က်ားကို ႐ုိက္သတ္မလား၊ က်ားစာအျဖစ္ ခံမလား
DVB
·
September 3, 2015
နိုဝင္ဘာလ ၈ ရက္ဆိုသည္မွာ ၂ လ ေက်ာ္ေက်ာ္သာ လုိေပေတာ့သည္။ ၃ လပင္ မျပည့္ ၂ လခဲြသာသာ ရွိသည္။ ထိုေန႔တြင္ ပါတီစံု အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီးကို ဒုတိယအႀကိမ္ က်င္းပၾကေပလိမ့္မည္။ ယခုအထိ ပါတီစံုဆိုသည့္အတုိင္း ပါတီေပါင္း အေတာ္မ်ားမ်ား ဝင္ၿပိဳင္၏။ တိုင္းရင္းသားပါတီ အေတာ္မ်ားမ်ားပါ၏။ အထူးသျဖင့္ ရွမ္းလို၊ ရခိုင္လို တုိင္းရင္းသားမ်ားသည္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ နုိင္ငံေရးပါတီႀကီးမ်ားကို ဖြဲ႔စည္းထားႏိုင္ၿပီး သူတို႔ျပည္နယ္မ်ားတြင္ သူတို႔ ပါတီမ်ားကသာ သူတို႔ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို စည္းရံုး၍ အမ်ားစု အႏိုင္ရေခ် ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုတိုင္းရင္းသားပါတီမ်ားအဖို႔ သူတို႔ျပည္နယ္မ်ားက ေထာက္ခံမွသာ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္တြင္ ကိုယ္စားလွယ္အမ်ားစု ရရွိၿပီး လႊတ္ေတာ္ကို လႊမ္းမုိးႏိုင္ခြင့္ရွိေသာ္လည္း ျပည္နယ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ျပည္ေထာင္စုအစုိးရက ေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္ၿပီး ျပည္ေထာင္စုအစုိးရ ျပည္မလႊမ္းမုိးမႈကိုသာ ခံေနရမည္ဆိုလွ်င္ ပါတီစံု ေရြးေကာက္ပြဲဆိုသည္မွာ အမည္ခံသာ ျဖစ္ၿပီး ဒီမုိကေရစီ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းနဲ႔ ကိုက္ညီေသာ လႊတ္ေတာ္တရပ္၊ အစုိးရတဖြဲ႔ ျဖစ္မလာနိုင္ေပ။ တခ်ိန္တည္းတြင္ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္မ်ား၌လည္း စစ္တပ္ကိုယ္စားလွယ္ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ေနရာေပးထားေသာေၾကာင့္ ထို ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း၏ မ်က္နွာကို ၾကည့္ေနရၿပီး သူတုိ႔သေဘာတူခ်က္ မရပဲ ဘာကိုမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခြင့္ရွိမည္ မထင္ေပ။ ဆိုလိုသည္မွာ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုတို႔၊ ျပည္နယ္လူထု၏ အခြင့္အေရးတို႔ဆိုသည္မွာ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ႏိုင္မွ၊ ဖ်က္ႏိုင္မွသာလွ်င္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ျဖစ္ႏိုင္ေပမည္။ ထိုျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္မူကို ဖဆပလ ေခတ္ကတည္းက တိုင္းရင္းသားတို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကေလသည္။ ထိုသုိ႔ ျဖစ္ေပၚေနရသည္မွာ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီစနစ္ ဆံုးရံႈးေနရေသာ နွစ္ေပါင္း ၆ဝ ေက်ာ္ၾကာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ျပည္သူလူထုကို အေပၚစီးမွေန ေသနတ္ျပကာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ မရပ္မခ်င္း တုိင္းျပည္မွာ ဖြတ္ေက်ာ ျပာစု၊ ခရုဆံကၽြတ္ ျဖစ္ေနေပဦးမည္။
