတာေတြ ထပ္ထပ္လာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္မွ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြကေျပာတာ ၾကားရေပမယ့္ ေဝါဟာရသာမဟုတ္တဲ့ တကယ့္သူပုန္ဆိုတာက ေမြးကတည္းက ေတြ႔ရတာပါ။ ရြာမွာေနရတုန္းက သူပုန္ေတြ က်ေနာ့္မိဘအိမ္မွာပဲ လာၿပီးတည္းခိုၾကတယ္။ အစိုးရတပ္လာလည္း အိမ္မွာပဲတည္းပါတယ္။ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔သာမကပါ ေရစက္ပါတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္အၾကာမွာပါပဲ အစိုးရက သူပုန္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ အတူအိပ္အတူစား ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ေနရပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ အျပင္စာေတြ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ဝဲအယူအဆ လႊမ္းမိုးတဲ့ စာေတြခ်ည္းသာရွိတယ္။ စာ၊ ကဗ်ာ၊ အႏုပညာမွာလည္း လက္ဝဲမ်ားတယ္။ ဖဆပလအစိုးရရဲ႕ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးေတြက စာထဲမွာသာမကပါ၊ အခမဲ့ လမ္းတကာ ရြာတကာ လွည့္ျပတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး လူထုေအာင္သံ႐ုပ္ရွင္ဆိုရင္ မွတ္မိသေလာက္ ငါးခါၾကည့္ဘူးတယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု ေရးတာပါ။ စာဆိုေတာ့ ဖတ္စရာမို႔ဖတ္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္ဆိုေတာ့ ၾကည့္စရာမို႔ ၾကည့္တယ္။ သူပုန္ဆိုတာေတာ့ ဆန္းတယ္မထင္မိပါ။ ျမန္မာျပည္က သူပုန္သာမက အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္က သူပုန္ေတြက ဒုကၡေပးတာလည္း မခံရဘူးပါ။ မၾကာပါ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ တက္လာတယ္။ အဲဒါကၾကာတယ္၊ ၂၆ ႏွစ္ပါ။ ေနရာတိုင္းမွာ ဆိုရွယ္မွမလစ္ရင္ ေနမျဖစ္သေလာက္ဘဲ။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ ဆိုရွယ္လစ္ေလာက နိဗၺာန္ပါတဲ့ သစၥာအဓိ႒ာန္ကို ေန႔တိုင္းရြတ္ရတယ္။ ေဆးေက်ာင္းသားဘဝမွာေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ဆိုတာ ရွားပါးတာလို႔သာ ေတြ႔ပါတယ္။ တကၠသိုလ္တက္ၾကမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ပုဆိုး၊ ဆပ္ျပာ၊ သြားတိုက္ေဆး ဝယ္ခြင့္ေပးတာသိတယ္။ ေဆးစာအုပ္ေတြ ဝယ္မရတာ သိတယ္။ ေဆးေက်ာင္းမဂၢဇင္းထုတ္ေတာ့ က်ေနာ္က မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီ ဆြဲရတဲ့အခါ ၁၉၇၃ မဆလ ပါတီညီလာခံကို ႀကိဳဆိုတဲ့အေနနဲ႔ ပါတီလိုဂိုတခုပါ ထည့္ဆြဲခိုင္းလို႔ ဒီဇိုင္းပါ ဆြဲေပးရတာ သိတယ္။ ဆရာဝန္အလုပ္ရေတာ့ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ တခ်ိဳ႕ပါတီေကာင္စီ လူႀကီးေတြနဲ႔ သိပ္အေစးမကပ္ပါ။ က်ေနာ္က ပါတီဝင္ေလွ်ာက္လႊာကို ႏွစ္အေတာ္ၾကာမွာ တင္ေတာ့ တင္ေသးတယ္။ မံုရြာမွာလို႔ထင္တယ္။ ေလွ်ာက္လႊာမက်ပါ။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၈၈ မွာေတာ့ တပ္တြင္းပညာေပး သင္တန္းထဲမွာ ပါသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးအသုတ္၊ မႏၲေလးနန္းတြင္းမွာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကုတင္ခ်င္းကပ္ ေနခဲ့ရတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ကို (နဝတ) က အာဏာသိမ္းေတာ့ သူက ပုလဲမွာတာဝန္က်လို႔ ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ ေရႊေက်ာင္းဆရာေတာ္ေရွ႕မွာ ရပ္မိရပ္ဖေတြနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ပစၥတိုကို သူ႔ေရွ႕မွာခ်ထားၿပီး စကားေျပာတာကို သတိထားမိတယ္။ မၾကာပါ သူလည္း မဲသေဝါတိုက္ပြဲမွာ က်သြားရွာတယ္။ ေနာက္ငါးႏွစ္အၾကာ အဲဒီ မဲသေဝါနားက မာနယ္ပေလာကို က်ေနာ္ပါ ေရာက္ရလိမ့္မယ္မွန္း ႀကိဳမျမင္ခဲ့ပါ။ ၁၉၉၅ မာနယ္ပေလာ မက်ခင္မွာ သံုးေခါက္ ေရာက္ပါတယ္။ ႐ုံးေခါင္းရင္းမွာ ဗံုးခိုက်င္းရွိတယ္။ မဆလျပဳတ္က်ၿပီးစ တပ္တြင္းပညာေပးသင္တန္းက