ကႏၷားေတာ္ရြာ က ျမန္မာ့ဂ်ပ္စကၠဴ ႐ုပ္ကေလးေတြ
DVB
·
August 29, 2015
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက လာဘ္ေကာင္အျဖစ္ ေဆာင္ေလ့ရွိတဲ့ ဇီးကြက္႐ုပ္၊ ပစ္တိုင္းေထာင္႐ုပ္တို႔လို ဂ်ပ္စကၠဴအ႐ုပ္ေတြ ဘယ္ကလာသလဲ လမ္းစရွာၾကည့္ရင္ စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕အနီးက ကႏၷားေတာ္ရြာကုိ ေတြ႔ရပါမယ္။ ကႏၷားေတာ္ရြာက ဂ်ပ္စကၠဴ အ႐ုပ္ေလးေတြကုိ ရြာလံုးကြ်တ္ထုတ္လုပ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက တခုတည္းေသာ ရြာကေလးပါ။ ရြာေလးက ေသးေသးေလးဆိုေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းနဲ႔ ရာဇ၀င္ကေတာ့ မေသးလွပါဘူး။ ရြာရဲ႕သက္တမ္း ႏွစ္ေပါင္း ရာနဲ႔ခဲ့ပါၿပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၅၀၀ ေလာက္က အင္း၀ဘုရင္ ဒုတိယ ဘုရင္မင္းေခါင္ တည္ထားခဲ့တဲ့ အဘယဘုရားနဲ႔အတူ ဆက္စပ္ၿပီး ျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့ ရြာကေလးပါ။ အဘယဘုရားရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ နတ္ကြန္းမွာ ကႏၷားေပးေလ့ ရွိရာကတဆင့္ ကႏၷားေတာ္ရြာဆိုၿပီး ေပၚေပါက္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အခု စာဖတ္သူေတြကို တင္ျပမွာကေတာ့ ကႏၷားေတာ္ရြာအေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကႏၷားေတာ္ရြာက ႐ုိးရာလက္ျဖစ္ ဂ်ပ္စကၠဴ ႐ုပ္လုပ္ငန္း အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကႏၷားေတာ္ရြာမွာ ဂ်ပ္စကၠဴ ႐ုပ္ေတြ စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့တာကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေလာက္ရွိပါၿပီ။ တရြာလံုးမွာ အ႐ုပ္အဓိကလုပ္တဲ့ အိမ္စုစုေပါင္း ၃၀ ေလာက္ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြကလည္း တႏိုင္တပိုင္အ႐ုပ္ေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ကႏၷားေတာ္ရြာနားက ဂံုညႇင္းေတာင္ရြာနဲ႔ ေညာင္ကုန္းအေရွ႕အရပ္ဆိုတဲ့ ရြာေတြမွာလည္း အ႐ုပ္ေတြလုပ္တယ္။ အဓိကလုပ္တာကေတာ့ ကႏၷားေတာ္ရြာပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ ကႏၷားေတာ္ ရြာသူရြာသားေတြဟာ တနယ္တေက်းေတြမွာ အိမ္ေထာင္ရက္သားေတြက်ၿပီး ႏိုင္ငံတြင္း ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လုပ္ငန္းအေသးေလးေတြ၊ တႏိုင္တပိုင္ လုပ္ငန္းေလးေတြအျဖစ္ ျပဳလုပ္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကႏၷားေတာ္ရြာဟာ ဟိုလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၁၀၀ ေလာက္က နတ္တင္ဖို႔ နတ္ျမင္း႐ုပ္ေတြကုိ သစ္သားနဲ႔ ျပဳလုပ္ေရာင္းခ်ခဲ့တယ္။ ျမင္း႐ုပ္ေတြကေနတဆင့္ ကေလးေတြအႀကိဳက္ေတြ႔မယ့္ သစ္သား႐ုပ္ေတြ အမ်ိဳးစုံ ျပဳလုပ္လာတယ္။ အဲဒီေခတ္ကေတာ့ သစ္သားေတြကို အ႐ုပ္ပံုသဏၭာန္ခုတ္ (ပံုသြင္း) တယ္။ ပံုေဖာ္ ေဆးသုတ္တယ္။ ေစ်းကြက္တင္ ေရာင္းခ်ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အ႐ုပ္ခုတ္တဲ့ သစ္သားေတြ ရွားပါးလာတာေၾကာင့္ အသားေနရာမွာ ဂ်ပ္စကၠဴ ႐ုပ္ေတြကို