ယေန႔ ျမန္မာျပည္သူမ်ားေရာ၊ တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံုျပည္သူမ်ားေရာ၊ ကမာၻေပၚတြင္ ေခတ္ အေနာက္က်ဆံုး တုိင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးမ်ားအျဖစ္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင့္ ဆိုသည္ကို ယေန႔ ပါဝင္ပတ္သတ္ေနေသာ တပ္မေတာ္တခုလံုး နားလည္သေေဘာေပါက္ဖို႔ လို၏။ သူတို႔သေဘာမေပါက္လွ်င္ တုိင္းျပည္မွာ ျပာပံုထဲ လူးလိမ့္ေနရေပဦးမည္။ ထုိသုိ႔ လူးလိမ့္ေနရင္း ၈၈ တုန္းကလို ေပါက္ကြဲလာပါက ယေန႔ ပရမ္းပတာ ျဖစ္ေနေသာ အာဖရိကနုိင္ငံမ်ားလိုပင္ ေခ်ာက္ထဲ စံုးစံုးျမဳပ္သြားေပမည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ေပၚပါက ျပည္သူတြင္ တာဝန္မရွိပဲ ဒီမုိကေရစီကို လ်စ္လ်ဴရႈေနေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားအေပၚတြင္ တာဝန္ ရွိေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ပါတီစံုစနစ္က်င့္သံုးမည့္ ဒုတိယအႀကိမ္ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ဘယ္သူ႔ကို မဲထည့္ ၾကမလဲ။ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးသမားကုိ တာဝန္ေပးၾကမလဲဟု ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားရမည့္အခ်ိန္ေရာက္ လာေပၿပီ။ ဆရာဒဂုန္တာရာ ရွိစဥ္က ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ ရန္သူမရွိ မိတ္ေဆြသာ ရွိ၊ မုန္းသူ မရွိ ခ်စ္သူသာ ရွိ ဆိုေသာ သူ၏ ရန္သူမရိွေရး၊ ေမတၱာတရားထားေရး အယူဝါဒကုိ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကပါသည္။ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ သန္လ်င္ရွိ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုေအာင္က်င္၏ ေနအိမ္တြင္ နွစ္စဥ္ ဆရာတာရာနႈတ္ဆက္ပြဲအျဖစ္ စာေရးဆရာမ်ား စုစည္းကာ ေတြ႔ဆံုျဖစ္ပါသည္။ ဆယ္စုနွစ္ ၂ ခုနီးပါး ၾကာျမင့္ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာက သူ႔သဘာထားနဲ႔ ပတ္သက္၍ ေဝဖန္ေဆြးေႏြးခိုင္းေလ့ရွိ၏။ တခ်ိဳ႕က လံုးဝလက္ခံသလို တခ်ိဳ႕က လံုးဝ လက္မခံၾကေပ။ တခ်ိဳ႕က တခ်ိဳ႕တဝက္ လက္ခံသလို တခ်ိဳ႕က တစိတ္တပိုင္းသာ လက္ခံၾကေလသည္။ တခါက က်ေနာ္တို႔ ေဆြးေႏြးရာတြင္ အလံုပိတ္အခန္းထဲ ေျပးစရာ မရွိ၊ တံခါးတခ်ပ္သာ ရွိသည္။ ထိုအခန္းထဲတြင္ အစာမေကၽြးရေသးေသာေႁမြေဟာက္တေကာင္နဲ႔ မိမိကို အတူ ယွဥ္တြဲကာ ထည့္ထားသည္ ဆိုပါစုိ႔။ ေႁမြေဟာက္ဆိုသည္မွာ ေႁမြေပြးလို ထိမွ ေပါက္တတ္သည့္ သတၱဝါမဟုတ္ပဲ မိမိေရွ႕ ရွိ ေတြ႔သမွ်ကို လိုက္လံေပါက္တတ္သည့္ သတၱဝါ ျဖစ္ေလသည္။ အခန္းထဲ လူနဲ႔ ေႁမြေဟာက္ပဲရွိရာ ေႁမြေဟာက္က လူကို လိုက္လံ ေပါက္ေပမည္။ လူမွာ ေျပးစရာ ထိုအခန္းထဲတြင္သာ ရွိ၏။ ေႁမြမွာ မိမိရန္သူ ျဖစ္သြားၿပီး တေကာင္ေသမွ တေကာင္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရေပမည္။ လူကလည္း မိမိရွင္သန္ဖို႔ ေႁမြကို သတ္မွ ျဖစ္မည္။ ေႁမြကို ေမတၱာပို႔၊ တရားခ်၍ မရႏိုင္ေပ။ ေရြးစရာ ၂ လမ္းသာ ရွိ၏။ ေႁမြကို ရုိက္သတ္မလား၊ ေႁမြကိုက္ခံ၍ ေသမလား။ ေႁမြကို ရိုက္သတ္လွ်င္ ေႁမြမွာ ရန္သူျဖစ္သြားေပမည္။ ထိုအခါ ရန္သူမရွိဆိုေသာ သီအုိရီမွာ မွားသြားမည္။ ေႁမြကို ေမတၱာထား၍ ေႁမြကိုက္ခံရလွ်င္ ေသသြားမည္။ ထိုအခါ မိတ္ေဆြသာရွိဆိုေသာ သီအိုရီမွာ အနုိင္ရသြားေပမည္။ သို႔ေသာ္ အသက္ရွင္သန္ခ်င္လွ်င္ ေႁမြကို ရိုက္သတ္မွ ရေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေႁမြကို သတ္ျခင္းနဲ႔ မိမိ ေႁမြေပါက္ခံျခင္းဆိုေသာ လမ္း ၂ သြယ္တြင္ မိမိရွင္သန္လိုပါက အလံုပိတ္အခန္းထဲတြင္ ေႁမြကို ရိုက္သတ္ရေပမည္။ မိမိအသက္ကို ပဓာန မထားဟုဆိုလွ်င္လည္း ေႁမြ ေပါက္ခံရေပမည္။ အေျခအေနမွာ Do or Die လုပ္မလား၊ အေသခံမလားဆိုသည္သာ ရွိေလသည္။
နိုဝင္ဘာလ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ပါတီစံု အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီး က်င္းပေတာ့မည္။ လမ္း ၂ သြယ္ရွိ၏။ တသြယ္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ လႊမ္းမိုးမႈ ဆက္တည္ရွိကာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အရိပ္ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈကို ခံမလား။ ေနာက္တခုမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ႏိုင္၊ ကန္႔ကြက္ႏိုင္ေသာ တုိက္ပြဲဝင္ျခင္းကို ျပဳလုပ္မလား ဆိုသည္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆိုုလိုသည္မွာ ဒီမိုကေရစီကုိ အမွန္တကယ္ ေလွ်ာက္လွမ္းမည့္ နုိင္ငံေရးပါတီမ်ားကို မဲထည့္ေပးမလား။ ဒီမုိကေရစီကို ပါးစပ္မွသာ ေအာ္ကာ ၅ နွစ္လံုးလံုး ဘာမွ လုပ္မေပးခဲ့ေသာ စစ္အာဏာရွင္တို႔၏ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္မ်ားကိုပင္ မဲထည့္ၾကမလားဆိုသည့္ ေရြးခ်ယ္စရာ ၂ ခု ရွိပါသည္။ မိမိတို႔သည္ အသက္မ်ား၊ ဘဝမ်ားနဲ႔ အိုးအိမ္စည္းစိမ္မ်ားကိုလည္း ေပးခဲ့ၾကရၿပီးၿပီ။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ စီးပြားေရးမ်ားကိုလည္း ေပးခဲ့ၾကရၿပီးၿပီ။ သူတို႔၏ ဇာတိမွာ ရာစုနွစ္တ၀က္ ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ိကို ေမွ်ာ္လင့္စရာ မလိုေပ။ ေမွ်ာ္လင့္သူသာ ရူးသြပ္သူျဖစ္၏။ ေႁမြေဟာက္သည္ မိမိကို သူေတာ္ေကာင္းဟုဆိုကာ မေပါက္ပဲေနမည္ မဟုတ္။ က်ားသည္ သက္သက္လြတ္စားကာ ေနမည္မဟုတ္။ လူနဲ႔ က်ားေတြ႔လွ်င္ က်ားကို