လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘယ္သူ႔ကို၊ ဘယ္ပါတီကို မဲေပးမလဲ။ ဆက္ဖတ္ဖို႔ မလိုတဲ့သူက မ်ားမွာပါ။ က်ေနာ္က ဘယ္ပါတီအတြက္ မဲဆြယ္မလဲကို သိၾကၿပီး ျဖစ္လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ သည္လိုစာေရးတာ အခ်ိန္အေတာ္ ေနာက္က်တာကို သတိထားမိမွာပါ။ “ဦးဘယ္သူ၊ ေဒၚဘယ္သူ ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္ျဖစ္ အန္အယ္လ္ဒီ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ အႏိုင္ရရွိေရးကို တတ္စြမ္းသေရြ႕ လုပ္ပါမယ္” လို႔ ဆိုရွယ္မီဒီယာကေနေရာ ပါတီကို တရားဝင္စာနဲ႔ပါ ေရးခဲ့တာ ၆ လ မကေတာ့ပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ ထင္မထားတာေတြ အေတာ္ေလး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အာဏာယူပါတီထဲမွာက တမ်ိဳး၊ အန္အယ္လ္ဒီကိုယ္စားလွယ္ ေရြးတာကလည္း ဟိုးေလးတေၾကာ္။ သေဘာထားေပးပါလို႔ ေျပာတာကို စကားလံုး ေရြးေနပါတယ္လို႔ ျပန္ေျဖခဲ့ရတယ္။ အဲဒါဟာ ပါတီေရြးဖို႔ အခ်ိန္ယူခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။ ေဒၚစုကေတာ့ “ပါတီအမွတ္တံဆိပ္ကိုသာ ၾကည့္ မဲေပးပါ” လို႔ ေျပာထားတယ္။ ပါတီဥကၠ႒က ေျပာထားၿပီးမွ ဘာထပ္ေရးစရာလိုသလဲေမးရင္ က်ေနာ္က ေဒၚစုမဟုတ္ပါ။ ေျပာခ်င္တာက အဲဒါသာမကပါ။ အျငင္းပြားစရာေတြ မ်ားေနတဲ့ အန္အယ္လ္ဒီကိုသာ မယိမ္းမယိုင္ ေက်ာက္စာတိုင္လို မဲေပးပါလို႔ ေျပာတာအျပင္ “ဘာလို႔ တျခားပါတီကို မဲမေပးသင့္သလဲ” ကိုပါ စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ ဥပမာတခု တင္ျပပါရေစ။ ပုလဲမွာ အေရြးခံမယ့္ အန္အယလ္ဒီက ေဒၚခင္စန္းလိႈင္က ၁၉၉ဝ ကတည္းက က်ေနာ္နဲ႔ လက္တြဲလုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။ သူက ပုလဲသူ မဟုတ္ပါ။ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးဝန္ႀကီး ပုလဲနယ္သား ဦးေက်ာ္ဆန္းကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ အမ်ိဳးမကင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးမွာ အျဖဴနဲ႔ အမည္း မတူ ကြဲပါတယ္။ ေဒၚခင္စန္းလိႈင္ကို ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ ပါတီထဲမွာ ၁ဝဝ ရာခုိင္ႏႈန္း ေထာက္ခံမႈ မရတာလဲ သိပါတယ္။ သူ႔အစား တျခားပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ေနလည္း ရာႏႈန္းျပည့္ရမွာ မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္ကုိယ္တိုင္လည္း ၁၉၉ဝ တုန္းက ရြာ ၃ ရြာမွာ ႐ႈံးခဲ့ပါတယ္။ “၂ဝ၁ဝ တုန္္းက အန္အယ္လ္ဒီ ဝင္မၿပိဳင္လို႔သာ ဦးေက်ာ္ဆန္းရတယ္တဲ့” ေျပာတာကို ျငင္းႏိုင္ရင္ ျငင္းပါ။ ၂ဝ၁၂ မွာ ဦးေက်ာ္ဆန္းရဲ႕အမ်ိဳးကို မဲမေပးၾကေတာ့ဘဲ ေဒၚခင္စန္းလိႈင္ကိုသာ မဲေပးခဲ့တာကိုၾကည့္ရင္ မဲေပးသူေတြက ျပည္ခိုင္မၿဖိဳးၾကေတာ့တာ ေသခ်ာတယ္။ ပုလဲက နမူနာပါ။ တျခားေနရာေတြလည္း အတူပါ။ ေျပာင္းလဲဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ အန္အယ္လ္ဒီ ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္ေဆာင္ပုဒ္ “ေျပာင္းလဲဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ” ေပၚလာတယ္။ အေမရိကန္သမၼတ အိုဘားမားက ၂ဝဝ၈ ေရြးေကာက္ပြဲကမ္ပိန္းမွာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အသံုးခ်ခဲ့တဲ့ “ခ်ိန္း” နဲ႔ တူပါတယ္။ အိုဘားမားက အေျပာင္းအလဲဆိုတာ တခ်ိန္ခ်ိန္ကို ျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္ေယာက္ကို ျဖစ္ျဖစ္ ေစာင့္ေနလို႔ေတာ့ မရဖူး၊ အခု က်ေနာ္တုိ႔ အရယူရမယ္လို႔ ဆက္ေျပာပါတယ္။ အိုဘားမား ပိုစတာ “ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္” ဆိုတာ အေတာ္ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ကေန႔ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳး မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ အသစ္ကို ေမွ်ာ္တာပါ။ အာဏာသိမ္းတဲ့ အက်င့္ပါေနတဲ့ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးပါတီဟာ ေရြးေကာက္ပြဲကမ္ပိန္းအျဖစ္ အခ်င္းခ်င္း စစ္ခင္းျပလိုက္တယ္ မဟုတ္ပါလား။ အာဏာသိမ္းတာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဟုတ္ပါ။ စစ္ခင္းျခင္းဟာ ေမွ်ာ္လင့္စရာ မဟုတ္ပါ။ စာနာမႈမဲ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္ အေရြးခံမယ့္သူမွာ သနားစရာ တစံုတခု ျဖစ္လို႔ စာနာစိတ္နဲ႔ ေပးၾကတာကို စာနာမႈမဲလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘရာဇီးလ္မွာ ၂ဝ၁၄ တုန္းက သမၼတေရြးပြဲမတိုင္ခင္မွာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီက သမၼတေလာင္း ဒြါဒို ကမ္ပို႔စ္ ေလယာဥ္ ပ်က္က်ၿပီး ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ သူ႔တြဲဘက္ဒု-သမၼတေလာင္း မာရီယာ ဆဲလ္ဗားဟာ ထိပ္ဆံုးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးက ဦေအာင္ေသာင္း ကြယ္လြန္သြားတာမို႔ သူ႔နယ္မွာ လာအေရြးခံမယ့္ ေနာက္လူက စာနာမႈမဲတခ်ိဳ႕ ရစရာအေၾကာင္းေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုမဲေတြဟာ ႏိုင္ငံေရး မဆန္ပါ။ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ကို ထမင္းေကြ်းသလိုသာ ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္က ထမင္းရွင္န႔ဲ ဧည့္သည္ ခြဲျခားႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးကို ေရာက္ေစခ်င္ပါၿပီ။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အမတ္တေယာက္ကို မဲေပးသူအေရအတြက္ အေတာ္မတူပါ။ ၁၉၉ဝ တုန္းက လူဦးေရ ၁ သိန္းေအာက္မွာ အမတ္ ၁ ေယာက္ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ အခု တမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ မဲဆႏၵနယ္ ေသးေသးေလးကေန အေရြးခံရသူလည္း အမတ္ပဲ။ ဥပမာ ကယားျပည္နယ္ကို ၾကည့္ပါ။ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္း ၇ ခုသာ ရွိတယ္။ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ အမတ္အေရအတြက္ ၁၁ ေယာက္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး အမတ္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာတာနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီးအထိ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီထက္ပိုၿပီး ၾသဇာအာဏာႀကီးတဲ့ သမၼတ႐ုံးဝန္ႀကီးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သူ႔ကို မဲေပးလိုက္သူ အေရအတြက္ဟာ ေထာင္ဂဏန္း ေသးေသးေလးသာ ရွိတယ္။ ျမင္သာေအာင္ ေျပာပါရေစ။ သူႀကီးတေယာက္ကို တူမီးေသနတ္တလက္ ေပးရင္ သူ႔ရြာမွာ မီးေသတယ္။ စြာတဲ့သူႀကီးဆို ပြိဳင့္တူတူးတလက္ေပးရင္ ေရေရာ မီးေရာ ေသတယ္။ က်ေနာ္က လူသတ္လက္နက္ေခတ္ကေန အခု ေျပာင္းလာတဲ့ ေတာပစ္ေသနတ္ေခတ္ကိုပါ အဆံုးသတ္ခ်င္တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲေၾကာ္ျငာ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေၾကာ္ျငာနည္း ၂ မ်ိဳး ရွိတယ္။ တမ်ိဳးက ကိုယ့္ပါတီအတြက္ ေၾကာ္ျငာၾကတယ္။ ေနာက္တမ်ိဳးက ၿပိဳင္ဘက္ကို တိုက္ခိုက္တဲ့ ေၾကာ္ျငာျဖစ္တယ္။ ၁၉၉ဝ တုန္းက က်ေနာ့္ပုလဲမွာ ၿပိဳင္ဘက္ တစည ပါတီကေန ညအခ်ိန္ လူေျခတိတ္မွာ က်ေနာ့္ကို တိုက္ခိုက္တဲ့ ကက္ဆက္တိပ္ေခြေတြ အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ ဖြင့္တယ္။ က်ေနာ္က ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္လုပ္ရာကေန ႏိုင္ငံေရးလုပ္မယ္လို႔ အလုပ္က ထြက္ထားတာမို႔ က်ေနာ့္ေဆး႐ုံမွာ ေဆးဆိုလို႔ ပတၱီးနဲ႔ ဂြမ္းပဲရွိတယ္လို႔ ေျပာေဟာတယ္။ အမွန္က မဆလေခတ္မွာ ေဆး႐ုံတိုင္းမွာ အရွားဆံုးက အရက္ပ်ံ၊ ပတၱီးနဲ႔ ဂြမ္းျဖစ္တယ္။ ေရတြက္မဲ မဲဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔ ရလာလာ ေရတြက္ခံရတယ္။ မဲ႐ုံမႉးေတြက ခိုးတဲ့မဲလည္း ေရမွာပဲ။ ၂ဝ၁ဝ တုန္္းက ႀကိဳတင္မဲဆိုတာကို ေရတြက္ခဲ့တဲ့ နမူနာကေတာ့ ကမာၻသိ ဟိုးေလးတေၾကာ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ လာမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲကို အီးယူ ေရြးေကာက္ပြဲ ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္ေရးအတြက္ နားလည္မႈစာခြ်န္လႊာ ထိုးလိုက္တာကိုၾကည့္ရင္ မဲေပးတဲ့ေန႔မွာေတာ့ ညစ္စရာ သိသိသာသာ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါျဖင့္ ဘာလို႔လဲ။ အႏိုင္အ႐ႈံးစာရင္း ထြက္အၿပီးမွာ သမၼတ ျဖစ္ဖို႔နဲ႔ အစိုးရ ဖြဲ႔ႏိုင္ေရးအတြက္ အကြက္ခ်ထားၿပီးျဖစ္လို႔ ႐ုံဖြင့္လိုက္တာပါပဲ။ မဲေပးသူ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ဖို႔ ၁ လ၊ ၂ လ အလိုအထိ ဘယ္သူ႔ကို မဲေပးရမွန္း မသိေသးသူေတြက မနည္းလွပါ။ အဲဒါမ်ိဳးက ႏိုင္ငံတိုင္း၊ ေရြးေကာက္ပြဲတိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ရေသးတဲ့သူေတြဟာ မဲ႐ုံဖြင့္တဲ့ေန႔အထိ ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း