တျဖည္းျဖည္း အစားထိုးခဲ့တယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကႏၷားေတာ္ရြာမွာ စကၠဴ ႐ုပ္ေတြသာ အမ်ားဆံုးထုတ္လုပ္ေနၾကပါၿပီ။ ဒါကေတာ့ ကႏၷားေတာ္ရြာက ဂ်ပ္စကၠဴအ႐ုပ္ေတြရဲ႕ ရာဇ၀င္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကႏၷားေတာ္ရြာကေန ပစ္တိုင္းေထာင္၊ ဇီးကြက္၊ ဖိုး၀၊ က်ား၊ ေခြး၊ ျမင္းနဲ႔ ဆင္ အစရွိတဲ့ အ႐ုပ္ေတြကို အမ်ားဆံုး ထုတ္ပါတယ္။ ၀န္ႀကီးေခါင္းေဆာင္း၊ စစ္သူႀကီး ဗႏၶဳလေခါင္းေဆာင္းေတြနဲ႔ တျခားအ႐ုပ္ေတြကိုလည္း ေအာ္ဒါရရင္ ရသလို လုပ္ေပးေနရေသးတယ္။ ဖိုး၀႐ုပ္တ႐ုပ္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့အ႐ုပ္ေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၁၀၀ နီးပါးကတည္းက ျပဳလုပ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖိုး၀႐ုပ္ကိုေတာ့ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ျမန္မာ့ခရီးသြားႏွစ္ (Visit Myanmar Year) အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ စတင္ျပဳလုပ္ေရာင္းခ်ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဇီးကြက္၊ ပစ္တိုင္းေထာင္နဲ႔ ဖိုး၀႐ုပ္ေတြက လြဲၿပီး က်န္တဲ့တိရစၦာန္႐ုပ္ေတြဟာ ေခါင္းအေသနဲ႔ ေခါင္းအရွင္ဆိုၿပီး ၂ မ်ိဳး ရွိပါေသးတယ္။ အ႐ုပ္ကုိယ္ထည္နဲ႔ တဆက္စပ္တည္းရွိတဲ့ အ႐ုပ္ေတြကေတာ့ ေခါင္းေသျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ထည္နဲ႔ ေခါင္းအၾကား တဆက္စပ္တည္း မျဖစ္တဲ့ အ႐ုပ္ေတြကေတာ့ လႈပ္လို႔ရတဲ့ ေခါင္းအရွင္ေတြပါ။ ေခါင္းနဲ႔ကုိယ္ကုိ တဆက္တည္း မဟုတ္ဘဲ အရွင္ထားတဲ့အျပင္ ေခါင္းကို ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘဲ လႈပ္ေနေအာင္ လည္ပင္းရဲ႕ အေျခအရင္းပိုင္းမွာ အေလးခ်ိန္စီးဖုိ႔ ရႊံ႕ေစးထည့္ထားရတာပါ။
အ႐ုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ အဓိကကုန္ၾကမ္းကေတာ့ စကၠဴနဲ႔ ေကာ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စကၠဴမွာမွ အ႐ုပ္အမ်ိဳးအစားေပၚ မူတည္ၿပီး သတင္းစာစကၠဴ၊ ဘိလပ္ေျမထည့္တဲ့စကၠဴ၊ ေရႊေရာင္စကၠဴဆိုၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးအသုံးျပဳပါတယ္။
အ႐ုပ္တခုခ်င္းစီမွာ အရြယ္အစားအလိုက္ လက္ပံသားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ အမာခံ (မို) အ႐ုပ္ေတြ ရွိတယ္။ အ႐ုပ္ေတြေပၚမွာ လိုင္းရာေလးေတြ ထြင္းထားတယ္။ သစ္သားမုိအ႐ုပ္ေတြေပၚမွာမွ ေကာ္နဲ႔ စကၠဴန႔ဲ အထပ္ထပ္မံထားတဲ့ စကၠဴေပ်ာ့ဖတ္ေတြကို ကပ္ၿပီး ပံုေဖာ္တယ္။ ၿပီးရင္ ေနနဲ႔ ၂ နာရီေလာက္ အေျခာက္ခံတယ္။ ဖန္႔သြားၿပီဆိုရင္ အ႐ုပ္မွာထြင္းတဲ့ လိုင္းေတြအလိုက္ စကၠဴဂ်ပ္ေတြကို ခြဲတယ္။ အတြင္းက အသားမုိ႐ုပ္ကို ျပန္ထုတ္ယူတယ္။ ဂ်ပ္စကၠဴ႐ုပ္ အေခါင္းလိုက္ႀကီးပဲ က်န္သြားၿပီဆိုရင္ ခြဲရာေၾကာင္းေတြကို တခါ စကၠဴနဲ႔ ျပန္ပိတ္တယ္။ ဒီအဆင့္ေတြ ၿပီးရင္ေတာ့ အ႐ုပ္အမ်ိဳးအစားအလိုက္ ေရႊေရာင္စကၠဴ၊ ဘိလပ္ေျမစကၠဴေတြ သင္႔ေတာ္သလုိ ကပ္တယ္။ ေနာက္တခါ ေနထပ္လွန္းျပန္တယ္။ ၿပီးရင္ အေကာင္အလိုက္ အၿမီးတို႔၊ ေခါင္းတို႔၊ ႏွာေမာင္းတို႔ တပ္တယ္။ အားလံုးၿပီးလို႔ ေနာက္ဆံုးအဆင့္က်မွ ေဆးသုတ္၊ ဒီဇိုင္းပံုေဖာ္တယ္။ ဒါေတြ အကုန္ၿပီးရင္ေတာ့ ေစ်းကြက္မွာတင္ေရာင္းဖို႔ အဆင့္သင့္ျဖစ္တဲ့ အ႐ုပ္ေတြကို ရပါၿပီ။