ရိုက္သတ္မလား၊ က်ားစာအျဖစ္ခံမလား ေရြးရေပမည္။ က်ားမွာ သက္သက္လြတ္ မစားဆိုသည္ကို သိရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဖြဲ႔ ၂ ခု၊ ပါတီ ၂ ခုတြင္ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားမ်ားမွာ အုိနာက်ိဳးကန္းမ်ား ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေပမည္။ ဇာတ္တူသားစားခ်င္လည္း စားေနေပမည္။ ဒုကၡေရာက္သူခ်င္း၊ အဖိနွိပ္ခံရသူခ်င္း လက္တြဲ စည္းရံုးမႈ မရွိသူမ်ားလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေပမည္။ ေသေဖာ္ရွင္ဖက္မ်ားကို အနုိင္က်င့္ခ်င္လည္း က်င့္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ဒီမုိကေရစီဘက္သားမ်ားကား မိမိကို ေႁမြေဟာက္ လိုေပါက္သတ္မည္ မထင္။ ေတာအုပ္ထဲေတြ႔ေသာ က်ားကို ကိုက္သတ္မည္လည္း မထင္ေပ။ ေႁမြေဟာက္နဲ႔ က်ားမွာ ရာစုနွစ္တစ္ဝက္ေက်ာ္ ျပသခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ အိတ္ထဲမွ ေငြမ်ားကိုလည္း နိႈက္ယူခဲ့ၿပီးၿပီ။ မိမိတို႔ အဆီအသားတို႔ကိုလည္း ဝါးၿမိဳၿပီးၿပီ။ သူတုိ႔၏ ရက္စက္ယုတ္မာမႈမ်ားမွာ ေက်ာက္တံုးႀကီးမ်ားကပင္ သက္မခ်ရေလာက္ေအာင္ နာက်ည္းစရာမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ သူတို႔နဲ႔ အၿပိဳင္ ဒီမုိကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ သြားမည္ဆိုသူမ်ားမွာ ျပည္သူကို ေသြးေခ်ာင္းစီးေအာင္ တခါမွ မလုပ္ဖူးခဲ့ၾကေပ။ သူတို႔လက္တြင္ ေသြးမစြန္းခဲ့ၾက။ တဖက္က ဒီမုိကေရစီဟု ပါးစပ္မွ ေၾကြးေၾကာ္ေနသူမ်ား၏ လက္မွာ ေသြးစြန္းကာေနေလသည္။ ထိုအခါ ဘယ္သူနဲ႔ ပူးေပါင္းၾကမလဲ။ ဘယ္သူ႔ကို ေရြးၾကမလဲဆိုသည္မွာ စဥ္းစားၾကရမည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေရြးေတာ့။
ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားဆိုသုူမ်ားမွာ အရည္အခ်င္းမရွိၾက။ ျပည္သူကိုလည္း ဦးေဆာင္နုိင္မည္ဟု မထင္။ ကုန္ေစ်းနႈန္း မတက္ေအာင္၊ မိမိတို႔ ဝဝလင္လင္စားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မည္ မထင္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ကို ေရြးခ်ယ္ရခက္ေနသည္ဟုဆိုလွ်င္ ထိုအရည္အခ်င္းမရွိသူမ်ားနဲ႔ ၿပိဳင္ဖက္ လက္ေသြး တစက္စက္က်ကာ ပါးစပ္တြင္ လူ႔အေသြးအသားစားေနေသာ သူမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ၾကမလား။ ေနာင္ေသြးေခ်ာင္းမစီးေစေတာ့ပါဟု မည္သုိ႔ ကတိမ်ား ေပးေပး သူတို႔ပါးစပ္မွ ေသြးမ်ားကို ဖံုးကြယ္၍ မရႏိုင္။ ထိုသူမ်ားကုိ ေရြးခ်ယ္ၾကမလား။ ယေန႔ လူတုိင္း လူတုိင္း ေရြးခ်ယ္စရာလမ္း ၂ လမ္း ရွိပါသည္။ က်ားကို ရုိက္သတ္မလား၊ က်ားစာအျဖစ္ခံမလား၊ ေျႁမြေဟာက္အေပါက္ခံမလား၊ ေျမြေဟာက္ကို ရုိက္သတ္မလား။ ထိုသည္မွာ မိမိတို႔ ေရြးခ်ယ္ရမည္ ျဖစ္ေပမည္။
ထက္ျမက္