ဆရာမတေယာက္နဲ႔ ရန္ကုန္ ကုန္တိုက္ (၁) မွာ သြားဆံုေတာ့ ဘယ္လိုစကားမ်ိဳး ေျပာမိၾကသလဲ၊ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။ မဆလ ေကဒါနည္းျပဆရာမ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေထြျပားေနတာေတာ့ သိတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ပါ။ အန္အယ္လ္ဒီလည္း မရွိေသးပါ။ အန္အယ္လ္ဒီပါတီဖြဲ႔လိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။ အာဏာသိမ္းအစိုးရက အစိုးရဝန္ထမ္းေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခ်င္ရင္ အစိုးရအလုပ္ကထြက္ ဆုိတာကို အခြင့္အလမ္းလို႔ မွတ္ယူလိုက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ဆင္းၿပီး ေလွ်ာက္လႊာတင္ေတာ့ တပတ္တည္းနဲ႔ ၁၅ ႏွစ္တာ လုပ္ေနခဲ့တဲ့ အစုိးရဆရာဝန္ဘဝကေန အၿပီးအပုိင္ ထြက္ခြင့္ရပါေတာ့တယ္။ အဲသည္ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့သူဘဝကို တရားဝင္ ရလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒါလည္း အၿပီးအပိုင္ တခုပါပဲ။ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခဲ့တာကိုေတာ့ အလ်ဥ္းသင့္တဲ့အခါ ေရးထားၿပီးမို႔ ဒီစာမွာ ထည့္မေရးေတာ့ပါ။ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ ထြက္ၿပီးကတည္းက အမတ္ေတြအေပၚေပးတဲ့ ဖိအားေတြက ေထာင့္အစံုကေနလာတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ထိပ္ဆံုးကပါ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း တတ္ႏိုင္တာေတာ့ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္သြားသြား အရိပ္လိုလိုက္ေနမယ့္ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ သတင္းေပးေတြ ရွိေနမွန္း သိၾကပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ အသက္ကို ဖက္နဲ႔ထုပ္ထားရသလိုပါပဲ။ ဆရာေတာ္ ဦးေရဝတနဲ႔ေရာ အန္အယ္လ္ဒီက ဦးေမာင္ကိုနဲ႔ပါ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးရဖူးတယ္။ ႏွစ္ဦးစလံုး ကံဆိုးၾကတယ္။ ေထာင္ထဲမွာပဲ ညႇဥ္းဆဲၿပီး အသတ္ခံၾကရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ဝါးရမ္းေျပးနဲ႔ ျပည္ေျပး ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက လက္ဝဲသမားေတြေရးတာလည္း ဖတ္တယ္။ လူလားေျမာက္ရာ ခ်င္းတြင္းျမစ္ အေနာက္ဘက္မွာ အလံနီေခၚတဲ့ သခင္စိုးအဖြဲ႔က ႀကီးစိုးပါတယ္။ မဆလေခတ္မွာ အညမညကို သင္ယူရတယ္။ ဆိုဗီယက္နဲ႔ အန္ကယ္ဆမ္တို႔ စစ္ခင္းေနခ်ိန္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ပါတယ္။ အေမရိကန္သမၼတေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၲိေတြလည္း ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အို္ဒီေယာေလာ္ဂ်ိီေတြေအာက္မွာ နစ္ဝင္မသြားခဲ့ပါ။ ဆန္႔က်င္ေရးသမားလည္း မဟုတ္ပါ။ ဒီစာမွာ ေကာက္ခ်က္ေပးခ်င္တာက ေတာမွာေမြးဖြား၊ ေမာင္ေက်ာင္းသား၊ ေဆးေက်ာင္းသားနဲ႔ ဆရာဝန္၊ အန္အယ္လ္ဒီပါတီဝင္၊ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခဲ့သူ က်ေနာ့္ဘဝ ေနာက္ခံမ်ိဳးနဲ႔ တူသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိမွာပါ။ အသက္ ၄ဝ အရြယ္မွာေတာ့ အဲလို အေျခခံတူၾကသူေတြမွာ မတူတာေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ အားလံုးဟာ လူထုျဖစ္တယ္။ ၂ဝ၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လူေဟာင္းေတြနဲ႔အတူ ဇာတ္ေဆာင္သစ္ေတြ (သ႐ုပ္ေဆာင္မဟုတ္ပါ) အမ်ားႀကီး ေပၚထြက္လာၾကၿပီ။ သူတို႔အားလံုးကို အားေပးခ်င္လို႔ ဒီစာေလးေရးတာပါ။ သူတို႔ေရးတာေတြကိုလည္း ေနာက္လူအသစ္အသစ္ေတြက ဖတ္ၾကရပါလိမ့္မယ္။ သင္ခန္းစာဆိုတာ ကိုယ္ယူတတ္မွရတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ေဘးပတ္၀န္းက်င္၊ ဖတ္တဲ့စာ၊ ေပါင္းသင္းရသူေတြ ဘယ္လိုမ်ားမ်ား၊ ဘယ္လိုမတူျငားလည္း ယူသင့္တာကိုသာ ယူပါ။ စိုက္လိုက္မတ္တတ္လုပ္ပါ။