အ႐ုပ္ေတြကို မႏၱေလးၿမိဳ႕ မဟာမုနိဘုရားႀကီးက ဆိုင္ေတြကို အမ်ားေစ်းနဲ႔ ပို႔ၾကတယ္။ ဘုရားႀကီးက ဆိုင္ေတြကေနမွတဆင့္ တျခားနယ္ေတြကို အမ်ားျပန္ျဖန္႔ေရာင္းၾကတာ။ တရြာလံုးက အ႐ုပ္လုပ္ၾကတဲ့အိမ္ေတြဟာ ဘုရားပြဲေတာ္ အႀကီးႀကီးေတြမွာ ၁၂ ပဲြေစ်း သြားေရာင္းၾကတယ္။ ပြဲေတာ္ကာလမဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ပြဲေတာ္ခ်ိန္မွာ ေရာင္းႏိုင္ဖို႔ ကိုယ့္အိမ္ေတြမွာ ကိုယ္အ႐ုပ္ေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ကႏၷားေတာ္ရြာက အ႐ုပ္လုပ္သူေတြဟာ ၁ ႏွစ္ပတ္လံုးမွာ အ႐ုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ အ႐ုပ္ေရာင္းတဲ့အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ကာလႏွစ္ခုနဲ႔သာ ေနၾကတယ္။
အ႐ုပ္သြားေရာင္းတဲ့အခါမွာလည္း စစ္ကိုင္းက ဘုရားပြဲေတြတင္မကဘူး မံုရြာ၊ ေရႊဘို၊ ေရႊစက္ေတာ္၊ ေက်ာင္းေတာ္ရာ စတဲ့ ဘုရားပြဲႀကီးေတြအထိ သြားေရာင္းၾကတယ္။ ပြဲေတာ္ကာလေတြမွာဆို ကေလးကစားတဲ့အ႐ုပ္ေတြ ေရာင္းရသလို ဇီးကြက္႐ုပ္၊ ပစ္တိုင္းေထာင္႐ုပ္ေတြလို လာဘ္ေကာင္ေတြကလည္း အေရာင္းသြက္လွပါတယ္။
ကေလးေတြအတြက္ ေပ်ာ္စရာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ အ႐ုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါမ်ားလြန္းလွတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ ဒီေန႔အခ်ိန္မွာ ဒီလို ဂ်ပ္စကၠဴ႐ုပ္ေတြရဲ႕ ေရာင္းအားဟာ သိသိသာသာ က်ဆင္းသြားတာမ်ိဳး မရွိေသးဘူး။ ဒီေန႔အခ်ိန္ထိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေရာင္းေနရဆဲျဖစ္တယ္လို႔ ကႏၷားေတာ္ရြာက အ႐ုပ္လုပ္ငန္း လုပ္သူေတြက ေျပာၾကတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေက်းလက္ေနသူဦးေရက ၿမိဳ႕ေနဦးေရထက္ ပိုမိုမ်ားျပားလွတာေၾကာင့္ ေက်းလက္က ကေလးေတြ ဒီအ႐ုပ္ေတြကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေဆာ့ေနသေရြ႕ ဒီစကၠဴ႐ုပ္လုပ္ငန္းဟာ က်ဆင္းသြားမွာ၊ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုၾကတယ္။ ေက်းလက္က ကေလးမိဘေတြက တန္ဖုိးျမင့္တဲ့ အ႐ုပ္ေတြကုိ လက္လွမ္းမမီလုိ႔ ဂ်ပ္စကၠဴ အ႐ုပ္ကေလးေတြနဲ႔ပဲ သားသမီးကုိ ႏွစ္သိမ္႔ေစရတာလည္း ျဖစ္ပါမယ္။
ေရႊေရာင္ဇီးကြက္နဲ႔ ပစ္တုိင္းေထာင္ လာဘ္ေကာင္အ႐ုပ္ကိုေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္တဲ့ပြဲ႐ုံေတြ၊ ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ လာဘ္ေကာင္အျဖစ္နဲ႔ ေဆာင္ၾကတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြေနတဲ့ အိမ္အမ်ားစုကလည္း က်က္သေရေဆာင္အေနနဲ႔ ထားဖို႔ ၀ယ္ၾကတယ္။
အ႐ုပ္ေတြဟာ စကၠဴေပၚမွာ သေဘာၤေဆးသုတ္ထားတာ ျဖစ္လို႔ ေရစုိမုိးစုိ တာရွည္မခံပါဘူး။ ကေလးေဆာ့တဲ့ အ႐ုပ္ျဖစ္ျဖစ္၊ လာဘ္ေကာင္ထားတဲ့ အ႐ုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ၁ ႏွစ္ေလာက္ေနရင္ အေရာင္မွိန္သြားၿပီး ၾကည့္မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။
ဇီးကြက္႐ုပ္ကို လာဘ္ေကာင္အျဖစ္ ေဆာင္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္သူေတြက သူတို႔ဇီးကြက္အ႐ုပ္ကို ေဆးမွိန္မခံပါဘူး။ ၁ ႏွစ္ ၁ ခါ လဲေလ့ရွိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း သူတို႔အတြက္ လာဘ္ေကာင္းတဲ့အ႐ုပ္ကို မစြန္႔ပစ္ခ်င္ၾကတာေၾကာင့္ အ႐ုပ္ေဟာင္းေပၚမွာပဲ ေဆးသစ္ျပန္သုတ္ခိုင္းၾကတာမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြပါပဲ။ အဲ့ဒီလို အ႐ုပ္လဲလွယ္တာေတြကို ၁ ႏွစ္ ၁ ခါ ဘုရားပြဲေတြမွာသာ လုပ္ေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ဂ်ပ္အ႐ုပ္လုပ္သူေတြအတြက္ ႏွစ္စဥ္ ဘုရားပြဲတိုင္း ေရာင္းလိုအား ေကာင္းေနတတ္တယ္။ လူတ၀ပ္ (လူတေယာက္ ၀ပ္ေနသည့္အရြယ္) ေလာက္ရွိမယ့္ ဇီးကြက္႐ုပ္ႏွစ္ေကာင္ပါတစုံကို ေငြက်ပ္ ၁၀၀၀၀ နဲ႔ ေရာင္းရတယ္။
ႏိုင္ငံျခားသားေတြကေတာ့ လက္တဆစ္အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ သစ္သားနဲ႔လုပ္တဲ့ ဇီးကြက္႐ုပ္ေလးေတြ၊ လက္ေလးလံုးေလာက္ရွိတဲ့ အ႐ုပ္ေလးေတြကို အမွတ္တရနဲ႔ ၀ယ္ၾကတယ္။
စကၠဴ႐ုပ္လုပ္သူေတြဟာ ပြဲေတာ္ခ်ိန္ကာလေရာက္မွသာ ေအးေအးလူလူပံုစံနဲ႔ အ႐ုပ္ေတြ ေရာင္းႏိုင္တာပါ။ ပြဲမရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ရြာမွာပဲ အ႐ုပ္ေတြ တကုပ္ကုပ္လုပ္ေနၾကရတာပါ။
ကႏၷားေတာ္ရြာခံအမ်ားစုဟာ တျခားေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကိုင္ဖို႔ထက္ ဟုိတုန္းကတည္းက မိ႐ုိးဖလာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဂ်ပ္စကၠဴ႐ုပ္လုပ္ငန္းတခုကိုသာ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္မႈ ရွိၾကတယ္။ အ႐ုပ္ဒီဇုိင္းအသစ္ေတြ ထပ္မံထုတ္လုပ္ဖို႔၊ ရွိၿပီးသားအ႐ုပ္ေတြကို အဆင္ျမႇင့္တင္ဖို႔ထက္ မိ႐ုိးဖလာအတိုင္းသာ ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္းႀကီးေတြ လုပ္ကိုင္ေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အ႐ုပ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ေခတ္ေနာက္က် ေနၿပီဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသိႏိုင္တယ္။
ဒီေန႔ေခတ္လို ကမၻာႀကီးဟာ ရြာသဖြယ္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခတ္မီနည္းစနစ္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ အ႐ုပ္ေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အမ်ားႀကီး ၀င္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ျမန္မာ့လာဘ္ေကာင္ ဇီးကြက္႐ုပ္ေနရာမွာ တ႐ုတ္ကလာတဲ့ ဘက္ထရီအားနဲ႔ လႈပ္ရွားတဲ့ ေၾကာင္လာဘ္ေခၚ႐ုပ္က ေနရာ၀င္ယူလာေနပါၿပီ။
ဒီလိုေခတ္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ႐ုိးရာလက္ျဖစ္ ဂ်ပ္စကၠဴ႐ုပ္ကေလးေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ခရီးေပါက္ေအာင္ ဆက္သြားႏိုင္မလဲ ဆိုတာကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေနပါတယ္။
ေအးမြန္ရာျပည့္
