ႏို၀င္ဘာ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာရဲ႕ ေမြးေန႔ ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္ ရာျပည့္ပြဲေတာ္ကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ ခ်မ္းေအးသာဇံၿမိဳ႕နယ္ ဓမၼသာလခန္းမမွာ ႏို၀င္ဘာ ၂၆ ရက္ေန႔ကေန ေလးရက္ၾကာက်င္းပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီရာျပည့္ပြဲေတာ္မွာ လူထုေဒၚအမာနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ဓာတ္ပံု၊ စာအုပ္နဲ႔ လက္္ေရးမူျပပြဲနဲ႔ အထိမ္းအမွတ္ပစၥည္း ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ေတြ ထည့္သြင္းထားပါတယ္။ ဒီပြဲေတာ္ကို ႏိုင္ငံေရးယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ေက်ာ္ ျပည္ပႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ သားႀကီးျဖစ္သူ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေျပာခြင့္ရသူ ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း တက္ေရာက္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူထုေဒၚအမာဟာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၉ ရက္ေန႔မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္းကို ဒီဗြီဘီက ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။ အေမ လူထုေဒၚအမာရဲ႕ ရာျပည့္ပဲြေတာ္ကို မႏၱေလးမွာ ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ အေမရဲ႕ ႏွစ္တရာျပည့္မွာ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ သားတေယာက္အေနနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ခ်င္ပါသလဲ။ "ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်။ က်ေနာ္ မွန္တာေျပာရရင္ေတာ့ အေမ့ကိုဂုဏ္ျပဳတဲ့ အခမ္းအနားကို က်ေနာ္ သားတေယာက္အေနနဲ႔ တကယ္ပဲ တက္ခ်င္ပါတယ္။ သူမ်ားနည္းတူပဲ က်ေနာ္လည္း အဲဒီမွာရွိခ်င္တယ္။ သူမ်ားေတြ အေမ့အေၾကာင္း ေျပာၾကတာေတြကို နားေထာင္ခ်င္ပါတယ္။ နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ ၾကားရတာဟာ သတင္းစာထဲဖတ္ရတာ၊ ေရဒီယိုထဲကတဆင့္ တိုတိုေတာင္းေတာင္း နားေထာင္ရတာထက္ အမ်ားႀကီး ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့ တက္ေရာက္လာတဲ့လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔လည္း ခံစားမႈေတြ တဖြားဖြားျဖစ္ေပၚမယ္လို႔ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ ယုံၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနအရ က်ေနာ္ မတက္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္နားလည္မိတာကေတာ့ ဒီကေန႔ ဗမာျပည္က လူေတြဟာ၊ ဗမာျပည္သားေတြဟာ အေမ့ကို ဂုဏ္ျပဳၾကတယ္။ အေမရဲ႕ အေမလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းေတြကို သူတို႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ တာ၀န္ယူမႈစိတ္ေတြ ရွိေနေသးတယ္လို႔ က်ေနာ္ယုံၾကည္လို႔ ၀မ္းေျမာက္ရပါတယ္ခင္ဗ်။ တကယ္က်ေတာ့ အေမေလွ်ာက္သြားတဲ့လမ္းဟာ မဆုံးေသးပါဘူး။ အဘက္ဘက္မွာပါ၊ ႏိုင္ငံေရးတခုတည္း ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး၊ စာေပေရးရာမွာေရာ၊ တျခားဘက္ေတြမွာပါ ယဥ္ေက်းမႈေရးရာေတြမွာေရာ။ အေမလုပ္သြားတဲ့ဟာေတြ၊ စခဲ့တဲ့ဟာေတြ မၿပီးေသးတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒီဟာကို က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္က၊ နယ္ပယ္အသီးသီးကလူေတြ အားလုံးႀကိဳးစားၿပီး ဆက္လုပ္ၾကရဦးမွာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဒီမွာလာ စုေ၀းၾကတာကို က်ေနာ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာနဲ႔ ပါ၀င္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မပါႏိုင္တဲ့အခါမွာ အားလုံးကို ဒီကေနၿပီးေတာ့ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္ခင္ဗ်။" အန္ကယ့္ေဖေဖနဲ႔ေမေမဟာ ႏိုင္ငံေက်ာ္ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိးမိဘေတြရဲ႕ ရင္ခြင္ကေန အန္ကယ္ အေ၀းကို ေရာက္သြားတာကေလ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ႐ုိက္ခတ္မႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတာလဲ။ ျပန္ေတြ႔ခြင့္ မရေတာ့ဘူးေနာ္။ "ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ျပည္ပကို၊ ျပည္ပကို ေရာက္သြားတဲ့အေၾကာင္းက၊ အဓိကအေၾကာင္းက ဗမာျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုလည္း က်ေနာ္ ျပန္၀င္လို႔ မရေသးပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဗမာျပည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဟာ သဏၭာန္တခုနဲ႔ တည္ရွိေနေသးတဲ့အတြက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီစစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အၿပီးအပိုင္ ဗမာျပည္ကေနၿပီးေတာ့ ေခ်ဖ်က္ပစ္ႏိုင္မွ၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏိုင္မွ က်ေနာ္တို႔လိုလူေတြ၊ က်ေနာ္တေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ တျခားလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို တျခားႏုိင္ငံသားမ်ားနည္းတူ တိုင္းျပည္တာ၀န္ထမ္း၊ ျပည္သူလူထုကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္ခင္ဗ်။" အန္ကယ္ ေဖေဖ၊ ေမေမကိုခြဲခြာၿပီး တနယ္ရပ္ျခားကို ထြက္သြားတာ ဘယ္အရြယ္ေလာက္ကလဲ။ သူတို႔နဲ႔ပတ္သက္လို႔ အန္ကယ့္ဘ၀မွာ ဘယ္လိုမွတ္သားထားတာေတြအနက္ သတိအရဆုံး အခ်က္တခ်က္ေလာက္ ေျပာျပပါလား။ "က်ေနာ္ ေထာင္ကလြတ္လာတာ၊ ကိုကိုးကြ်န္းက ျပန္လာ၊ ကိုကိုးကြ်န္းက ျပန္လာၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကေန လြတ္လာတာဟာ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္လယ္မွာ။ ေနာက္ၿပီး ေထာင္ကလြတ္တဲ့ဟာက်ေတာ့ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္။ အဲလိုလြတ္လာတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္ အိမ္မွာ ၄ ႏွစ္ပဲ ေနရပါတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္မွာ လာဖမ္းတဲ့အခါမွာ က်ေနာ္ထြက္ေျပးလာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ထြက္ေျပးတဲ့အခါမွာ က်ေနာ့္ကို ထြက္ေျပးေအာင္ ကူညီေပးခဲ့တာ၊ ေနာက္ေဖးတံခါး ဖြင့္ေပးခဲ့တာ က်ေနာ့္အေမပါ။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တီးတိုးၿပီးေတာ့ သူက ဖြင့္ေပးၿပီးတဲ့အခါ က်ေနာ့္ကို ေမးထိုးျပလိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ္ အဲဒီက ထြက္ေျပးတာပါ။ အေဖက အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ့္ကုိ ၾကည့္ေနပါတယ္။ အေဖကလည္း ဖမ္းသြားေတာ့မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ သားကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံ ၾကည့္ေနတဲ့သေဘာမ်ဳိးပါ၊ အေမကလည္း ၾကည့္ေနပါတယ္။ အဲဒီၾကားထဲက က်ေနာ္ သူတို႔ကို ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္၊ မကန္ေတာ့ႏိုင္ဘဲ ထြက္ခဲ့ရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ အခုထိ စိတ္မေကာင္းႀကီးျခင္း ျဖစ္ရပါတယ္။" အန္ကယ္အပါအ၀င္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ က်င္လည္သူေတြဟာ ေလာကဓံ အထုအေထာင္း ခံခဲ့ရတာကေတာ့ အထူးတလည္ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အန္ကယ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မိဘနဲ႔ကင္းကြာၿပီး၊ ႏုိင္ငံသားေတြနဲ႔ ကင္းကြာၿပီး ကိုယ့္ယုံၾကည္ခ်က္ကို ခိုင္ခုိင္မာမာ ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္တာက အေမ့ဆီက ဘာအေမြေတြ ရခဲ့လဲခင္ဗ်။ "က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ အေမဟာ သူတို႔ယုံၾကည္တာကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္တယ္။ သူတို႔မွာ မူရွိတယ္။ ဘ၀ေနထိုင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး၊ ေျပာဆိုမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အၿမဲတမ္း မူရွိတယ္။ ေရးတာဆိုတာ ေျပာဖို႔မလိုဘူး။ အဲဒီမူေပၚမွာ ႀကံ့ႀကံ့ခံရပ္တည္တယ္။ မူကို သူတို႔ အလြယ္တကူ အေလွ်ာ့မေပးဘူး၊ မစြန္႔လႊတ္ဘူး။ က်ေနာ္ အဲဒီဟာကို သူတို႔ဆီက အေမြရတာပါ။ အဲလိုေျပာလို႔ရပါတယ္။ အတိအက်ေျပာလို႔ရပါတယ္။" အန္ကယ့္ဘ၀မွာ အေမနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အမွတ္တရရွိတာေလးကို ေျပာျပပါခင္ဗ်။ ဘာေတြမ်ား ေျပာစရာရွိမလဲ။ "က်ေနာ္ကေတာ့ အမွတ္တရေတြ အမ်ားႀကီးဗ်၊ ေျပာရမွာ ခက္ေတာ့ခက္သားပဲ။ အမ်ားႀကီးဆုိတဲ့အထဲမွာ ငယ္ငယ္ေလးတုန္းကရွိခဲ့တဲ့ အမွတ္တရေတြလည္း မွတ္မိေနေသးတယ္။ ႀကီးမွ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ကိစၥေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ေနာက္ဆုံးေျပာခ်င္တာကေတာ့ သူနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ကြဲၿပီး အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာ က်ေနာ့္ဆီကို လူႀကဳံနဲ႔ပါးတဲ့စကားေလး “ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ေတြ႔ၾကဦးမယ္ေလ၊ ငါေစာင့္ေနမယ္” ဆိုတာမ်ဳိး အေမေျပာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီဟာေလးက အေကာင္အထည္ မေဖာ္တဲ့အတြက္ အေမ့ကို က်ေနာ္ အမ်ားႀကီး “ေၾသာ္ ကိုယ့္ဘက္ကမ်ား ခ်ဳိ႕ယြင္းသြားေလသလား” ဆိုၿပီးေတာ့ အေမ့ကို အမ်ားႀကီး က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ခ်င္တဲ့ဟာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ခုထိ အဲဒီခံစားမႈေတြ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ရွိေနပါတယ္။ အေမ့အေပၚမွာ တာ၀န္မ်ား ပ်က္သြားေလသလား၊ အဲဒီလို။ ဒါေပမယ့္လည္း တဘက္မွာေတာ့ အေမလည္း နားလည္ႏိုင္မွာပါဆိုၿပီး ျပန္ေျဖပါတယ္ခင္ဗ်။"