မဲပံုးေရွ႕ေရာက္တဲ့အထိ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မပါၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဟိုလိုလို သည္လိုလို လူေတြရဲ႕မဲက အဆံုးအျဖတ္က်တတ္တယ္။ သူတို႔ဟာ အေရးပါလို႔ ေရြးေကာက္ပြဲကမ္ပိန္း လုပ္သူေတြက အေလးထားရတယ္။ ေနာက္အယူအဆတခုကေတာ့ အဲလို ကိုယ့္အႀကိဳက္ကို မေရြးႏိုင္သူေတြကို လူၿပိန္းေတြလို႔ ေခၚတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဟာ တျခားၿဂိဳဟ္ကေန လာၾကသူေတြ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ကေတာ့ တလံအကြာေလာက္သာ ၾကည့္ၾကလိမ့္မယ္။ အရွည္ၾကည့္တဲ့ကာလ ေရာက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ယိမ္းယိုင္မဲ မထင္မွတ္တဲ့ဘက္ကို မဲေပးသူေတြကို ယိမ္းယိုင္မဲလို႔ ေခၚတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ၂ ခုစနစ္ရွိတဲ့ အေမရိကမွာ သိသာတယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္ အႏိုင္အ႐ႈံးရလဒ္ကို ေျပာင္းေစႏိုင္တယ္။ အေမရိကန္သမၼတ ရီပတ္ဘလီကင္ပါတီက ရီဂင္ကို မဲေပးခဲ့တဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ အမတ္ေတြကို (ရီဂင္ ဒီမိုကရက္) လို႔ေခၚတယ္။ ဒီမိုကရက္သမၼတ ကလင္တန္ကို မဲေပးတဲ့ ရီပတ္ဘလီကင္ အမတ္ေတြကို (ကရင္တန္ ကြန္ဆာေဗးတစ္) လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီနမူနာေတြက အမတ္ေတြၾကားမွာ ျဖစ္တယ္။ မဲေပးသူေတြၾကားမွာလည္း အဲလို ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ျမန္မာျပည္က ၂ဝ၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မီမွာ အဓိကပါတီႀကီး ၂ ခုထဲမွာ ေဝဖန္ေထာက္ျပစရာေတြ ဟိုးေလးတေက်ာ္ျဖစ္ထားလို႔ ပါတီေထာက္ခံသူေတြထဲကေန ယိမ္းယိုင္စရာအေၾကာင္းေတြ ရွိေစပါမယ္။ အန္အယ္လ္ဒီထဲကေန ထြက္သူေတြ၊ ထုတ္ခံရသူေတြ၊ အခဲမေက်သူေတြ ရွိသြားေစခဲ့တယ္။ လက္စားေခ်မဲေတြ ေပးေကာင္းေပးၾကမယ္။ အေရအတြက္ေတာ့ မ်ားရာအေၾကာင္း မရွိပါ။ ပုလဲကိုပဲ ဥပမာထပ္ေပးပါရေစ။ အန္အယ္လ္ဒီကေန ကိုယ္စားလွယ္ အေရြးခံဖို႔ ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ့သူ ၃ ေယာက္ဟာ ပါတီကေန အေရြးမခံရေတာ့ အမ်ိဳးသားတိုးတက္ေရးပါတီက ေကာက္စားတာကို ခံလိုက္ၾကတယ္။ ဘုရင္တင္ေျမႇာက္ႏိုင္သူ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးလို႔ ဘယ္ပါတီကမွ အျပတ္အသတ္ မႏိုင္တဲ့အခါ ပါတီေသးေလးေတြက (ကင္းမိတ္ကာ) ဆိုၿပီး ေနာက္တက္မယ့္အစိုးရဟာ သူတို႔ကေနသာ ေရြးေပးသလို ျဖစ္ေစတယ္။ ဒီျဖစ္စဥ္မ်ိဳး ၂ဝ၁၅ အၿပီးမွာ ျဖစ္စရာမရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုျပင္ေရးတုန္းက ပုဒ္မ ၁ဝ၉ (ခ) နဲ႔ ၁၄၁ (ခ) တို႔ကို တခ်က္လႊတ္အမိန္႔နဲ႔ ျပင္လို႔မရခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးက စစ္မဲနဲ႔ ေပါင္းတာေတာင္ မဲအေရအတြက္ နည္းနည္းလိုေနရင္ ေၾကးမ်ားမ်ားမေတာင္းဘဲ လာေပါင္းၾကမယ့္ပါတီေတြ ရွိမယ္။ အဲဒါကို အေပါစား ေၾကးစားႏိုင္ငံေရးလို႔ ေခၚတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေကာက္႐ုိးမီးမဲ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ေကာက္႐ုိးမီးနဲ႔ တူတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီသံုးသပ္ခ်က္က အခုထိမွန္တယ္။ ဝုန္းကနဲ ထေလာင္တယ္။ ရွဲကနဲ ၿငိမ္းသြားတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲနီးမွ လမ္းျပင္ေပးနည္း၊ ဒန္ေပါက္ေကြ်းနည္း၊ မီးရေအာင္လုပ္ေပးနည္းေတြဟာ မ႐ုိးႏိုင္တဲ့ လက္သံုးေရြးေကာက္ပြဲနည္းနာေတြ ျဖစ္ေနဆဲပဲ။ အဲဒီနည္းေတြကို လက္ရွိသမားေတြက ႏွစ္ပန္းသံုးပန္းသာတယ္။ ေကာက္႐ုိးကို မီးတင္႐ႈိ႕ၾကလိမ့္မယ္။ အကြဲအၿပဲ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးဟာ သန္းေခါင္ယံမွာ ထက္ျခမ္းကြဲတာကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔လိုက္ၾကရတယ္။ သူတို႔က ကံေကာင္းတယ္ ေျပာရမယ္။ သူတို႔ထဲကေန အန္အယ္လ္ဒီဘက္ကို မဲစင္ထြက္လာစရာ မရွိပါ။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္က (ဖဆပလ) ၂ ျခမ္း ကြဲတာကို သတိရမိတယ္။ အဲသည္တုန္းက စစ္တပ္က ေထာက္ခံတဲ့ပါတီဟာ မ႐ႈမလွ ႐ႈံးနိမ့္ခဲ့ပါတယ္။ ခ်ီလီဥပမာ ၁၉၈၈ တုန္းက ခ်ီလီမွာ အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး (ၾသဂတ္စတို ပီႏိုေခ်း) ဟာ သူ႔ကို အတိုက္အခံျပဳသူေတြကို ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ် သတ္ပစ္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ျပည္လံုးကြ်တ္ ဆႏၵခံယူပြဲ လုပ္မယ္လို႔ ေၾကညာလိုက္တယ္။ ေအာက္တိုဘာ ၅ ရက္ မတိုင္ခင္မွာ အတိုက္အခံေတြကို တီဗြီကေန ေန႔စဥ္ ၁၅ မိနစ္စီ ေျပာခြင့္ေပးတယ္။ ခ်ီလီ ခရစ္ယာန္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက ဆန္းသစ္တဲ့ မဲဆြယ္နည္းကို တီထြင္ၿပီး အသံုးျပဳလိုက္တယ္။ (ပီႏိုေခ်း) ကို ျပင္းထန္မာေက်ာတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္မယ့္အစား ၾကည့္႐ႈနားဆင္သူေတြကို ေပ်ာ္ျမဴးေစမယ့္ နည္းလမ္းကို သံုးလိုက္တယ္။ ဆႏၵခံယူပြဲမွာ မဲေပးသူေပါင္း ၇ ဒသမ ၂ သန္းထဲက ၃ ဒသမ ၉၆ သန္းကေန ပီႏို္ေခ်းကို ဆန္႔က်င္မဲေပးခဲ့လို႔ ၁၉၇၃ ကတည္းက အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တဲ့ အာဏာရွင္ႀကီးဟာ ၁၉၉ဝ မွာ ဆင္းေပးရေတာ့တယ္။ အခ်ဳပ္ - အႏုပညာရွင္ေတြကို အားကိုးပါရေစ။ - (ဖဆပလ) အကြဲမွာ စစ္တပ္ကေန တဖက္သတ္ေထာက္ခံၿပီး ႐ႈံးခဲ့တဲ့ပါတီဟာ (တည္ၿမဲ) ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ယူခဲ့တယ္။ အခုေကာ ဘယ္ေလာက္ခိုင္ၿဖိဳးသလဲ ျမင္ၾကရပါေတာ့မယ္။ - အေျပာင္းအလဲလိုခ်င္ရင္ေတာ့ အဝတ္အစားနဲ႔ နာမည္သာေျပာင္းၿပီး အာဏာ ဆက္ယူေနတဲ့ ပါတီကို မဲမေပးပါနဲ႔။ - တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာလည္း ေဒသခံလူမ်ိဳးခ်င္း အတူတူဆိုရင္ အန္အယ္လ္ဒီ ကိုယ္စားလွယ္ကိုသာ မဲေပးၾကပါ။ - ပါတီအလံေတြ၊ တံဆိပ္ေတြကိုေက်ာ္ၿပီး အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္ကိုသာ ေမွ်ာ္ၿပီး မဲေပးပါခင္ဗ်ား။ ေဒါက္တာတင့္ေဆြ